klop006nede08_01.pdf

170 BONDGENOOTEN.
pen zonden in de Oost-Indische wateren en peilingen lieten
doen op de kust. Aan haar had men het dan ook te danken,
dat Atjeh zich tot vreemde mogendheden wendde, om, ingeval
het door Nederland bestookt werd, op hunne hulp te kunnen
rekenen. Zoo wendde het zich tot Turkije, welks Sultan als het
hoofd van den Islam werd beschouwd, de geestelijke vader van
alles wat zich naar Mahomed noemde, waarom de Atjehneezen
ook meenden met eenig recht zijne bescherming te mogen
inroepen. Ook riepen zij door middel van de Consuls te Singapore
de hulp in van Amerika en Italie. De laatsten beloofden
hunne tusschenkomst en trachtten het hierheen te leiden,
dat hunne regeering oorlogsschepen ter bescherming van Atjeh's
onaf hankelijkheid zenden zouden , ja, de Consul der Vereenigde
Staten stelde te dien aanzien zelfs een tractaat tusschen
beide landen voor. Engeland hield zich strikt onzijdig
en reeds in het begin van 1872, toen de Atjehneezen zich ook
tot den Gouverneur der Straits-Settlements gewend hadden,
antwoordde deze, dat men zich met de zaken van dat land
niet kon inlaten. Zoo althans waren de mededeelingen, welke
minister Franssen van de Putte den toenmaligen Gouverneurgeneraal
van Nederlandsch-Indie zond. De Nederlandsche Regeering
meende tegenover de pogingen van den Sultan van
Atjeh het hare te moeten doen en gaf zoowel den Sultan van
Turkije als den President der Vereenigde Staten en den Koning
van Italie, benevens de Koningin van Engeland bericht,
welke hare verhouding tegenover Atjeh was, terwiji zij hen ver-
zocht om hunne Consuls te gelasten, zich van inmenging in de
Atjehneesthe zaken te onthouden en alzoo den schijn te vermijden,
als zouden de Atjehneezen door hen gesteund worden.
De Koning van Italie voldeed hieraan onmiddellijk. De President
der Vereenigde Staten, nadat er onderzoek ingesteld was,
deelde aan onze Regeering mede, dat het hem gebleken was,
dat de Amerikaansche Consul te Singapore, vooral wijl de Atjehneezen
hem groote handelsvoordeelen voor zijn Staat aangeboden
hadden, zeer ingenomen was geweest met het denkbeeld
van een traktaat, waarvan inderdaad reeds een volledig