klop006nede08_01.pdf

178 DE CRISIS.
elke kleurschakeering koud ; want wij weten, dat ten slotte alle
kleuren slechts de wisselende symbolen zijn van een zelfde onmacht.
Mocht vroeger of later in dien chaos nog een vrucht
rijpen, het zal voor ons nog tijd genoeg zijn haar te beproeven ;
hare bereiding is in elk geval te onsmakelijk om er op toe te
zien." Zoo werd niet ten onrechte de volslagen gevoelloosheid
geschetst, waarmede de Natie de handelingen der Tweede Kamer
ontving.
En wie zou nu lust gevoeld hebben, om in zulk een toe -
stand eene ministerieele portefeuille te aanvaarden ? Oak zelfs
de Liberalen gevoelden de ellende, waarin men geraakt was,
en toen dan ook eindelijk de crisis geeindigd was, schreef een
hunner woordvoerders, professer Buys : „Aan Welk een benauwden
politieken dampkring zijn wij eindelijk ontkomen en hoe
verlammend werkte deze terug op geheel ons staatkundig leven.
Eene onverschilligheid, aanstekelijker dan de war mste geestdrift
ooit kan zijn, had zich allengs over alle klassen van onze maatschappij
-uitgestrekt. Eigen apathie of te scheiden en anderen
te brengen tot soortgelijke daad, scheen boven het vermogen
van wie ook. Men heeft het Parlement den rug toegekeerd :
alle beschouwingen, voor zoover de bladen zich daaraan waagden,
maanden lang ongelezen gelaten, en dan ook maanden
lang geleefd zonder jets te hooren of van Conservatief Of van
Liberaal. Wie kon het ons euvel duiden ? Of was het te vergen,
dat wij ons op den duur zouden verdiepen in parlementaire
debatten, enkel merkwaardig om hunne kleingeestigheid ?"
Doch het duurde lang, eer men het einde van de crisis
constateeren kon. Men kon geen stel ministers uit de meerderheid
der Kamer bijeen krijgen, om ze den Koning aan te be-
velen, en toen men eindelijk een zevental mannen gevonden
had, geschikt en geneigd om in 's Konings naam de zaken
der Regeering te behartigen, toen kon men er vast op rekenen,
dat er van homogeniteit weinig sprake kon zijn, doch
allerminst, dat het Ministerie zou kunnen steunen op een meer •
derheid in de Tweede Kamer. Eerst in September, dus vier
maanden nadat de crisis uitgebroken was, mocht men de be-