klop006nede08_01.pdf

TE AMSTERDAM. 85
yolks. Zij bidden God, om Uwer Majesteits liefdevolle daden
en opofferingen te beloonen met volheid van zegen over U en
Uw Koninklijk Huis, en door de liefde der dankbare onderdanen
het geluk van Uw leven tot in hoogen ouderdom te verlengen."
„Niets dan wat het menschelijk gevoel mij voorschreef,
heb ik gedaan !" antwoordde de Koning. „En is dat de plicht
van iedereen, het is inzonderheid de plicht van den Koning,
die Koning is over een yolk als het Nederlandsche. In de liefde
van dit yolk vind ik mijn grootste loon." Nu brak er een
ware storm van toejuichingen los en men verdrong zich om
het koninklijk rijtuig, om den Vorst de hand te drukken. De
Koning en de Vorstelijke familie gaven nagenoeg een ton gouds
en het geheele bedrag van collecten en giften voor de noodlijdenden
bedroeg uit het geheele Vaderland nagenoeg anderhalf
millioen gulden, behalve de ingezonden voedingsmiddelen,
kleedingstukken, enz. Van alle zijden stroomden adressen van
dank aan den Koning toe, en toen hij in April aan de hoofdstad
zijn gewoon jaarlijks bezoek bracht, werd hij met warme
geestdrift welkom geheeten. Treffend was vooral de ontvangst,
die de Willemstraters hem bereidden, toen Z. M. hun wijk
bezocht en bij deze gelegenheid boden zij een sierlijk bewerkten
zilveren beker aan. Met warmen dank aanvaardde de Koning
dit eenvoudig bewijs van de hartelijke liefde zijner getrouwe
onderdanen, en aan het einde van zijn toespraak verzekerde
hij : „Mocht het Vaderland — wat God verhoede ! —
ooit weer in nood verkeeren, dan zal ook ik niet op de plaats
van 't gevaar gemist worden. Daarvoor zijn wij in de wieg
gelegd ; wij, Prinsen van Oranje, kunnen niet anders doen ;
weest daarvan overtuigd !"
„Dat zijn van die uren, die men nimmer vergeet !" sprak
Z. M., toen hij van uit de Willemstraat naar het Paleis terugkeerde.
Heel het land was jaloersch op Amsterdam, en vooral
Utrecht en Zeeland drongen er zoo sterk op aan den Koning
op hun grond te mogen verwelkomen, dat deze aan hun wensch