klop006nede08_01.pdf

DE VLOOTSCHOUW. 375
innerend aan de grootsche dagen van Oud-Holland, toen zijn
Zeeleeuw allerwege op de wateren den klauw zette. Nu en dan
wisselde de komst van nieuwe vaartuigen of het gillen van
rene stoomfluit het eentonige van het wachten af, en telkens
weder zweefden de tonen van een nationalen zang over het
wijde watervlak. Eindelijk stoomde de Koninklijke trein te
den ure het keurig versierde Station te Moerdijk binnen, waar
eene onafzienbare schare haar hoera's deed opgaan bij den
aanblik van de jonge Koningin en haar Koninklijke Moeder.
En straks — daar knalden, neen, daar donderden de vuurmonden
hun losse lading uit, daar gilden en gierden en bromden de
stoomfluiten, daar klom de bemanning in 't want en onder het
gejoel der matrozen van de schepen, welke men voorbijging,
voerde de Zeehon d, met den Schout bij Nacht Engelbrecht
als beveihebber, den kostbaren last, welke zij droeg, voorbij
de oorlogsvaartuigen. En overal gingen de tonen der muziek
op, doch ze moesten onderdoen voor het gejubel en de geestdrift
van danmaat" bij de aanschouwing van zijne jonge Koningin.
Plotseling dook daar — wie denkt niet aan het Oranjezonnetje
? — een „heusche" Zeehond op uit het zoete water,
een hoogst zeldzaam verschijnsel, als wilde ook Holland's wateren
Hare Majesteit de meest buitengewone hulde niet onthouden,
en stak den simpelen kop boven het watervlak, als ware
het om Hare Majesteit een „Leve !" toe te snuiven. Hoe deden
de stoomfluiten hun best, al te zeer zelfs, zoodat het verzoek
volgde om deze huldebetooning te doen wachten. Toch waagde
een verborgen talent 't uit de machine-kamer een „hiep ! hiep !
hoera !" op zijn stoomfluit te spelen, wat natuurlijk ook de
Vorstinnen tot een glimlach dwong. Eerst toen de wester hodzont
met purper illumineerde, dreunden andermaal de kanonnen
om het vertrek van Hare Majesteiten te melden. 't Was,
kort gezegd, een schoone dag, een lust voor de landgenooten,
benijd door de vreemdelingen, die in grooten getale vertegenwoordigd
waren.
Nu de Vloot haar Koninklijk deel had genoten, mocht
het Leger niet te lang in jaloerschheid gehouden warden. De