Download pdf - Textualscholarship.nl

490 Het Wiesbadense handschrift folio 98rb-98va
1072
1076
1080
1084
1088
1092
1096
1100
1104
wi sellen in hem verhoghen.
So en waer nie bliscap so groot.
Dien suldi soeken, sidi vroet.
bliscap, ruste, wijsheit ende sin,
ghenade, vrede, sulc gewin,
des mogedi in hem genieten.
Nu comen wi weder daer wijt lieten [HERE/AUTEUR]
ende segghen voort van der jonfrouwen,
die soude haer lief so gherne scouwen.
Recht aldus, so dinket mi,
dat deser te moede si,
want si beghint den wachtren te vragen,
of si haer lief erghent saghen,
ende noemten niet nochtan.
Om dat si anders niet en can
ghespreken dan haer op therte leget,
waent si dat des i ander pleghet.
Ay, nu merket wat haer gesciet.
Die wachter en antworde niet,
maer si wart ter selver stont
van hem geslagen ende gewont.
Haer soeken maecten si haer te sure,
maer die wachters vander mure,
die boven woenden op der tinnen,
die buten hoeden ende binnen,
ist haer lief of ist haer leet,
si namen haer dat mantelcleet,
daer si was gewonden mede.
Nu doet si na der minnen zede.
Nu hoer lief haer dus vele cost,
nu wast haer alre meest die lost. |
Soe men doer lieven meer verteert,
so men den lieven meer begheert;
so men doer vrienden meer gedoget,
so men meer na vrienden poget.
Pine, slage, cost, verdriet,
dat en mindert die minne niet,
want haer crijch die is so groot,
B 1081/3 cf. Hoogl. 3:3 1088/97 cf. Hoogl. 5:7
V 1076 cf. 962
98va