€ 5,- - Gemeente Schiedam

More documents

Recommendations

Info

$De reacties van de fracties - Gemeente Schiedam$

Max Bouten (1955 – 2012) Een Schiedammer van betekenis In de vroegste uren van zondag 14 juli 2012 kwam er een eind aan de worsteling van Max. Rond drie uur zag iemand hem drijven in de Lange Haven, op zijn buik met het gezicht in het water, de rugzak nog om. Reanimatie door zijn oude makkers van de ambulancedienst leek aanvankelijk succesvol maar diezelfde nacht nog overleed Max in het Erasmus Medisch Centrum vlakbij zijn oude werkplek. Jarenlang was Max een bekende figuur in de Schiedamse binnenstad. Rusteloos zwierf hij van kroeg tot kroeg, waarbij rockcafé ’t Stappertje op de Hoogstraat een soort plechtanker werd. Max was een overtuigde motorrijder en in zijn uitdossingen spiegelde hij zich aan de hell’s angels. Hij droeg graag camouflagebroeken met bijbehorende laarzen. Hij leek soms op een commando en in zijn laatste weken liep hij er bij als piraat, compleet met een om zijn hoofd geknoopte sjaal. Max accentueerde dat door nu en dan uit wandelen te gaan met zijn nieuwste aanwinst op de schouder: de kaketoe Snowy. Flitsende vuist Max praatte veel. Hij hield lange betogen tegen iedereen die het horen wilde en ook tegen wie het niet horen wilde. Wie hem te weinig aandacht schonk, kon met een boze Max te maken krijgen. Als hij meende een onrechtvaardigheid aan te moeten pakken, kon die woede heel ver gaan. Max had een afgetraind lichaam en een flitsende vuist. Hij heeft daarvoor verschillende malen gezeten, eenmaal zelfs bijna een jaar. Ze noemden hem achter zijn rug niet voor niets “Mad Max”. Aan diezelfde Max danken duizenden slachtoffers van een hartinfarct in heel de wereld hun leven. Het kwam door zijn onderzoek dat zij tijdig konden worden behandeld. Max, de rusteloze zwerver in het Schiedamse stadshart, was ooit een briljant arts en onderzoeker voor wie specialisatie, roem en een professoraat in het verschiet lagen . Max Bouten (1955 – 2012) groeide op in een deftig katholiek gezin. Zijn vader was advocaat die in Oosterhout een praktijk opbouwde. Max deed er eindexamen gymnasium beta. Hij wilde aanvankelijk elektrotechniek gaan studeren, maar koos toch voor geneeskunde nadat hij met een schoolvriend een voorlichtingsdag had bezocht van de medische faculteit in Utrecht. Zo kwam Max aan de Erasmus Universiteit terecht waar hij als een speer door de studie schoot. Het viel zijn medestudenten op dat hij nooit zoals zij zwaar hoefde te blokken. De belangstelling van Max ging veel verder dan medicijnen alleen. Hij las op een breed front en wist ongebruikelijk veel van geschiedenis, kunst en literatuur. Hij begaf zich in de subcultuur van de heavy metal, maar tegelijkertijd bezat hij thuis honderden cd’s met klassieke muziek en opera. Ook speelde hij meer dan verdienstelijk basgitaar in een rockband. Max’ belangstelling voor de techniek verflauwde evenmin. Hij ontwikkelde een grote liefde voor de motorfiets. Na zijn afstuderen zou hij regelmatig optreden als baanarts op crosses. Max reed niet alleen, hij was ook een zeer bekwaam sleutelaar. Een nerd kon je Max niet noemen. Hij had de keurige kledij van zijn nette Oosterhoutse familie al lang afgezworen en liep er zo informeel mogelijk bij, al ontbrak het excentrieke van zijn latere jaren. Iets van eenzaamheid Zijn kennissenkring was breed geschakeerd en strekte zich uit tot ver buiten het studentenwereldje. Hij zocht graag gezelschap, maar toch hing er iets van eenzaamheid om hem heen, alsof hij altijd op zoek was naar de volgende omdat hij de ware of de waarheid nog niet gevonden had. Deze eigenschappen kwamen hem bij zijn omgang met patiënten zeer te stade. Iedereen roemde zijn betrokkenheid in de spreekkamer. Ambulancemedewerkers, brandweerlieden, politieagenten, verpleegsters en andere professionals waarmee hij als dokter te maken kreeg, droegen hem op handen. Het was geen wonder dat Max na zijn afstuderen werd aangenomen als artsonderzoeker op de universiteit. Professor Maarten Simoons, de befaamde hartspecialist, wist een onderwerp waarvoor hij geknipt was: hoe kon je hartinfarcten al bestrijden voordat de patiënt het ziekenhuis