klop006nede08_01.pdf

146 IN DEN BRIEL.
lossing van het verdrukte Nederland, als den geboortedag van
den vrijen Nederlandschen Staat . . . . Wel mochten onze
vaderen, nu horiderd jaar geleden, dien blijden dag plechtig
vieren en den Almachtigen God loven en danken voor de weldaden
aan de stad Brielle en de gansche Republiek bewezen.
Dankgebed en psalmgezang stegen ten hemel, kanongebulder
en klokgelui weergalmden, vlaggen en wimpels wapperden in
de fraai versierde straten. Maar hoeveel luisterrijker nog is het
feest, dat wij heden vieren, nu weder een eeuw is verstreken.
Nu is het niet deze stad alleen, die den juichtoon aanheft,
maar gejuich en gejubel weerklinken door het geheele land.
Nu is gansch Nederland in feestgewaad gedoscht :- jong en oud
verdringen zich om hunne vreugde te toonen . . .. En te recht
mag onze blijdschap luider klinken dan die van onze vaderen,
want al de zegeningen, door de afwerping van het Spaansche
juk, aan Nederland ten deel gevallen, wij genieten ze ruimer
en vollediger dan ooit onze voorouders ze genoten hebben, ook
op het toppunt van hun bloei. Welk geslacht ook immer Neerlands
verlossing dankbaar herdenken mocht, voor het onze is
die dankbaarheid een dubbele plicht . . . . Laat alien wijd en
zijd verkondigen, dat het vrije Nederland feest viert. Ziet, onze
beminde Koning is met ons ten hoogtijd opgegaan. De door_
luchtige nazaat van Willem van Oranje heeft willen deelnemen
aan de gedachtenisviering der Nederlandsche vrijheid, die de
roem is van zijn geslacht en daardoor op nieuw een blijk gegeven,
hoe in dit gelukkige land Vorst en Volk een zijn."
Zoo was het dan ook. Vergezeld van de Prinsen had de
Koning zich naar Den Briel begeven om door zijne tegenwoor-
digheid de feestvreugde te verhoogen, om deel te nemen aan
de gedachtenisviering van een strijd, waarvan hij zelf met zijn
yolk de heerlijke vruchten genoot en met zijn yolk gezamenlijk
God te danken. Men had te Brielle besloten, een blijvend
monument op te richten ter herinnering aan den zegen en de
laden van het voorgeslacht, en wijI men naast God aan stoere
zeelieden den overgang der stad te danken had, zoo had men 't
plan opgevat, een toevluchtsoord te vestigen voor oude en ver-