Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht 2013, afl. 14 - Rechtspraak.nl

Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht, aflevering 14 2013, 

nummer 493 – 532 dinsdag 2 april 2013 

Landelijk stafbureau bestuursrecht 

Landelijk Stafbureau Bestuursrecht, Externe email: nieuwsbrief.justex@rechtspraak.nl 

Telefoon: 088 361 3286, Citeertitels JnB 2013, 1 

Inhoud 

In deze Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht vindt u de volgende 

onderwerpen: (Door op het onderwerp te klikken komt u direct bij de uitspraken op het 

betreffende rechtsgebied) 

-Algemeen bestuursrecht 

-Omgevingsrecht 

-Wabo 

-8.40- en 8.42-AMvB’s 

-WRO/Wro/Woningwet 

-Waterwet 

-Ambtenarenrecht 

-Ziekte en arbeidsongeschiktheid 

-Bijstand 

-Bestuursrecht overig 

-Wet arbeid vreemdelingen 

-Wegenverkeerswet 

-Wet particuliere beveiligingsorganisaties en recherchebureaus 

-Wet schadefonds geweldsmisdrijven 

-Vreemdelingenrecht 

-Regulier 

-Ongewentsverklaring 

-Asiel 

-Gemeenschapsonderdaan 

-Opvang 

-Terugkeerbesluit 

-Vreemdelingenbewaring 

-Procesrecht 

-Europees recht 

1

Algemeen bestuursrecht 

JnB2013, 493 

CRvB, 26-03-2013, 11/3513 WWB 

college van burgemeester en wethouders van Rotterdam, verweerder. 

Awb 7:13 lid 5 

HOORPLICHT. In art. 7:13, lid 5 Awb is bepaald dat een vertegenwoordiger van 

het bestuursorgaan voor het horen wordt uitgenodigd en in de gelegenheid 

wordt gesteld een toelichting op het standpunt van het bestuursorgaan te 

geven. Met deze bepaling en het daaraan mede ten grondslag liggende beginsel 

van hoor en wederhoor is niet verenigbaar dat het bestuursorgaan niet voor de 

hoorzitting wordt uitgenodigd. 

Besluit waarbij de bijstandsuitkering van appellante over een bepaalde periode is 

teruggevorderd. Appellante heeft onder meer aangevoerd dat de dienst Sociale Zaken en 

Werkgelegenheid niet is uitgenodigd voor de hoorzitting, hetgeen in strijd is met art. 

7:13, lid 5 Awb. (…) De gemachtigde van het college heeft ter zitting van de Raad een 

uiteenzetting gegeven over de werkwijze die in de bezwaarfase wordt gevolgd. (…) Deze 

werkwijze is niet in overeenstemming met art. 7:13, lid 5 Awb. In dit artikellid is bepaald 

dat een vertegenwoordiger van het bestuursorgaan voor het horen wordt uitgenodigd en 

in de gelegenheid wordt gesteld een toelichting op het standpunt van het bestuursorgaan 

te geven. Met deze bepaling en het daaraan mede ten grondslag liggende beginsel van 

hoor en wederhoor is niet verenigbaar dat het bestuursorgaan, zoals in dit geval, niet 

voor de hoorzitting wordt uitgenodigd. De Rb. heeft dit niet onderkend. De aangevallen 

uitspraak komt daarom voor vernietiging in aanmerking. Het beroep tegen het bestreden 

besluit moet gegrond worden verklaard en dat besluit moet worden vernietigd wegens 

strijd met art. 7:13, lid 5 Awb. Zowel ter zitting bij de Rb. als ter zitting bij de Raad is 

een vertegenwoordiger van het college aanwezig geweest, waardoor een uitwisseling van 

informatie en standpunten heeft kunnen plaatsvinden. Voorts heeft appellante 

desgevraagd te kennen gegeven een nieuwe hoorzitting niet nodig te vinden. De Raad zal 

daarom beoordelen of de rechtsgevolgen van het vernietigde bestreden besluit in stand 

kunnen blijven. (…) 

LJN: BZ5700 (P.I.) / rechtspraak.nl 

Zie voor meer informatie en jurisprudentie de Wiki-pagina Home - Algemeen 

bestuursrecht - Hoorplicht. 


