Tips voor Goed Verenigingsbestuur - Koninklijke Van Gorcum

Vereniging en beroep: de beroepsvereniging
- 5
27-7-2009
Wie kan er eigenlijk voorzitter worden van een beroepsvereniging? En waarop dient dan
zoal te worden gelet?
Je bent lid van een beroepsvereniging en je wilt een bijdrage leveren aan je club. Je wilt
daar ook offers voor brengen, zoals tijd, energie en eventueel geld. Bij voorbeeld de
extra kosten die je maakt, kun of wil je niet declareren, of je geeft donaties. Je brengt
bovendien je kennis en je netwerk in. Kortom de vereniging mag in haar handjes knijpen.
Want zonder vrijwilligers maakt een vereniging weinig klaar, ook als zij over
professionele, betaalde ondersteuning beschikt.
Betekent dit dat je nu ook voorzitter kunt worden? Dat hangt ervan af. Hoe gaat je
vereniging met vacatures en met kandidaten om? Heeft zij beleid met doelen per (paar)
jaar, waar zij de geschikte mensen bij zoekt? Als zij - ik doel hier natuurlijk op het
bestuur als vertegenwoordiger van de vereniging - geen beleid heeft en al dolblij is dat
zich überhaupt iemand meldt, dan maak je een kans. Fijn voor jou, maar misschien ook
niet. Want in wat voor club kom je terecht en wat wil je zelf eigenlijk? Vragen om niet al
te gemakkelijk over te denken.
In een beroepsvereniging worden bestuursleden en andere vrijwilligers vanouds gezocht
in eigen kring, bij de eigen achterban. Het gaat immers om een club van mensen die,
globaal gesproken en dus met inbegrip van allerlei (sub)specialismen, hetzelfde beroep
uitoefenen, dezelfde of althans sterk vergelijkbare opleidingen hebben gevolgd, mensen
kortom die een sterke gezamenlijke identiteitsbeleving en beroepscultuur hebben: wij
verpleegkundigen, wij arbeidskundigen, wij laboranten, wij leraren, wij politieagenten,
wij medisch specialisten, wij logopedisten, wij tolken en wij vertalers, wij
brandweerlieden, wij accountants, wij fysiotherapeuten, wij directiesecretaressen en ga
zo maar door.
Als zulke beroepsbeoefenaren de behartiging van hun belangen in handen leggen van
mensen, die zij daartoe uitverkiezen en benoemen, dan kan het welhaast niet anders of
zij kiezen iemand uit de eigen beroepsgroep. Zo'n persoon weet immers, waarover zij
(v/m) het heeft, zij kent het vak, heeft weet van- en ervaring in de beroepsuitoefening,
zij kent veel mensen in het beroep.
Kortom, zij is een van ons, zij denkt als wij, begrijpt ons, handelt als wij. Men deelt een
buitengewoon belangrijk referentiekader. En, als betrokkene al geruime tijd 'meeloopt'
ofwel actief is binnen de vereniging en er een goede pers heeft, dan is de keuze gauw
gemaakt.
Deze focus op het eigen beroepsdomein kent natuurlijk ook beperkingen, bij voorbeeld
een grote nadruk op het eigen belang, men denkt minder in termen van samenhang en
samenwerking met andere partijen, men opereert met oogkleppen van eigen gelijk en
met een beperkt blikveld. Brancheorganisaties hebben hier, door hun sterkere
gerichtheid op de markt, veel minder last van. Hun leden zouden dat ook niet pikken,
154