klop006nede08_01.pdf

NAPOLEON 'S HOUDIN G. 91
zich de vrijmaking van Italie tot taak gesteld had, en de Itali-
aansche revolutionairen verwachtten, nu hun medelid den keizerlijken
zetel bestegen had, krachtigen steun van hem voor hun
zaak. Toen deze uitbleef, verklaarden zij hem voor een verrader
en spraken het vonnis des doods over hem uit, met
welks volvoering zich zekere Orsini en een tweetal anderen belastten.
Een aanslag werd gepleegd : Napoleon bleef ongedeerd
en Orsini met een zijner handlangers werden ter dood veroordeeld.
Hetzij dat Napoleon echter hierdoor de vreeze in het
bloed gevaren was, hetzij dat hij een middel zocht om zijne
onrustige Franschen met de buitenlandsche politiek bezig te
houden en daardoor hunne blikken of te wenden van zijn binnenlandsch
beheer — hij had straks (1858) een onderhoud met
graaf Cavour te Plombiêre, en de oorlog tegen Oostenrijk werd
een feit. De Oostenrijkers moesten uit Italie wordeti verwijderd
en een Statenbond, met den Paus als voorzitter, zou tot stand
gebracht worden. Het volgende jaar werd de oorlog verklaaid ,
Victor Emanuel, de koning van Sardinie, vereenigde zijn legers
met de Franschen en, na bij Magenta en Solferino verslagen
te zijn, moest de Keizer van Oostenrijk te Villa Franca een
vrede teekenen, waarbij bepaald werd, dat een Italiaansche
Statenbond, met den Paus aan 't hoofd, zou worden opgericht.
Hiermede waren echter de omwentelingsgezinden niet tevreden.
Garibaldi rukte met zijne vrijkorpsen op, de vorsten van Parma,
Modena en Toskane werden verjaagd en ook in den kerkelijken
Staat waren de opstandelingen meester. Straks werden
Parma, Modena en Toskane bij het koninkrijk Sardinie
ingelijfd, en nadat Garibaldi met zijn vrijwilligers het eiland
Sicilie en ook het vasteland van Napels veroverd had, deed
Victor Emanuel ook daar zijn zegevierenden intocht. Toen
men nu ook op Rome losging, nam Napoleon wel den schijn
aan, als wilde hij den Paus tegen de Piemonteezen beschermen,
doch in den grond liet hij hen stilzwijgend begaan, ja,
bij den dood van Cavour erkende hij Victor Emanuel als
koning van Italie, hoewel hij, al weder voor de leus, bezwaar
aanteekende tegen elke verdere handeling, die de rust van