klop006nede08_01.pdf

DE UITVOF RING. 169
dan ook door eenig militair vertoon de roovers in bedwang
te houden. Zoo lang echter het tractaat van 1824 in werking
bleef, kon dit niet veel baten. In 1872 werd er een nieuw
tractaat gesloten tusschen Engeland. en Nederland, waarbij wij
onze bezittingen aan de kust van Guinea aan Engeland afstonden
en dit laatste ons vrij liet, ons gezag op Sumatra tegenover
de Atjehneesche roovers te handhaven. Nu was het dan
ook meer dan ooit plicht om, zoo mogelijk, langs vriendelijken
weg, doch kon het niet anders, dan door kracht van wapenen,
onze onderdanen en hunne bezittingen te beschermen tegen de
roovers ter zee en te land. Hierbij kwam, dat de bewoners
van verschillende, aan Atjeh onderhoorige landschappen, mede
onze hulp kwamen inroepen tegen de geweldenarijen en knevelarijen,
hun aangedaan. Had de Sultan van Atjeh nu gehoor
willen geven aan den vriendelijken, maar ook hoogst ernstigen
aandrang van onze zijde, om zijne onderdanen en leenroerige
vorsten te beletten hunne rooverijen ter zee en te land te doen
eindigen, zoo was alles in orde gebleven. Doch de Sultan was,
ondanks zijne schoone beloften, op dit punt geheel .doof en in
stede van ons te helpen in de maatregelen, van onze zijde genomen,
om een gewenschte verhouding tot stand te brengen,
ontmoette het Indisch bestuur eer wantrouwen en tegenwerking,
en scheen de Sultan niet anders te kunnen aannemen, dan dat
we trachtten zijn rijk te annexeeren, zooals dit langzamerhand
met al onze Kolonien, in Indie het geval geweest was. In geen
geval wilden zij zich formeel verbinden om een einde te maken
aan hunne onderlinge veeten en aan hunne zee- en strandrooverijen.
Een verdeeldheid in den Staat zelf maakte de zaak nog
moeilijker. Er bestonden in Atjeh twee partijen, die elkander
den invloed op den nog minderjarigen Sultan betwistten en
waarvan de een zich voortdurend tegenover de ander in machtsbetoon
gelden liet. De zoogenaamde Atjehneesche partij was
ons gezag genegen en wilde gaarne in nader vergelijk met ons
treden ; de andere, de Arabische, daarentegen, deed al wat zij
kon, om het te bestrijden en wekte steeds meer wantrouwen
in onze bedoelingen, toen wij langzamerhand meer oorlogssche-