Download pdf - Textualscholarship.nl

1876
1880
1884
1888
1892
1896
1900
1904
1908
33 Berijmde dialoog over het schouwende leven 511
David was oec i van dien.
Die sprac: Here, laet ons sien
dijn aensichte, so sellen wi
behouden sijn ende worden vri.
Ostende faciem tuam et
salvi erimus.
Dus vinde ic, wat si alle spraken, [JONFROUWE]
daer toe en conde gheen geraken,
dat si dat ghecrigen mochten
dat si begheerden ofte sochten.
Sint dat hem allen is ontbleven,
Wat troost mochten si mi dan gheven?
Ende laet mi mit hem niet genoegen,
hine wil hem selven te mi voeghen,
en worde anders nemmermeer vri,
hine coemt selve ende cusse mi.
Jonfrou, merket ende nemet goem, [HERE]
des bat die bruut den brudegoem,
dat hise cussen woude
of hi emmermere genesen soude.
Dat was dat hi na haren wensche
quame hier neder ende worde mensche.
Suldine, jonfrou, dan cussen weder,
hine sal hem niet so sere neder
nyghen als hi heeft gedaen,
maer een hoecheit moet hi ontfaen.
Daer ghi wart mit hem i gheest, |
dat mach doen gracie alre meest.
Dit doet i mit gode wesen,
sinte Pauwels spreect van desen:
Sui ad eret deo, unus spiritus est.
Ic worde een gheest mit onsen here
als ic mi al te gode kere.
Jonfrou, dit is dat elfte rijs.
B 1876/8, 1879/80 Ps. 79(80):4 1905, 1906/7 1 Kor. 6:17
V 1905 Qui autem adheret Domino, unus spiritus est
102va