klop006nede08_01.pdf

I 2 HET VOLHARDEN.
lijke Stoel in dezen gezegd werd, in gebreke gebleven te
zijn. Voorts wees hij er den Kardinaal op, dat de vasthoudendheid
des Pausen des te meer de invoering van eene wet op
de kerkgenootschappen zou bevorderen, waarbij de toestand
der Roomsche kerk in Limburg en Staats-Vlaanderen er niet
voordeeliger op zou worden, aangezien deze tot heden nog
leefde onder het regime der wet van 1802, door Napoleon
tegelijk met het Concordaat geldig verklaard. Eindelijk verklaarde
de gezant, dat de Regeering de nieuwe regeling in
geen geval voor geldig aannemen kon voor de wet op de kerkgenootschappen
zou aangenomen zijn en dat ze ook onmogelijk
voor dien tijd de nieuw benoemden in hunne waardigheden
en titels zou kunnen erkennen, aangezien al wat tot heden
geschied was, slechts van eene zijde was vastgesteld en derhalve
in geenen deele als een afgedane zaak kon worden beschouwd.
Andermaal antwoordde de Staatssecretaris van den Pauselijken
Stoel. De houding van het hof was, volgens de zienswijze
des Kardinaals, volkomen correct, doch de vrees, die zich
bij andersdenkenden openbaarde, geheel van grond ontbloot,
aangezien de Heilige Vader .niets liever vvenschte dan de beste
verstandhouding te bewaren, niet slechts tusschen zijne regeering
en de Nederlandsche, maar evenzeer tusschen de beide
deelen der Natie. De regeling en het herstel der Bisschoppen
waren wel ter dege een volgens alle overeenkomst afgedane
zaak, waarop de goede trouw geen terugkomen veroorloofde
en de Paus kon zich onmogelijk leenen tot eenige wijziging
in de regeling, daar deze nauw saamverbonden was met „den
aangenomen regel der Algemeene Wetten en de hooge waardigheid
en heilige plichten van het doorluchtig Hoofd der
Kerk."
Er scheen wel geen einde te komen aan de nota's tusschen
de beide staatslieden en men kwam geen stap verder.
De Nederlandsche Regeering was te ver gegaan en de Pauselijke
Stoel was niet bereid om het voordeel, onnadenkend of
althans onvoorzichtig gegund, weder prijs te geven. Toch moest