klop006nede08_01.pdf

NIEUWE ON TBINDING. 125
houders waren, en die moesten strekken om den minister van
Buitenlandsche Zaken, Van Zuylen, te bestraffen wegens met
hun inhoud strijdige uitlatingen en hem ten val te brengen."
Zoo scheen ook de Koning er over te denken. Vijf dagen
na de ontslagaanvrage berichtte Z. M., dat hij geen beslissing
over de zaak wenschte te nemen voor de beraadslagingen over
de kredietwetten ten einde geloopen waren, en toen deze alien
aangenomen waren en het Ministerie op zijn ontslagaanvrage
terugkwam, deelde Z. M. den gezamenlijken ministers mede,
dat hij besloten had het ingediende ontslag niet aan te nemen.
Toen nu den 27sten December de Kamers gesloten werden,
kondigde het Ministerie het besluit van Z. M. aan en voegde
daarbij de verklaring, dat andermaal een beroep op het Nederlandsche
Volk noodzakelijk zijn zou.
Zoo was dan nu eene zaak, waarbij wij bij den aanvang
als gansch niet betrokken geacht waren, op eenmaal van groot
staatkundig gewicht geworden. Andermaal raakte de dagbladpers
in rep en roer. Vooral de liberale bladen stelden het
voor, als was de ontbinding der Kamer een ongeoorloofde aanval
op de zelfstandigheid der Volksvertegenwoordiging en op
de vrijheid der Natie, als gebruikte het Kabinet de onaantastbaarheid
van den Koning als een schild om zich te dekken
tegen de slagen van de Vertegenwoordigers. Alras echter ontaardde
de strijd in een gansch anderen dan in het antwoord
op de vraag, of men achtte, dat de houding van het Kabinet
in zake de Luxemburgsche questie den lande tot voordeel of
schade aangemerkt werd. Hoe langer zoo meer toch wekte
de Wet op het Lager Onderwijs verzet en niet slechts bij de
Anti-revolutionairen, maar vooral ook bij de Roomschen. Daar
tegenover stelden zich nu de Liberalen, die wel duchtig afgaven
op het monsterverbond van Rome en Dordt, zooals zij
het heetten, maar toch evenzeer van hun standpunt steun zoch-
ten en vonden bij de moderne predikanten. Voor hen scheen
„de neutrale school" wel te zijn, wat bij de door hen zoo geminachte
„Clericalen" de kerk gold, en het werd hoe langer
zoo meer duidelijk, dat godsdienstloosheid ook een godsdienst