klop006nede08_01.pdf

I 42 THORBECKE VOOR DE DERDE MAAL.
en wijdde zich in den laatsten tijd zeer aan de verpleging van
kranken. Zij stichtte een hospitaal voor de gewonde en verminkte
strijders uit den kamp met Belgie en zoowel Zorgvlied en
Soestdijk, waar zij gewoonlijk verblijf hield, als Baarn en Scheveningen,
welke dorpen zij vaak bezocht, houden hare nagedachtenis
in dankbare herinnering. Straks werd zij naast haren doorluchtigen
Gemaal in de Koninklijke grafkelder te Delft bijgezet.
Men verwachtte niet bijzonder veel van het nieuwe Ministerie,
ofschoon het Thorbecke onder zijne leden telde. Het
tweede ministerie Thorbecke had reeds genoeg doen zien, dat
het zijne levenskrachten jaarlijks opteerde en dat het ook den
leider onmogelijk was, een homogeen Kabinet te vormen. Bij
zijn derde optreden gaf het hiervan nog meer blijk, tenzij men
wijzen wil op de ongekrenkte vasthoudendheid, waarmede men
zich tegen de eischen van andere partijen verweerde, waar het
de zoogenaamde School der Natie betrof ; op dit punt stond
men aaneengesloten als een muur. Daarentegen was en wat de
Koloniale zaken, belastingen, kiesrecht en verdediging betreft,
ook in dit Ministerie dezelfde verdeeldheid als vroeger. 't Zou
onbillijk zijn, hiervan den leider een verwijt te maken. Het lag
in den aard der zaak, dat hem niet die geestkracht meer kenmerkte,
welke hij twintig jaren vroeger getoond had, toen hij
zich voor 't eerst aan de regeeringstafel plaatste , maar bovendien
waren het de verdeeldheden in den boezem der partij,
welke elk streven verlamde. Hierbij kwam, dat na 1848 het
eerie Kabinet het andere als om strijd verdrong, doch nagenoeg
elk der opvolgende Ministerien althans getracht had, door
de uitvoering van een zeker deel der Grondwet, hare liberale
neigingen te toonen, zoodat er weinig belangrijks op wetgevend
gebied te doen overig bleef. Ook dit bracht als van zelf mede,
dat de gedachten van Natie en Kiezers bij den strijd om den,
school beperkt bleven. Op dit punt nu was Thorbecke onveranderlijk
dezelfde gebleven, gelijk mede bleek uit de wijze, waarop
eene interpellatie van het kamerlid Van Loon over de
questie door en in de Tweede Kamer behandeld werd. En
toch scheen ook hierin een kentering te zullen komen. Immers,