Rb. Midden-Nederland, 19-03-2013, 339873 HA RK 13-76 

Awb 8:15 

WRAKING. Bij de beoordeling van een beroep op het ontbreken van 

onpartijdigheid van de rechter in de hiervoor bedoelde zin dient voorop te staan 

dat een rechter uit hoofde van zijn aanstelling moet worden vermoed 

onpartijdig te zijn, tenzij zich uitzonderlijke omstandigheden voordoen die een 

zwaarwegende aanwijzing opleveren voor het oordeel dat een rechter jegens 

een procespartij een vooringenomenheid koestert, althans dat de bij die 

procespartij bestaande vrees dienaangaande objectief gerechtvaardigd is. 

Naar de heersende overtuiging is er met het oog op de onpartijdigheid van de 

bestuursrechtspraak in het algemeen geen belemmering dat een rechter die 

over de vraag naar de handhaving door een bestuursorgaan heeft geoordeeld 

tevens wordt belast met de behandeling van het geschil over de rechtmatigheid 

van latere legalisatie. De beoordeling betreft immers een andere rechtsvraag. 

Verzoek tot wraking. De Rb. overweegt dat voor de beoordeling van een wrakingsverzoek 

de toepasselijke norm is gegeven in art. 8:15 Awb. Daarin is bepaald dat op verzoek van 

een partij de rechter die een zaak behandelt kan worden gewraakt op grond van feiten 

en omstandigheden waardoor de rechterlijke onpartijdigheid schade zou kunnen lijden. 

2

Voorts wordt de toepasselijke norm gegeven door art. 6 EVRM, in samenhang met de 

door de Hoge Raad en het Europese Hof voor de Rechten van de Mens ontwikkelde 

criteria. Van een gebrek aan onpartijdigheid kan, afgezien van de persoonlijke instelling 

van de betrokken rechter, ook sprake zijn indien objectief bepaalde feiten of 

omstandigheden grond vormen te vrezen dat het de rechter in de gegeven 

omstandigheden aan onpartijdigheid ontbreekt. Bij de beoordeling van een beroep op het 

ontbreken van onpartijdigheid van de rechter in de hiervoor bedoelde zin dient voorop te 

staan dat een rechter uit hoofde van zijn aanstelling moet worden vermoed onpartijdig te 

zijn, tenzij zich uitzonderlijke omstandigheden voordoen die een zwaarwegende 

aanwijzing opleveren voor het oordeel dat een rechter jegens een procespartij een 

vooringenomenheid koestert, althans dat de bij die procespartij bestaande vrees 

dienaangaande objectief gerechtvaardigd is. (…) Anders dan verzoekers hebben betoogd, 

is er naar de heersende overtuiging met het oog op de onpartijdigheid van de 

bestuursrechtspraak in het algemeen geen belemmering dat een rechter die over de 

vraag naar de handhaving door een bestuursorgaan heeft geoordeeld tevens wordt belast 

met de behandeling van het geschil over de rechtmatigheid van latere legalisatie. De 

beoordeling betreft immers een andere rechtsvraag. Daarbij komt dat de door de 

gemachtigde van verzoekers aangehaalde uitspraak betrekking heeft op de 

aanvaardbaarheid van het behandelen van het hoofdberoep door de rechter die in een 

voorlopige voorzieningprocedure in diezelfde zaak heeft geoordeeld en dat deze 

inmiddels gedateerd is. Inmiddels wordt behandeling door dezelfde rechter wel aanvaard. 

In zoverre kan ook hetgeen daarover is opgenomen in de Leidraad Onpartijdigheid, 

waarnaar verzoekers hebben verwezen, als gedateerd worden beschouwd. 

Voor een afwijking van genoemd uitgangspunt ziet de wrakingskamer in dit geval geen 

reden. (…) 



Rb. Midden-Nederland, 19-03-2013, 339190 HA RK 13-70 

Awb 8:15 

WRAKING. Nieuwe zaaksbehandeling. De voorzieningenrechter dient zich een 

voorlopig oordeel te vormen over de rechtmatigheid van het bestreden besluit. 

