klop006nede08_01.pdf

1 30 HET NIEUWE KABINET.
Thorbecke en de zijnen niet veel heil. Vooral de laatste overwinning
van de Liberalen scheen den meest scherpzinnigen
onder hen een voltooiing van hun nederlaag ; immers, nimmer
zou men van de overzijde den strijd tegen het Kabinet vergeten
en nimmer het vergeven, dat men het onverdiend vallen
deed. Het eenige, wat men mogelijk achtte, was, dat onder de
vrienden en geestverwanten van Thorbecke naar nieuwe ministers
zou gezocht worden, zonder dat zelfs zijn naam bij de vorming
werd vermeld.
Van Reenen, aan wien de Koning de vorming van een
nieuw Ministerie opgedragen had, kon niet slagen, waarop Z. M.
de adviezen inwon van den heer Mackay, den vice-president
van den Raad van State en den heer Philipse, den voorzitter
der Eerste Kamer, en zoo vond men dan eindelijk, 1 Juni,
de namen der nieuwe ministers in de Staats-courant vermeld.
Als Minister van Binnenlandsche Zaken was Fock, de burgemeester
van Amsterdam, opgetreden, Roest van Limburg aanvaardde
de portefeuille voor het Buitenland, Van Lilaar die
van Justitie, De Waal van Kolonien, Brox van Marine, Van
Mulkens van Oorlog, terwijl Van Bosse andermaal de zorg
voor de Financien op zich nam. Straks werden de Ministerien
van de beide Eerediensten opgeheven, terwijl de administratieve
zaken van de beide departementen door Van Bosse en Van
Lilaar zouden worden beheerd. Reeds hierdoor keerde het Kabinet
velen tegen zich. Maar straks zou het zich door de verkiaring
zijner politieke beginselen nog meer vijanden maken.
Nauwelijks was de Kamer bijeengekomen, of het Antirevolutionaire
lid Koorders interpelleerde de Regeering om haar
opheldering to vragen over de Kabinetsformatie, de Koloniale
politiek en de herziening der Wet op het Lager Onderwijs.
Geharnast stonden bij dit debat de beide partijen tegenover
elkaar ; van de eerie zijde begaven zich Gef ken, Koorders en
meerdere Anti- revolutionairen in 't krijt ; van de andere streden
Jonckbloet en andere Liberalen met even scherpe wapenen,
totdat het Ministerie zich bij deze laatsten aansloot met de
verklaring, dat men in de Wet op het Lager Onderwijs van dit