klop006nede08_01.pdf

DE PARTIJEN. 31
den Ministers schier kwalijk, dat zij zulks als hun arbeid deden
voorkomen en lieten niet na den volke luide te verkondigen, dat
elke wet, waardoor het Ministerie van Hall het yolk ten gunste
kwam, eigenlijk aan Thorbecke en de zijnen te danken was.
De Katholieken konden al evenmin de April-beweging en de
wet op de kerkgenootschappen vergeten, ook al erkenden velen
hunner de verdiensten van het huidige Ministerie als Kabinet
d'apaisement en al gingen zij in menig opzicht op staatkundig
gebied meer met Van Hall dan met Thorbecke samen. De Liberalen
lieten niet na den Roomschen, vooral bij de verkiezingen,
er op te wijzen, dat zij, om hunne kerk te believen, een staatkundig
offer hadden gebracht, en deze herinnering was voldoende
om de Katholieken steeds aan hunne zijde te brengen en
bij de stembus en bij den strijd tegen het Ministerie. De mannen
van Koning en Vaderland konden geen vrede hebben met
bewindslieden, die, grootendeels door hun toedoen op het kussen
gebracht, hunne tradition schenen te vergeten en zich gewend
hadden tot de Liberalen, als konden zij van hen alleen een
lang ministerieel leven hopen. Bij monde van een hunner woordvoerders,
De Brauw, die in 1853 als kamerlid voor Gouda
gekozen was, verweten zij het Ministerie beginselloosheid en
beweerden zij, dat het de liberale partij naar de oogen zag, ook
in de regeling der belastingen, waarbij het zelf gaarne met de
eene hand zou willen terugnemen, wat 't met de andere schonk.
Zoo trachtte de Regeering, na de afschaffing van den accijns
op het gemaal, een hoofdelij ken omslag in te voeren. Toen zij
echter zag, dat sterke bestrijding in aantocht was, trok zij gereedelijk
haar voordracht in, en zoo handelde zij ook met de
door haar voorgestelde invoering der opcenten.
De partij van Koning en Vaderland zelf echter
mocht, gelijk wij reeds boven aantoonden, evenmin op beginselvastheid
Bogen, en kon ook op hare beurt slechts een
tweeslachtig en tweedrachtig leven rekken door zich bij andere
partijen, zooals de Conservatieven en Anti-revolutionairen,
aan te sluiten. Merkwaardig is het getuigenis van Groen van
Prinsterer ten haren opzichte, als hij schrijft : „Zij is zwak,