klop006nede08_01.pdf

VLRVOLG. 2 5 I
eener vrome en wijze Moeder , dat eens de spruit een boom
worde als vroeger, en troost en sterk beiden, vooral in deze
droeve dagen !
„Vreemde Vorsten en Gezanten ! Gaat henen met den dank
van ons alien en zegt het ten Uwent, dat het kleine Nederland
niet wanhoopt, altoos nog groot door zijn trouw aan
Oranje, aan zijn geschiedenis en aan zijn God. En zoo rust
dan nu, geliefde doode ! na al de onrust van het leven. Wij
treuren, maar niet als die geen hope hebben, want Vorsten en
Volken verzinken voor en na in den nacht des doods, maar
eens — Christus is er ons borg voor — eens daagt de morgen
der opstanding over de graven !"
Toen werd na een indrukwekkend „Amen" een kleine
bloemruiker op de kist neergelegd, een afscheidsgroet aan
„Vader" van zijn „lieve Kind," en terwijl het orgel onder zacht
suizen het oude „Wilhelmus" deed hooren, daalde de kist in
de groeve. Neêrlands Maagd zag het aan met een door tranen
benevelden blik, maar straks richtte zij het hoofd op en daar
ruischte een stem in het hart dier Natie, aan God, aan zijne
Historie en aan Oranje getrouw
„Oorlof mijn arme schapen,
Die sijt in groten noodt,
Uw Harder sal niet slaepen !"