klop006nede08_01.pdf

1 20
DE LUX EMBURGSCHE QUESTIE.
den welgelukten oorlog van 1866 een veelvermogend man,
scheen aanvankelijk genoegen met de zaak te nemen en ze te
beschouwen als eene persoonlijke questie tusschen den Keizer
en den Groothertog. Ook het Kabinet beschouwde de zaak
aldus en meende dat noch de Regeering, noch de Vertegenwoordiging
hier te lande iets met het Groothertogdom had uit te
staan. Wat Limburg betrof, drong het hoe langer zoo meer aan
op formeele losmaking van den band met Duitschland. Hoe
het zij, aanvankelijk scheen de zaak van den verkoop op geen
hinderpalen te stuiten, zoodat ook de Koning een bereidwillig
oor verleende aan de voorstellen van Napoleon. Wijl men echter
begreep, in elk geval straks ook met Pruisen de zaak te moeten
regelen, drongen en de minister van Buitenlandsche Zaken
en de Nederlandsche gezant te Parijs er op aan, dat voor
Limburg tevens de band met Duitschland zou losgemaakt worden.
Toch was men op de houding van Duitschland tegenover
de zaak, alles behalve gerust. Ofschoon Bismarck zelf, zooals
we zagen, niet tegen de zaak was, zoo moest ook hij de Duitschers
ontzien, die vooral in dezen tijd niet de minste vervreemding
van eenig Duitsch gebied straffeloos dulden zouden. Daarom
gaf de Koning zeif aan den Pruisischen gezant in de Residentie
mededeeling van de onderhandelingen tusschen hem en de
Fransche regeering, terwijl ook de minister van Buitenlandsche
Zaken ze van zijne zij de aan onzen gezant te Berlijn, graaf
Van Bijlandt, berichtte, met opdracht daaarvan aan Bismarck
mededeeling te doen. Wel ter dege liet minister Van Zuylen in
deze correspondentie uitkomen, dat men hier meende, als Regeering
niets te doen te hebben met de zaak, die den Keizer der
Franschen en den Koning-Groothertog alleen betrof. Mocht
echter de Pruisische regeering meenen, dat men in Nederland
een minder lijdelijke rol tegenover de zaak spelen moest, dan
verklaarde het Kabinet zich bereid om als bemiddelaar tusschen
Frankrijk en Pruisen op te treden. Op eenigszins dubbelzinnige
wijze antwoordde Bismarck hierop, dat men te Berlijn
niet onkundig gebleven was van den aard van den persoonlijken
band, welke Nederland met Luxemburg vereenigde,