De vaststelling van de feiten waarop het bestreden besluit is gebaseerd behoort 

- ook in de voorlopige voorzieningprocedure - bij uitstek tot de taak van de 

behandelend rechter. (…) Er bestaat geen (rechts)regel die het bestuursorgaan 

de verplichting oplegt om voorafgaand aan de behandeling ter zitting een 

verweerschrift in te dienen. Het verweer mag ter zitting worden gevoerd. (…) 

De rechter heeft een zekere mate van vrijheid om tijdens de mondelinge 

behandeling aan partijen kenbaar te maken hoe hij of zij de ingenomen 

stellingen (voorlopig) beoordeelt. Deze vrijheid moet een rechter zeker worden 

gegund in het kader van de nieuwe zaaksbehandeling in het bestuursrecht, 

waarbij naast de beoordeling van het betreden besluit ook wordt gekeken of er 

andere mogelijkheden bestaan om het geschil te beslechten, dan door een 

uitspraak van de rechter. 

Verzoek om wraking. De Rb. overweegt dat een behandelend rechter in een 

bestuursrechtelijke voorlopige voorzieningprocedure zich een voorlopig oordeel dient te 

vormen over de rechtmatigheid van het bestreden besluit. De vaststelling van de feiten 

waarop het bestreden besluit is gebaseerd behoort - ook in de voorlopige 

voorzieningprocedure - bij uitstek tot de taak van de behandelend rechter. Het betoog 

van verzoeker dat de rechter zich in de voorlopige voorzieningprocedure had dienen te 

beperken tot het onderzoek naar de totstandkoming van het besluit tot strafontslag en 

niet had mogen ingaan op de onderliggende feiten is dan ook niet juist. Immers in de 

bezwaarprocedure die bij het college aanhangig is, ligt dat besluit in volle omvang ter 

toetsing voor. (…) De rechtbank overweegt dat er geen (rechts)regel bestaat die het 

bestuursorgaan de verplichting oplegt om voorafgaand aan de behandeling ter zitting een 

verweerschrift in te dienen. Het verweer mag ter zitting worden gevoerd. Daarbij maakt 

het niet uit of het verweer schriftelijk is uitgewerkt in de vorm van een 

3

verweerschrift/pleitnota en dat stuk ter zitting wordt voorgedragen. (…) De Rb. stelt 

voorop dat een rechter een zekere mate van vrijheid heeft om tijdens de mondelinge 

behandeling aan partijen kenbaar te maken hoe hij of zij de ingenomen stellingen 

(voorlopig) beoordeelt. Deze vrijheid moet een rechter zeker worden gegund in het kader 

van de nieuwe zaaksbehandeling in het bestuursrecht, waarbij naast de beoordeling van 

het betreden besluit ook wordt gekeken of er andere mogelijkheden bestaan om het 

geschil te beslechten, dan door een uitspraak van de rechter. (…) Op grond van het 

voorgaande moet worden geoordeeld dat er geen grond is om te kunnen oordelen dat de 

rechter met haar uitlating naar objectieve maatstaven beoordeeld grond heeft gegeven 

voor de vrees dat het haar aan onpartijdigheid heeft ontbroken. 



bestuursrecht - Wraking. 


CRvB, 21-03-2013, 12/1877 WUV 

Raad van bestuur van de Sociale verzekeringsbank, verweerder. 

Awb 1:2, 1:3, 6:2 aanhef en onder a, 7:1, 8:1 

Wet uitkeringen vervolgingsslachtoffers 1940-1945 

BELANGHEBBENDE. BESLUIT. De wetsgeschiedenis stelt buiten twijfel dat art. 

6:2, aanhef en onder a, van de Awb mede betrekking heeft op de schriftelijke 

afwijzing van een verzoek van een niet-belanghebbende om een besluit te 

nemen. Deze afwijzing moet met een besluit gelijk worden gesteld. Op grond 

van de artikelen 7:1 en 8:1 van de Awb staat bezwaar evenwel alleen open voor 

een belanghebbende. 

