Download pdf - Textualscholarship.nl

314 Het Wiesbadense handschrift folio 51rb-51vb
16
20
24
28
32
36
40
44
48
52
Ay god, nu aensiet minen noet, ende gheeft mi eenen ghewareghen
inslach van allen minen ghebreken. Heere, ic kenne ende ic weet dat
ic in mi selven niet en hebbe dan ghebrec, ende al dadic al dat ic vermochte,
nochtan soudic moeten spreken dat ic een onnutte mensche
ware. Ende wes maghic mi dan verwanen, ombekent mensche mijns
selfs, wat heb ik vander tijt dan sterfelicheit, grofheit ende ghebrec,
wat heb ic vander eewicheit? Leven, wesen, puerheit, claerheit, volcomenheit,
ghelijcheit des beelden gods, ende menege gave die ic van
gode ontfaen hebbe, dier ic ondanckelic gheweest hebbe.
Ay hemelsce vader, ic en ben niet werd dat ic u kijnt heete, doch
kennic u milde ende goedertieren ende overvloedich in ghenaden,
ende ic kenne mi nodorftich in ontfane.
Ay werde, ghetrouwe vader, ic biddu om die ongemeten minne
ende om die uutvloeiende caritate ende om die vaderlike trouwe, die
ghi ons bewijst hebt in uwen eenborenen zone, onsen heere Jhesu
Criste, dat ghi mi wilt gheven eenen afkeer van mi selven ende van
alle creatueren, ende stort in mi den dau uwer godliker gracien ende
verlicht die oghen mijns herten, dat ic bekennen moet die waerheit.
Ay lieve heere, sterct mijn herte in uwen dienst ende ontfunct mijn
herte met uwen wille ende met uwer minnen, ende recht mijn be -
gheerte in uwer bevallecheit.
Ay grondelose ontfermicheit, heere Jhesu Criste, gheeft mi eenen
levenden inkeer ende een inwonen mijns gronds, ende eene eenvuldicheit
mijns ghedachten ende claerheit mijns verstaens. Gheeft mi,
heere, een verheven ghemoede ende i heete begerte tot uwen love,
ende een versmaden mijns selfs in oetmoedegen ghedachten, ende
uutvloeiende tot alle menscen.
Heere, ic beghere van al den goede dat ic van u ontfaen hebbe, dat
ic u daer ane wiselike loven ende dienen moet.
Ay heere, ic en ben niet wert deser gaven te begheerne als om mi
selven, maer tot uwen love, ende dat ic dat beelde dat ic van u ontfaen
hebbe, suver ende puer met alre vrucht offeren mach.
Ay erm, grof mensce, waer omme en vertijc mijns selfs niet ende
waer omme | maghic mi selven minnen? Ic en hebbe doch niet van mi
selven dan crancheit, ghebrec ende sterven?
Ach, miere blintheit, dat ic mine inwendighe oghen niet open en
doe, dat die raeyen der godliker claerheit in mi lichten mochten, dat
ic bekennen mochte den afgront miere crancheit ende edelheit mijns
gheests.
51va
V 16 inslach: ‘erkenning, inzicht’ (de plotselinge inwerking van Gods geest op het zondige gemoed, beroering
van het hart tot bekering en betering van het leven) 47 vertijc: samentrekking van vertie ic: ‘doe
ik afstand van’; cf. MNW vertiën, wederk. ww.