Programmaboekje : Rosas - deSingel

© Rosas. Fotografie Herman Sorgeloos
moet vinden als iemand vertrekt. Ik heb nooit graag iemand
zien weggaan.”
”Ik ben emotioneel. Ik ben romantisch. Ik zoek het spanningsveld
door met structuren en rigiditeit te werken. Er is
altijd chaos aanwezig. Wat drijfzand is, wat wind is, wil ik
combineren met pure, op zichzelf staande orde. Om een
houvast te hebben, moet er iets zijn wat weerstand geeft.
Dans is ook lijfelijkheid. Ik wil dat een abstracte schoonheid
geven. Ik ben met dansers bezig, maar ook met een abstracte
organisatie van tijd en ruimte. Ik ben op zoek naar ideale
formules om alles samen te brengen. Met de tijd ben ik
erachter gekomen dat alles zich in een heel eenvoudige
tweeledigheid kristalliseert. Openen en sluiten. Horizontaal,
verticaal. Man, vrouw. Dag, nacht. Er is één, twee en drie en
daarna is er oneindig veel. Als de dingen eenvoudig worden,
vallen alle problemen met structuren weg. Na al die jaren is
het duidelijk. Dat een mens verlangens in zich draagt. Altijd
maar hunkeren. Als ik terugkijk op alle stukken die ik
gemaakt heb, zie ik hoe alles met elkaar verweven is. Al die
producties. Elk stuk was een vervolg en tegelijk een vernietiging
van het vorige stuk. Toen ik met gesproken teksten
ging werken, kwam mijn zus, Jolente, de theatermaakster,
erbij. Bij haar heb ik het gevoel dat we een echt duo zijn.
We vullen elkaar perfect aan. Ik denk veel structureler dan
zij. Jolente heeft heel veel warmte in de voorstellingen
gebracht. Ik heb een bepaalde strengheid in mij. Een onzekerheid.
Een angst. Jolente kan schitterend samenwerken
met een groep. Zij heeft een dramaturgisch scherpe kijk. Zij
heeft alles meer ‘á l’aise’ gemaakt. Vrolijkheid gebracht.’’
”Houden van en verliezen. Afscheid nemen. Afstand nemen.
Ik ken het. Ik heb zelfs het dansen een tijdje opgegeven. Ik
denk dat ik me daarin vergist heb. Door te dansen kan ik het
meeste geven van wat ik te bieden heb. Het danspodium is