klop006nede08_01.pdf

92 DE DEBATT EN.
Europa storen of het gezag van den Paus schaden kon. Zoo
speelde Napoleon zijn dubbelzinnige rol en straks werd Rome
als hoofdstad van den een en ondeelbaren Italiaanschen Staat
uitgeroepen. Weldra volgden vele Protestantsche Staten het
voorbeeld van Frankrijk en erkenden het koninkrijk Italie,
en ook ten ontzent werd daarvoor, vooral van liberale zijde,
sterk geijverd, waaruit een hevige strijd in de dagbladen ontstond.
Het einde van de zaak was, dat de Nederlandsche Regee-
ring Victor Emanuel als koning van Italie erkende, waarmede
zij echter niet wilde betuigen hare rechtvaardiging van de feiten,
waardoor het nieuwe koninkrijk tot stand gekomen was.
Debatten over deze zaak konden in de Tweede Kamer niet
achterwege blijven. Mocht de Troonrede bij de opening der Ka-
mers daarover ook een voorzichtig zwijgen bewaren, de Katholieke
leden waren evenzeer over de erkenning verontwaardigd,
als de Liberalen ze toejuichten. Ongelukkigerwijze stelde echter
de Groninger afgevaardigde Zijlker voor, in het antwoord op de
Troonrede eene zinsnede in te lasschen, waarin warme sympathie
zou uitgesproken worden met den Italiaanschen strijd, als zijnde
gelijk met dien, welke de Nederlandsche Natie zelve in de
16de eeuw gevoerd had tegen hare onderdrukkers. Natuurlijk
lieten de Katholieken dezen aanval van liberale zijde niet onbeantwoord.
De Regeering trachtte tusschen beide partijen door
te zeilen en beweerde, dat de erkenning eenvoudig geschied was
in het belang van den handel en gansch geene goedkeuring
van de revolutie, doch slechts een berusten in hare gevolgen
bedoelde. Zelfs vestigde de Minister er de aandacht van de
gezanten in het buitenland op, dat zoowel de Troonrede als de
Eerste Kamer in haar antwoord over de Romeinsche questie
gezwegen had en de Tweede Kamer zich had neergelegd bij
het ontwerp der Commissie tot beantwoording van de Troonrede,
in welk ontwerp de zaak noch goed-, noch afgekeurd werd.
Ook 't Ministerie Van Zuylen was echter geen lang leven
beloofd. Van lieverlede werd 't een publiek geheim, dat er een
groot verschil van zienswijze in het Ministerie zelf was over
de koloniale zaken en, met name de ministers Van Zuylen en