klop006nede08_01.pdf

348DE INTOCHT.
met draperien en bloemen rijk getooide woningen, waar de
Amsterdamsche Patriciers zich met familie en gasten achter
hunne weelderig versierde schuttingen verdrongen. Als een triomftocht,
als ware het uit een sprookje, zoo ging het voort
van gracht tot gracht, van straat tot straat, totdat het daar
ginds op den Dam, waar rondom de afgezette ruimte eene onafzienbare
schare zich verdrong, ook de Vorstin te veel werd,
en Haar ziel overstelpt was bij het in ontvangst nemen van zooveel
liefde en zooveel geestdrift. Toen stond Zij op en met een
langen, langen groet beantwoordde Zij de jubeltonen van Haar
Volk. Men moet ooggetuige van deze dingen geweest zij n, om
ze te kunnen beschrijven, men moet mede gevoeld hebben, om
ze . . . doch neen, dat weer te geven, vermag geen pers !
Van het begin of kenmerkte zich de Amsterdamsche Politie
door een optreden, dat inderdaad stedeling en vreemdeling
bewondering afperste en blijken gaf, dat men lang tevoren de
noodige maatregelen genomen en de gewenschte orders had
gegeven, opdat ditmaal eens een nationaal feest zonder ongeregeldheden,
zonder stoornis, en vooral zonder ongelukken zou
kunnen plaats hebben. Ieder gevoelde, dat men tegenover eene
weldoordachte houding stond, zoo men zich verzette ; dat men
op krachtige bescherming te rekenen had, zoo men gehoorzaamde,
en het gewenschte gevolg bleef niet uit. Daardoor
was het mogelijk, ook in de meest spannende oogenblikken,
de orde te bewaren voor de Politie, en voor het Publiek om
veel te genieten. Zoo was het ook op den Dam. Nauwelijks
waren de Vorstinnen aangekomen, of Zij vertoonden zich op
het balcon, om de schare daar beneden Haar vriendelijken groet
te brengen. Doch na een oogenblik van rust in het Paleis, bereidden
Zij de opeengepakte menigte daar op het plein eene
ware verrassing. De troepen verlieten den Dam, de Agenten
trokken met het gezicht naar het Volk steeds meer terug naar
het plein, totdat zij slechts op weinige schreden afstands daarvan
verwijderd stonden. Toen werden borden opgeheven, met
het waarschuwend „halt !" en zie, nu openden zich de vleugeldeuren
op nieuw, de Koningin trad andermaal naar buiten en