klop006nede08_01.pdf

GETUIGENIS DER ENGELSCHEN. 321
mate het behoud, in een duister en gevaarlijk tijdperk, van
alles wat ons heeft groot gemaakt. Hij was inderdaad een held
.
uit een Huis van helden en zijne krijgslieden 'en staatslieden
steunden in die dagen doorgaans de politiek, die door Engeland
werd voorgestaan. Zij waren de kampioenen van het verdrukt
Europa tegen de dreigende overheersching van Lodewijk
XIV. De tegenwoordigheid alhier van 't hoofd van het Huis,
dat aan Engeland een zijner grootste Souvereinen schonk en
aan dit land verbonden is met zoo vele onvergankelijke traditien,
kan slechts herinneringen opwekken, waarop beide landen
trotsch mogen zijn.
In den nieuwen tijd is Nederland bij de Engelschen hoofdzakelijk
bekend als de Staat, waar een duurzame constitutioneele
regeeringsvorm gepaard gaat met eene zeldzame mate
van materieelen voorspoed onder alle klassen der bevolking.
Van de glorierijke tijden af, dat Nederland zijne veroveringen
maakte in Indie, heeft het yolk zijn aard, om hardnekkig naar
het doel te streven, niet verloochend. De Hollanders weten
niet wat het is, eene nederlaag te erkennen, en waar Koloniale
oorlogen ook onze naburen voortdurend bedreigen, denkt
het Hollandsche yolk er niet aan, daarvoor terug te deinzen.
Even als alle andere natien hebben ook de Nederlanders in den
laatsten tijd de gevolgen ondervonden van den algemeenen
druk in landbouw en nijverheid, maar over 't algemeen is de
geschiedenis van het kleine Koninkrijk, welks jeugdige Souvereine
ons met een bezoek vereerd heeft, gedurende bijna twee
generatien eene geschiedenis van vreedzame en vooruitgaande
binnenlandsche ontwikkeling.
Wij zijn er van overtuigd, dat Neerland's toekomst zal
gelijken op zijn verleden. Zijn voorspoed is gegrondvest op het
zekerste van alle fondamenten : de eerlijkheid, het gezond verstand
en de bezadigdheid van zijn yolk, en op dien grondslag
zal het blijven bloeien onder Koningin Wilhelmina's Regeering,
zooals het tot welvaart is gekomen onder Haar doorluchtige
voorouders."
Wij konden ons niet weerhouden, te mklden van zoo vele
Dl. VIII.
2 I