klop006nede08_01.pdf

250 VERVOLG.
afgesneden als halmen in den oogst, maar de Koning der Koningen
blijft.
.. . . „Toch bewaren ook wij onze herinneringen, de goede
en lieflijke vooral, die daar als de tonen der windharp ruischen
over de graven. Wel weten wij het alien, hoe opbruisend
en hartstochtelijk het karakter was van den ontslapene
en hoe hij, in alles oprecht, als mensch vaak het zelfbedwang
miste, dat hem sierde als Koning. Waartoe zou ik het verzwijgen
? Ik heb hem nooit gevleid bij zijn leven, en denk het
niet te doen na zijn dood. Maar wat niet alien zoo goed weten,
is de innerlijke goedheid en vroomheid, die den diepsten
grondslag van dat bewegelijke karakter uitmaakte. Ik heb hem
te midden zijner hovelingen met de kinderen zien spelen, alsof
hij zelf nog een kind was en in ons laatste vertrouwelijk samenzijn
hem met aandoening de liefde hooren roemen van zijn
eigen kind.
. . . . „Mijn vurige dank aan de edele Vorstin, die onzen
Koning zulk een kalmen levensavond schonk door haar geloof
en hare liefde. Na een zoo veelbewogen leven en bij veel gemis
en ontbering was hij de laatste jaren dankbaar en vergenoegd.
. . .. „En toen nu het lijden toenam, verzorgde hem zijne
Gade zoo yoorbeeldig en waakte bij hem tot in den laatsten
nacht. Zij had dien slag wel verwacht, toen zij bij het aanvaarden
van het Regentschap alleen durfde bidden om verzachting
van 's Konings lijden. God verhoorde haar, maar anders
dan zij dacht. En wie zou den kranke, als er toch geen
herstel meer was, nog langer dat leven in eene benauwde en
smartelijke droomwereld hebben gegund ?
„Zoo is dan ons Koningshuis uitgestorven. Maar, Goddank !
niet geheel. Wat in een hoogeren zin de Profeet van Davids'
huffs zeide, is ook op 't onze van toepassing : „Een rijske zal
voortkomen uit den afgehouwen tronk en eene scheut uit zijne
wortelen zal vrucht dragen." Ons blijft de jeugdige Koningin,
als Prinses reeds de oogappel van ons Volk, dat nu met dubbelen
nadruk bidt . „O God ! bewaar en leid haar aan de hand