Download pdf - Textualscholarship.nl

506 Het Wiesbadense handschrift folio 101rb-101vb
1692
1696
1700
1704
1708
1712
1716
1720
1724
dese scinen siec van minnen,
maer wat si zijn van binnen,
dat en laten si niement kinnen,
dat si ter ydelre eren
algader haer begherte keren.
Dese vasten ende beden,
van buten so sijn al haer zeden
niet dan al vol goets gegoten,
maer wat int herte leghet besloten,
des mach men sciere worden vroet
alsmen horen wille doet.
Daer eer scheen al godlichede, |
daer vint men onverduldichede.
Hier om dat sijt niet dorren spreken,
so pensen si om valsche treken.
So *doen si aen i omcleet,
dat hem nochtan niet besteet.
Dat is mantel van odmoede,
daer mede staen si op haer hoede.
Maer als si dan sien haer gestade,
mogen si wreken haren scade,
so dat mens niet en mach geweten;
des en sellen si niet vergheten.
Sijns ghebruken dat is so soete [JONFROUWE]
ende ghevet alre smerten boete.
Sijns gebruken dats al
dat men te recht begeren sal.
Die moet al dies onberen dan,
die sijns gebruken niet en can.
Ende eest dat ic clage allene,
dat ic niet dan hem en mene,
ende ic hem aldus vliete,
ende ic sijns so luttel geniete,
dit stoket in mijn herte binnen
een vier van so groter minnen
dat mi verteert, en cant gehelen;
ic smelt daer om ende doet mi quelen.
Ay jonfrou, nu troost u wale, [HERE]
K 1705 hs. daen
101va