klop006nede08_01.pdf

I24 ROEKFLOOS SPEL.
had het reeds lang kennis gedragen van de loopende onderhandelingen,
en hoe wilde men nu het Ministerie een grief er
van maken, dat het de Londensche nota had onderteekend !
Gold het dan niet het voorkomen van een oorlog tusschen de
beide grootste mogendheden van Europa, een zaak, waarbij
wij toch zeker het hoogste belang hadden ?
Waarschijnlijk zou de zaak nog een ander verloop hebben
gehad, indien niet de heer Cremers, vroeger Minister,
thans lid der Tweede Kamer, aan den Voorzitter een tweetal
brieven had ter hand gesteld, welke hij ontvangen had toen
hij reeds zijn ontslag bij den Koning had ingediend en nadat
zijne plaats aan de regeeringstafel reeds door een ander ingenomen
was. De brieven hadden dus door den Nederlandschen
gezant te Berlijn, aan zijn opvolger moeten ter hand gesteld
zijn, doch werden nu gebruikt om de beweringen van minister
Van Zuylen te logenstraffen. Zij maakten echter een pijnlijken
indruk op de Kamer, die bovendien door de oppositie
in haar wantrouwen tegenover het Ministerie gestijfd werd.
Later toch is wel ter dege gebleken, dat de onderhandelingen
van den Franschen Keizer uitgingen en ter eerste instantie buiten
de Duitsche Regeering om gevoerd werden ; dat de houding
der Nederlandsche Regeering tegenover de Duitsche voorzichtig
en eerlijk mag genoemd worden en de verontwaardiging,
daarover onder het Duitsche yolk ontstaan, geenszins
aan haar te wijten was ; dat voorts, wat de Londensche nota
aangaat, het voor een land als het onze, zO6 nauw in de zaak
betrokken, niet mogelijk was, zich buiten de onderteekening te
houden. Hoe het zij, het vonnis over de begrooting van Buitenlandsche
Zaken geveld, dit gevoelde ieder, was een kaakslag
voor geheel het Kabinet en als zoodanig werd 't ook door het
Ministerie opgenomen, dat weldra collectief ontslag aan Z. M.
vraagde. „Roekeloos, voorwaar," zoo schreef een blad der ministerieele
partij, „is het spel, dat de Tweede Kamer met
's Lands eer en hoogste belangen heeft gespeeld. Onwaardig
vooral, omdat oud-ministers zich niet hebben geschaamd om
brieven in het geding te brengen, waarvan zij wederrechtelijk