Download pdf - Textualscholarship.nl

1572
1576
1580
1584
1588
1592
1596
1600
1604
33 Berijmde dialoog over het schouwende leven 503
ende daer toe vele meer nochtan
dat enige ziele begeren can,
ende blivet nochtan hem selven al.
Dit is daer men na werven sal.
Ende als ic daer om int herte wene,
dit is die riviere die ic mene.
Dese riviere begheerde sere
David, die sprac tot onsen here:
Sitivit anima mea ad deum
fontem vivum.
Wanneer, seit hi, sal ic comen
ende verscinen te minen vromen
voer daensichte gods; ic bins gewes
dat hi een born des levens es.
Daer om moet mi na hem dorsten,
hi mach vervullen al mijn geborsten.
Hi es een borne die gheen man
mit minnen uutgesceppen can.
Want daer toe die werelt al
ende hemelrike waer vele te smal;
so overvloeych is dat goet.
Daer om segic dat men moet
dit goet boven al begheren
ende wenen dat mens moet onberen.
Dese riviere coemt ons van boven,
dese moghen wi te rechte loven.
Si springen uut enen herden stene,
want si coemt van gode allene.
Van desen dranc die can soeken,
scrivet sinte Pauwels in sinen boeken:
Bibebant autem de spiritali consequente.
Petra autem erat Cristus.
Hem gaf god van hemelrike |
dat si dronken gheestelike
dien dranc die quam uut enen steene.
Die steen was Cristus, die ic meene.
Dat water is versch ende claer;
dit mach men drinken sonder vaer.
Want men can des niet gedinken,
B 1577/8, 1579/82 Ps. 41(42):3 1599/1600, 1601/3 1 Kor 10:4
V 1577/8 sitivit anima mea ad Deum fortem, vivum 1597 soeken (soken): ‘zogen, verzadigen’
101ra