had bereikt, zodat grote schade kon worden voorkomen? Bloedtoevoer tekst: Han van der Horst Een hartinfarct is het afsterven van een deel van de hartspier, omdat de bloedtoevoer stokt. Dat gebeurt door een verstopping van de kransslagaders door een stolselachtige substantie. De patiënt is reddeloos tenzij de bloedtoevoer acuut wordt hersteld. In de jaren 1980 waren tromboytica ontdekt, middelen die verstoppingen oplosten. De toediening geschiedde met een infuuspomp. Dat moest wel op de juiste plek en op de juiste manier gebeuren en daarvoor was een elektrocardiogram nodig. Een fout kon bijvoorbeeld leiden tot een hersenbloeding. Conclusie: een tromboliticum kon alleen maar door een Musis 10
gekwalificeerd arts geschieden, die getraind was in de omgang met de gecompliceerde randapparatuur. Onderzoek had uitgewezen dat er gemiddeld 52 minuten lagen tussen het eerste 112-alarm en de aankomst van de patiënt met gillende sirenes en blauwe zwaailichten in het ziekenhuis. “Kon dat moment van behandeling worden vervroegd?” vroeg Simoons. Max meende van wel. Nu kwam zijn veelzijdige belangstelling in het spel. Samen met het elektronicaconcern Siemens ontwikkelde hij een speciaal rubberen matje met contactpunten. Als dat op de borst van de patiënt gelegd werd, kon een goed elektrocardiogram worden gemaakt. Je hoefde geen arts te zijn om een bruikbaar resultaat te boeken. Bovendien schreef hij een algoritme, een computerprogramma waarmee kon worden bepaald, of een tromboliticum moest worden toegediend, hoeveel en van welk type. Met deze apparatuur konden ook verpleegkundigen – Nederlandse ambulancebroeders hebben een verpleegkundige achtergrond – de behandeling starten in de ziekenwagen zelf. Zo werd de schade aan de hartspier geminimaliseerd. Max zelf nam de training van de ambulancemedewerkers voor zijn rekening. Door zijn innemende optreden en zijn grote onderwijskundige talenten wist hij alle bezwaren te overwinnen. Sindsdien beschouwen de mensen van de ambulance in de Rijnmond Max als een der hunnen, wat er ook in de afgelopen jaren is gebeurd. 11 Musis Max schreef vele artikelen voor medische tijdschriften. Het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde riep hem uit tot de beste jonge onderzoeker van het jaar. Hartspecialisten uit de hele wereld liepen de Erasmus Universiteit plat om het wonder met eigen ogen te aanschouwen. Gedurende zijn hele onderzoek werkte Max nauw samen met Jan Hartman – ook Schiedammer, toen hoofd ambulancedienst bij de Rotterdamse GGD. Max reisde de wereld rond om op medische congressen kond te doen van de nieuwe aanpak. Vaak nam hij Hartman mee. Dan kwam een belangrijke karaktertrek tot uiting. Max haatte het als mensen alle eer voor zichzelf opeisten. Hij belichtte altijd de prestaties van zijn medewerkers en liet hen vaak genoeg op het spreekgestoelte zelf delen in het applaus. Iets anders zou onrecht betekend hebben en Max kon niet tegen onrecht. Tatoeages De methode van Max is in de jaren 1990 geleidelijk aan in heel Nederland ingevoerd. Veel andere landen namen haar over. Sinds pakweg 2005 is dotteren het meest gegeven antwoord op een hartinfarct. Dat is het schoonvegen van kransslagaders met een soort ballonnetje. Een tromboliticum is nog wel belangrijk daar waar er grote afstanden moeten worden afgelegd
Page 1 and 2: AUGUSTUS 2012, JAARGANG 18 NO. 7, C
Page 3 and 4: 3 Musis MUSIS augustus 2012 jaargan
Page 5 and 6: met de realisering van kunst in de
Page 7 and 8: achter de voormalige diaconie aan d
Page 9: de diversiteit. Er ontstaan dan wee
Page 13 and 14: naar het dichtstbijzijnde ziekenhui
Page 15 and 16: ‘Waarom’ vroeg volgens zeggen M
Page 17 and 18: 17 Musis burgemeester Jan Willem Pe
Page 19 and 20: In zijn herinneringen aan de samenw
Page 21 and 22: Foto’s van Robert Collette voor S
Page 23 and 24: de dag van vandaag van Schiedam ver
Page 25 and 26: karakter van de binnenstad van Vlaa
Page 27 and 28: 27 Musis LENIE COSTER De emancipere
Page 29 and 30: keer dat ze, om de versleten lakens
Page 31 and 32: 31 Musis Iedere Musis worden twee m

€ 5,- - Gemeente Schiedam

You also want an ePaper? Increase the reach of your titles

Delete template?

Save as template?