Programmaboekje : Rosas - deSingel

de oogst binnen was, mocht ik met de camionette over het
verse stoppelveld crossen. Mijn vader was intelligent, maar
ook bang. Toen moeder zwanger van me was, is hij enkele
maanden opgenomen geweest om zijn angsten te behandelen.
Hij is altijd rusteloos gebleven. Hij bezat een soort
onredelijkheid, en tegelijk had hij ook een heel aparte
kracht. Hij kon van die zotte dingen doen. Op een dag timmerde
hij een bordje waarop hij ‘Huis Te Koop’ schreef. Dat
zette hij voor ons huis. En wij maar lachen. Ik herinner me
dat hij me op een dag bij zich riep en een dooie mol in mijn
handen stopte. Hij legde de mol in een bakje en wikkelde
dat in cadeaupapier. ‘Ga dat maar aan je juffrouw geven’,
zei hij. Ik liep blij naar school, met het pakje in mijn hand.
Mijn moeder was een heel energieke vrouw. Ze was heel
ondernemend en nam altijd het initiatief. Jaren heeft ze lesgegeven.
‘s Avonds en ‘s zondags was ze vaak weg om voor
de KAV voordrachten te geven. Mijn ouders waren geïnteresseerd
in kunst. Als we naar Spanje gingen, bezochten we
onderweg altijd wel een of ander kasteel of een kerk. Mijn
moeder kon soms nogal haar wil doordrukken. Na de tiende
romaanse kerk vond vader dat het “nu wel wellekes”
was geweest. Gemor om een slechte ‘Guide Bleu’. Waarom
wij per se via Bourg-Madame moesten reizen terwijl die weg
niet goed aangeduid was. Mijn moeder die bij het verkeerslicht
uitstapte en de straat op ging. Vijf kinderen die achteraan
in de auto begonnen te huilen. Een moeder die door
haar schreiende kroost achternageroepen werd: ‘Wij willen
helemaal niet naar Spanje. Wij willen terug naar huis!’ Uit
zo’n gezin kom ik. Een gezin waar de emoties niet werden
ingehouden. De liefde was heftig, groot, maar soms heel
onhandig. Speciaal voor de ruzies had ik een doos gekleurde
‘Chicklets’. Als ik gekibbel hoorde, pakte ik mijn doosje
en ging ik onder het oude, houten bureau zitten. Ik stopte
mijn oren dicht en begon heel hard te kauwen. Jaren later
zat ik bij het ziekbed van mijn moeder te waken met mijn
pasgeboren eerste kind aan de borst. En enkele maanden na
de geboorte van mijn tweede kind verloor ik ook mijn
vader.’’
”Ik was de dochter van Maurice van Frans van Keske. Zo
noemden ze ons in het dorp: de familie Keske. De oudste
drie meisjes werden op kostschool gestuurd. We zaten
samen in het Heilig Hart in Heverlee. Ik weet niet waarom.
Misschien uit bezorgdheid, om ons van straat te houden.
Want de dorpspolitiek van Wemmel heeft in de familie altijd
een grote rol gespeeld: de broer van mijn vader en mijn
grootoom zijn CVP-burgemeester geweest. De kostschool
heeft een vreemde impact op een kind van twaalf. Je leert
wat het is alleen te zijn. Ik werd een maniak. Wat ik deed, was
- denk ik - niet normaal voor een kind van twaalf. In de lessen
Grieks lazen we Xenophon. Onze lerares had gezegd dat
het goed zou zijn enkele moeilijke woorden schriftelijk te
ontleden. Ik nam de ‘Anabasis’ en begon alle woorden een
voor een te ontleden: genitief, indicatief, derde persoon
meervoud. Ik had een schrift waarin ik elk woordje helemaal
ontleed had. Maakte ik een paar fouten, dan wiste ik die
woorden. Daardoor vond ik dan dat mijn schrift er maar vuil
uitzag. Dus schreef ik heel het schrift opnieuw over. En dan
leerde ik heel dat schrift uit het hoofd. Ik kan nog altijd mijn
Griekse stamtijden opzeggen. Ik wou alles beheersen. Ik
moet eerlijk bekennen: ik ben altijd heel ambitieus geweest.
Wat er ook gedaan moet worden en hoeveel werk het ook
is, het moet gedaan worden. Dat heb ik ook in mijn werk als
choreografe.”
”Als klein meisje verlangde ik misschien gewoon naar een
tutu. Ik wou dansen. Mijn moeder was het beu ons elke
week naar Strombeek-Bever te brengen. Tien kilometer reizen
om een paar uur te dansen. Ze kocht een houten vloer,
grote spiegels en houten barres en zocht een goede dansle