klop006nede08_01.pdf

z 6 IN DE KAMER.
genootschappen aan de geheele zaak de scherpe angel ontnomen
zijn, die het Protestantsche deel der Natie kwetste —
door zulke beperkende bepalingen voor te schrijven, als waardoor
de invloed der nieuwe titularissen geheel tot het eigen
gebied in den boezem hunner kerk bepaald bleef — en die bepalingen
golden niet slechts de Roomsche, maar evenzeer de
Hervormde Kerk — werd beider vrijheid aan banden gelegd.
Men begreep van die zijde echter, dat men op weinig meet te
hopen had en dat men al zeer tevreden mocht zijn, zoo de
wet aangenomen werd en wel zonder dat er door amendementen
voor de Roomschen nog meer voordeelige wijziging in
werd aangebracht. Men bepaalde er zich derhalve toe om
verzoekschriften bij de Tweede Kamer in te dienen, bij haar
op de aanneming der wet aan te dringen en tegenover de
Roomsche beweging werkte nu op nieuw eene Protestantsche,
welke andermaal haar uitgangspunt in Utrecht vond. De pers
arbeidde krachtig in dien zin mede en ondersteunde alzoo het
Ministerie, overtuigd dat men, aldus handelende, van twee taken
het beste koos.
Intusschen was de verhouding tot den Roomschen Stoel
meermalen het onderwerp van beraadslaging in de Tweede
Kamer geweest. Zoo werd den I2den Juli door Gevers van
Endegeest overlegging van de nota's aan de Kamer gevraagd,
door onze Regeering met de Pauselijke gewisseld, welke dan ook
door den Minister van Buitenlandsche Zaken toegezegd werd.
Toen echter, veertien dagen later, Dommer van Pollersveldt
het Ministerie interpelleerde over de omstandigheid, dat de belangen
van den Roomschen godsdienst aan een Protestantsch
minister waren toeyertrouwd en over het doel der zending van
Lightenveldt, antwoordde de Minister, dat de Regeering alsnog
zich liever niet over die zending wenschte uit te laten en slechts
uit noodzaak besloten had, tijdelijk de portefeuille van Roomschen
Eeredienst met die van Buitenlandsche Zaken te vereenigen.
Dat de Roomsche staatslieden overigens geen lust hadden,
ter wille van de wet op de kerkgenootschappen, hun goeden
naam bij hunne geloofsgenooten te verbeuren, bleek tevens