klop006nede08_01.pdf

280 NAAR FRIESLAND.
jong, rijken en geringen zich inspanden om „it ljeave Bern
en hjar heege Mem" Harer en der Provincie waardig te ontvangen,
dat- was onder de stoere Friezen slechts zelden, neen,
nooit aanschouwd. Neen, zoo levendig, z.:56 opgewekt, zoo vol
vuur had men zich den Fries, noch de Friesinne ooit kunnen
denken. Commissies werden gevormd, plannen ontworpen en
uitgevoerd, en nauwelijks was men gereed, toen in Juni 1892
de lang verwachte dag aanbrak en de met vlaggen en bloemen
versierde trein, die „its Keninginnen" aanbracht, langzaam tot
v66r het in feestelijken tooi gehulde Station te Leeuwarden
stoomde. Inderdaad, de Direetie der Maatschappij tot Exploitatie
van Staatsspoorwegen had er voor gezorgd, dat de
Vorstinnen reeds terstond goede verwachtingen mochten koesteren
van Haar bezoek aan 't Noorden. Op het perron hadden
zich de autoriteiten van de Provincie en de stad Leeuwarden
geschaard om Hare Majesteiten te verwelkomen. Nauwelijks
vertoonden de Koninginnen zich op het stationsplein om in
het galarijtuig plaats te nemen, of luide welkomstkreten weergalmden,
afgebroken door uitroepen als : „Och wat een lief
kind !" ,,Wat een beeld van een meisje !" Op het plein stonden
in bataille opgesteld : de Eerewacht, uit 20 personen bestaande,
alien tot den ouden Friezen adel of de aanzienlijkste familien
der hoofdstad behoorende, met een vaandel, hun door
eene Commissie van Friesche vrouwen vereerd : voorts de ridders
van het Metalen Kruis, de Vereeniging voor belangrijke
krijgsbedrijven, de 3de Compagnie der dienstdoende Schutterij
met muziek ; voorts de muziek van het Instructie-battaillon van
Kampen en een piket Huzaren. Een ware storm van toejuiching
barstte los, toen Hare Majesteiten, voor de Vereeniging van
Oud-Strijders gekomen, het rijtuig stil deden houden, om het
vaandel te begroeten. Langzaam reed de Koninklijke Stoet
voort door de rijk versierde straten, waar bloemen en dennen
de lucht met hare geuren vervulden, onder vlaggen en wimpels
en eerepoorten, zoo trotsch als sierlijk, totdat men door
een triomfboog het Hofplein bereikte, dat, te midden van een
schat van bloenten en groen, de wapens van Friesland's „elf