klop006nede08_01.pdf

I 10 NIEUW KABINET.
men telkens voor nieuwe heldenstukken op het eigen lief hebberijgebied
en konden de gewone zaken hun eisch niet krijgen,
terwijl men toch eigenlijk in elk nieuw opgetreden Ministerie
slechts eene variatie op het oude zag. Het was voorzeker
geen wonder, dat bij de nagenoeg maandelijksche verwisselingen
van Kabinet, de zaken op de Departementen niet met zorg
behandeld, doch machinaal en zonder eenige belangstelling afgedaan
werden, zoodat hierover zelfs ernstige klaagtonen opgingen.
De Natie geraakte tegenover de Regeering in een soort
van lijdelijkheid, aangezien ze van de eene zij de genoeg kreeg
van het liberaal bewind en van de andere geen middel wist,
om er zich van te verlossen. Immers, de Anti-revolutionairen
konden geen Ministerie vormen en van hunne vereeniging met
andere partijen had men in het ministerie Simons-Van der
Brugghen een treurig voorbeeld gehad. De conservatieve partij
was al even verdeeld als de liberale, ja, van haar was nog
minder te hopen, vooral daar zij den weerstand van alle partijen
zou hebben te overwinnen. Zoo was de staatkundige toestand
terecht ernstig te noemen en er bleef weinig anders over,
dan een Kabinet uit de verschillende partijen, en wel uit de
meest gematigde leden daarvan, te vormen. Deze taak werd
door den Koning aan baron Van Zuylen van Nyeveldt opgedragen,
en deze mocht binnen betrekkelijk korten tijd slagen. Terwij1
hij zelf de portefeuille van Buitenlandsche Zaken aanvaardde,
trad Mr. J. Heemskerk Az. als minister van Binnenlandsche
Zaken, graaf R. J. Schimmelpenninck voor Financien, Mr.
E. J. H. Borret voor Justitie, P. Myer voor Kolonien, G. C. C.
Pels Rijcken voor Marine, generaal J. van den Bosch voor
Oorlog op ; de portefeuilles voor Hervormden en Roomschen
Eeredienst werden opgedragen aan de ministers van Financien
en Justitie. Met weinig geestdrift werd het nieuwe Ministerie
begroet. Immers, wel behoorde Van Zuylen van Nyeveldt tot
de geestverwanten van Groen van Prinsterer op godsdienstig
terrein, maar zijn verleden gaf aan de Anti-revolutionairen
weinig te hopen. Ook Myer werd tot de Anti-revolutionairen
gerekend, doch, aangezien hij slechts als koloniale specialiteit