klop006nede08_01.pdf

HET AARDMANNETJE. 32 5
teekend, waaronder Zij, op verzoek van den Burgemeester,
Haar naam plaatste. Toen vertoonde zich een aardmannetje
in zijn eigenaardig berggewaad en sprak met hone stem :
»Wie stoort onze eenzaamheid en durft een naam hier schrijven,
Een naam hier onder 't beeld van Neerlands Koningin ?
Wij zwoeren, dat dit beeld in onze schut zou blijven,
Wee, die er schennis pleegt aan 't voorwerp onzer min !
Maar 'k zie : Zij daalde zelve in onze groeve neder,
En griefde Haren naam hier op den mergelwand.
Doorluchte Oranjespruit, wat geven wij u weder
Voor 't K oninklijk geschenk, voor 't schrift van Uwe hand ?
Geen bloemen bloeien hier om U een krans te winden
Ten feestlijk huldeblijk, doch mocht Uw Majesteit
In wat mijn hand U biedt een treffend teeken vinden
Van onze oprechte liefde en trouwe aanhanklijkheid
De ruwe zeeschelp, die voor eeuwen hier kwam stranden,
En sedert roerloos in den bergsteen bleef bespaard,
Getuige hoe Maastricht U, Bloem der Nederlanden 1
Bemint en eert tot in den duist'ren schoot der aard."
En bij deze woorden werd der Koningin een kristallen
kistje met zeldzame versteeningen aangeboden.
„Dank je vriendelijk, hoor !" zeide de Koningin en glimlachtte
het meisje toe, dat zich zoo kordaat van haar taak gekweten
had. Bij den bekenden „regendrup" bood de Burgemeester
de jonge Koningin een zilveren beker met water uit
„de drup" aan.
„U eerst, Moeder !" zeide de Koningis tot Hare Moeder.
„Drink het gerust, Wilhelmina ; 't is volkomen zuiver !"
zeide de Koningin-Regentes.
Bij het verlaten van den berg, sprak de jeugdige Koningin
tot den Burgemeester :
„Ik dank u nog wel, Burgemeester ; wat u voor ons gedaan
heeft, was bepaald heerlijk."
Laat in den avond reden de Vorstinnen uit, om de schitterend
geillumineerde straten te zien. Rijk was de illuminatie
van torens en kerken en langs de Maaskade was een welkomstlied
in licht aangebracht. Een kleine paniek ontstond, toen de
paarden voor 't Koninklijk rijtuig steigerden onder het donde-