klop006nede08_01.pdf

ONTEVREDENHEID. . I09
gen van den voorsteller, het hunne van het amendement en
meenden, dat het niets anders beoogde, dan om onder den
schijn van in den geest van het Ministerie te treden, inderdaad
aan den wensch der oppositie tegemoet te komen. Ook het
Ministerie begreep, dat, werd het amendement aangenomen,
geest en strekking van het regeeringsontswerp ver zoek waren,
en toen nu de Kamer toch het amendement Poortman aannam,
boden de gezamenlijke ministers . portefeuilles den Ko -
ping aan.
Groot was de ontevredenheid in den lande, toen zich al
weder de tijding van een ministerieele crisis verbreidde, ook
al had het afgetreden Kabinet te korten levensduur gekend,
om zich onder de Natie te doen waardeeren, en al betreurde
men derhalve nu juist minder het aftreden der lieden, die het
Kabinet vormden. Van de eene zijde leefde men te weinig in
de Oost-Indische belangen, om deze zoo herhaaldelijk een
teweeg brengen van stoornis in den gang der staatsmachine te
veroorloven ; van de andere werd men ontevreden op de liberale
partij, die het eene Kabinet na het andere afmaakte,
zoodat het hoe langer zoo meer duidelijk werd, dat zij slechts
een Ministerie dulden kon, dat de uitvoerder van hunne wenschen
was, of ten minste in ieder opzicht hun beginsel volgde.
Tevens werd het duidelijk, daar bijna al de Kabinetten in
liberalistischen zin elkander opgevolgd waren, hoe de partij aan
verdeeldheid in eigen boezem Teed en daaraan zelfs de hoogste
belangen des lands ten offer bracht. Immers niet alleen
mannen van de andere richting, als Van der Brugghen en Simons,
hadden het tegen haar moeten afleggen, maar Thorbecke
zelf had voor de oppositie het veld moeten- ruimen, al was
ze dan ook gekant tegen een mede minister. Men sprak het
luide uit, dat zij zelf niet wist wat zij eigenlijk wilde en beschuldigde
hare leden, dat zij door eerzucht gedreven werden
en slechts beoogden voor hen en hunne vrienden een plaats
aan de ministersta fel te veroveren. Langzamerhand begon men
van de zoogenaamde parlementaire meerderheid der Liberalen
genoeg te krijgen, en wien kan het verbazen ? Immers stond