Programmaboekje : Rosas - deSingel

Het effect van natte verf
Gesprek met Thierry De Mey over zijn samenwerking
met Rosas
Thierry De Mey, componist en cineast, heeft al een lange
weg afgelegd met Anne Teresa De Keersmaeker. De nieuwe
halte heet ‘April me’. De Mey stelde de muziekscore samen
en schreef ook nieuwe composities. “We zijn het naïeve stadium
voorbij”, zegt hij over zijn samenwerking met Rosas.
Thierry De Mey loopt op flanellen benen. Drie weken voor
de première van ‘April me’ moest een muziekfragment van
twee minuten opgerekt worden tot twaalf minuten. Dat
werd een paar nachtjes doorwerken, want de muzikanten
van Ictus zaten intussen nagelbijtend op de partituur te
wachten. “Het effect van natte verf is nu eenmaal logisch
voor dit soort samenwerking”, troost De Mey zichzelf.
Zo werkt hij het liefst: als dans en muziek samen tot ontwikkeling
kunnen komen. De ideale componist zit niet eenzaam
in zijn kamertje muziek te schrijven, vindt hij. Hij is bij het
creatieproces betrokken en bepaalt mee het traject.
Na twintig jaar is zijn samenwerking met Rosas wel fors geëvolueerd.
“In het begin gingen we zeer instinctief te werk.
In ‘Rosas danst Rosas’ (1983) bouwt de muziek een muur van
structuur op. Puur beton. Hoe steviger die muur, dachten
we, hoe echter de emoties en hoe sterker de aanwezigheid
van de dansers op de scène kon worden.” ‘Amor constante’
(1994) was de tweede etappe, en ook de meest gedurfde.
Alle denkbare manieren van communicatie tussen dans en
muziek werden afgetast.
De Mey: “Dat was de conceptuele fase. We vertrokken van
zeven bewegingen, zeven manieren om dans en muziek te
koppelen. Van pure symmetrie, tot abstracte en zelfs hyper-
bestudeerde vormen van versmelting. Die voorstelling was
een puzzel. Er zaten zoveel pistes in, dat het publiek er tureluurs
van werd.”
”We zijn nu op een punt beland waar we vrijer met structuur
kunnen omspringen. Het stadium van de naïeve verwondering
of van het verkennen van strategieën ligt ver
achter ons. Anne Teresa en ik ontwikkelden een eigen taal.
Een hoogst eigen jargon ook. ‘Mickey Mousing’ staat voor:
dans en muziek synchroon. Waar dat niet vol te houden is,
gooien we er een ‘crazy dog’ tussen: dans en muziek gaan
weer hun eigen weg.”
”Altijd blijft onderhuids de structuur aanwezig. Je vertrekt
van mooi geweven stof, waaruit je dan naar believen kleren
knipt. Maar je moet natuurlijk eerst de stof weven. Becijferde
bewegingen, uitgestippelde trajecten: dat mathematische
netwerk blijft de basis van elke choreografie.”
Tot zijn veertiende studeerde Thierry De Mey (45) piano en
cello. Daarna schoof hij die opzij voor rockmuziek. Hij volgde
een filmopleiding, maar dankzij de dans kwam zijn fascinatie
voor muziek weer bovendrijven. Omdat zijn zuster Michèle
Anne bij Rosas danste, componeerde hij in de jaren tachtig
voor het ensemble, later ook voor Wim Vandekeybus. Met
onder anderen Peter Vermeersch en Eric Sleichim vormde hij
het invloedrijke muziekcollectief Maximalist!, waaruit wel vier
nieuwe ensembles ontstonden. Later schreef hij voor Irvine
Arditti (‘Suite pour violon seul’), voor het Nederlands Blazers
Ensemble en het Hilliard Ensemble. Sinds zijn twee stages bij
het Parijse laboratorium Ircam zit Thierry De Mey al eens vaker
achter de knoppen. De muziek voor de film ‘Tippeke’, voor
cello en elektronica, was een eerste oefening. Ook voor de
muziek van ‘April me’ gebruikt hij door de computer aangereikte
oplossingen. Maar veel van zijn stielkennis haalde De
Mey uit de praktijk. Hij legde een autodidactische weg af, met
naast zich telkens mensen met de juiste professionele bagage.