Download pdf - Textualscholarship.nl

494 Het Wiesbadense handschrift folio 99ra-99rb
1224
1228
1232
1236
1240
1244
1248
1252
1256
sinen vrient, om dat hine wil besoeken
of si sijns mit neernsten roeken.
Ay, here, mocht mi dat gescien, [JONFROUWE]
dat icken te lesten mochte sien,
so hadde ic al wael gevaren,
al moeste ic sijns i wile onbaren.
Woudi mi raet daer toe gheven,
die hope soude mi doen leven
en sochte anders gheen goet.
Mi dinket dat in minen moet,
hi es so goet daer ic na poghe,
die bome en mach mi niet zijn te hoge:
waende icken vinden,
ic wilde mi des boems bewinden.
Segt mi anders waer hi staet.
Welc is die wech die derwaert gaet?
Jonfrouwe, seit hi, die boem moet zijn geplant [HERE]
in uwer herten beste lant;
dat is inder innicheit
die uter zielen in gode gheit,
daer die felle nordenwint
mit waeyen niet aen en wint.
Maer het is also besloten,
wat die nordenwint mach stoten,
dat en scaet den lande niet.
Pine, toren, leet, verdriet,
die maken tlant algader vet,
so dat draghen mach te bet |
die meer die om den lande gheet.
Die porte heet besceidenheit,
die wachter, dat is die redene dijn.
Aldus moet dat lant besloten sijn.
Wat men mach stoten mit wedermoede,
als reden staet op haer hoede,
so en laet si dan niemant in,
daer en leget an haer gewin.
Die starke mure, die grafte wijt,
99rb
V 1222 taent (tanen): ‘prikkelt, verlokt’ 1239 seit hi: hier duikt een moeilijk te verklaren derde persoon
hi op. Mogelijk duidt dit op een auctoriële verteller (cf. 1832). 1250 dat: samentrekking van dattet