klop006nede08_01.pdf

IN LUXEMBURG. 227
verklaarde het te Parijs verschijnend dagblad Le Temps in
een artikel, dat van welwillende gezindheid jegens Nederland
en de Nederlanders overvloeide, hoe zeer de herinnering aan het
verleden en de belangstelling voor het heden en de toekomst
van ons Land, de grootste sympathie wekte voor een yolk, dat
op het punt stond met zijn roemrijk verleden te moeten breken,
terwijl ook de Zwitsersche gezant, namens den Bondsraad,
zijne deelneming uitsprak bij de wederinstorting des Konings
en den wensch uitte, dat spoedig herstel andermaal volgen
mocht. De vervulling van dezen wensch liet zich niet denken,
en zoo er nog een lichtstraal was te midden van 't duister van
Neérlands toekomst, dan werd ze gewekt door het bewustzijn,
dat het Oranjehuis althans nog niet uitgestorven was en we
een Prinses hadden, die, door haar Volk geliefd, straks den zwaren
scepter van haren Koninklijken Vader overnemen zou, al
moesten er dan waarschijnlijk ook nog jaren verloopen, waarin
hare Koninklijke Moeder dien voor haar zou dragen.
In Luxemburg maakte evenzeer het besluit van de Nederlandsche
Staten-Generaal voorziening in den gang der regeeringszaken
noodzakelijk, en nadat het Regentschap ingesteld
was, werd andermaal hertog Adolf uitgenoodigd, de regeering
als Regent op zich te nemen. Gaarne voldeed de Hertog hieraan,
ofschoon hij met het oog op den gezondheidstoestand van
den Koning-Groothertog verzocht, dat men zich van alle vreugdeblijken
mocht onthouden. In de Kamer der Vertegenwoordiging
van het Luxemburgsche Volk werd verklaard, dat men tot
dien maatregel moest overgaan tegenover een Vorst, „die gedurende
een tijdsverloop van veertig jaren aan het land voorspoed,
geluk en vrijheid heeft geschonken." Hare Majesteit de
Koningin had hare instemming betuigd met de instelling van
het Regentschap, en zoo werd hertog Adolf van Nassau den
Oen November plechtig als Regent geinstalleerd. Wij achten
echter deze plechtigheid van zoo weinig betrekking tot onze
geschiedenis, dat wij ze stilzwijgend voorbijgaan.
Ofschoon de lichamelijke toestand van den hoogen lijder
bevredigend heeten mocht, zoo bleef de afwijking in de hersen-