klop006nede08_01.pdf

8o BIJ BRAKEL EN POEDEROYEN.
en levensmiddelen. Daar tusschen klinken de angstkreten der
menschen, het geloei van dieren, die in doodsangst om hulp
roepen en — daar ginds op het sterke deel van den dijk staan
de geredden, handen wringend, omdat ze hun liefste betrekkin-
gen voor hun oogen zien verdrinken, hun welvaart verwoest
zien en zelf, ach ! ter nauwernood hebben ze er het leven afge-
bracht ! Ze staan daar, verkleumd en uitgeput door honger en
ellende, zonder schuilplaats, zonder eenige bescherming. Niets
zien ze om zich heen dan ellende, en hunne kleine kinderen
besterven het in hunne armen !
Op 4 Januari bezweek de dijk bij Brakel in den Bommelerwaard.
De noodklok luidde voort en binnen weinige uren stroomden
de polders bij Brakel en Poederoyen vol. Aan redden van
huisraad viel niet te denken ; lijfsbehoud was het eenige, wat
men nog zocht te verzekeren. Een ooggetuige verhaalt : „De
eene woning werd v erzwolgen na de andere. Weldra kon men
er, behalve die, welke door het ijs op den dijk werden gekruid,
drie en twintig tellen, die spoorloos verdwenen in de diepte,
welke het met geweld naar binnen stroomend water had gemaakt.
Eerst toen hied — althans voor dit oogenblik — de
verwoesting op, die, zoo lang zij duurde, geen einde scheen te
zullen nemen. Dit gebeurde tusschen drie en vier uur in den
morgenstond van den 5den Januari. Op hetzelfde tijdstip, of
kort daarna, brak de Waarddijk op vijf verschillende plaatsen
door. Als door vijf wijd geopende kaken braakte alzoo de Waal
hare baren, welke van woede schuimden en hare ijsbrokken,
die voor niets weken, maar alles omver stietten, wat zij tegenkwamen,
in den polder uit. Het was, alsof de gansche landstreek
zou vergaan, zoo beukten de golven, zoo kraakten de
boomers en ratelden de ijsschotsen. Elk hoorde het met beving
aan en — doch dit hoorde God alleen I — menig stil gebed zal
inmiddels opgezonden zijn tot den Almachtige, tegen Wiens
wit geen schepsel zich verroeren of bewegen kan ..... Eensklaps
verneem ik een akelig, naar gegil, dat mij ijlings heendreef
om er de oorzaak van te vernemen. Met ontroering werd
ik die oorzaak gewaar. Gaande naar de zij de van de door