Brief waarbij appellant heeft verzocht om vergoeding van de extra kosten die zijn 

gemaakt vanwege de verzorging en verpleging thuis van zijn echtgenote, in de periode 

voorafgaande aan haar overlijden. Zij was vervolgde en uitkeringsgerechtigde ingevolge 

de Wuv. Bij brief heeft verweerder de aanvraag buiten behandeling gesteld. Daartoe is 

overwogen dat een wettelijke titel voor toekenning ontbreekt, omdat aanspraken op 

grond van de Wuv persoonsgebonden zijn voor het in leven zijnde oorlogsslachtoffer. De 

Raad overweegt dat het inleidend verzoek van appellant strekt tot vergoeding van kosten 

die zijn gemaakt ten behoeve van zijn inmiddels overleden echtgenote. Verweerder heeft 

zich terecht op het standpunt gesteld dat appellant bij dit verzoek geen belanghebbende 

is in de zin van art. 1:2 Awb (CRvB 16 maart 2006, LJN: AV7750). Het verzoek van 

appellant is daarom geen aanvraag in de zin van art. 1:3, lid 3 Awb. Dit betekent dat de 

brief van verweerder geen beschikking is als bedoeld in het tweede lid. Een afwijzing 

zoals deze is naar haar aard ook niet gericht op rechtsgevolg. De brief is dus geen 

besluit. Op grond van art. 6:2, aanhef en onder a, van de Awb moet de brief echter, voor 

de toepassing van wettelijke voorschriften over bezwaar en beroep, met een besluit 

gelijk worden gesteld. De wetsgeschiedenis stelt buiten twijfel dat dit artikelonderdeel 

mede betrekking heeft op de schriftelijke afwijzing van een verzoek van een nietbelanghebbende 

om een besluit te nemen (PG Awb II, p. 383-384). Bij het nemen van 

het bestreden besluit is dit niet onderkend. Toch is het bezwaar terecht niet-ontvankelijk 

verklaard. Op grond van de artikelen 7:1 en 8:1 van de Awb staat bezwaar alleen open 

voor een belanghebbende. Dat is appellant niet. Ook de hiervoor bedoelde 

wetsgeschiedenis maakt duidelijk dat in deze situatie niet-ontvankelijkverklaring moet 

volgen. 


Zie voor meer informatie en jurisprudentie de Wiki-pagina’s Home - Algemeen 

bestuursrecht - Belanghebbende en Home - Algemeen bestuursrecht - Besluit. 


Rb. Amsterdam, 01-03-2013, AWB 09/2266 BELEI 

college van burgemeester en wethouders van Amsterdam, verweerder. 

4

Awb 8:47 

DESKUNDIGEN. De (ambtshalve) benoeming door de Rb. van een deskundige, is 

gelet op art. 8:47 Awb, een discretionaire bevoegdheid. Gelet op de Mvt zal de 

belasting die een deskundigenonderzoek met zich mee kan brengen, mede gelet 

op het daarmede gemoeide tijdsverloop, in redelijke verhouding moeten staan 

tot de daarvan te verwachten resultaten. Is dat niet het geval dan zal het 

onderzoek achterwege moeten worden gelaten dan wel op een minder 

belastende wijze moeten worden verricht. (…) De StAB is te beschouwen als 

een onafhankelijke deskundige op het gebied van nadeelcompensatie waarvan 

de taak en onafhankelijke positie in de artikelen 8.5. t/m 8.8. van de Wro is 

neergelegd. Een algemene vraagstelling, waarbij – onder verwijzing naar de 

tegenstrijdige rapportages van beide partijen – het geschil in volle omvang aan 

de StAB ter advisering wordt voorgelegd, is niet ongebruikelijk. Een dergelijke 

algemene vraagstelling, is in de gerezen situatie adequaat. Verwijzing naar 

Mantovanelli-arrest van het EHRM. 

Besluit waarbij de schademanager van het Schadebureau Noord-Zuidlijn namens 

verweerder op basis van het schriftelijk advies van de Schadecommissie Noord-Zuidlijn 

(de Schadecommissie) een schadevergoeding van € 9.974,75 heeft toegekend bestaande 

uit € 7.000,00 aan verhuiskostenvergoeding vermeerderd met de wettelijke rente en 

rekening houdend met de uitgekeerde voorschotten en € 2.526,24 voor vergoeding van 

de kosten van de deskundige. (…) Eisers hebben onder meer aangevoerd dat de Rb. bij 

de beoordeling van het bestreden besluit niet zou mogen afgaan op het 

deskundigenbericht van de StAB en het nader verslag van de StAB. (…) De Rb. stelt 

voorop dat de (ambtshalve) benoeming door de Rb. van een deskundige, gelet op art. 

8:47 Awb, een discretionaire bevoegdheid van de Rb. is. Gelet op de Mvt zal de belasting 

die een deskundigenonderzoek met zich mee kan brengen, mede gelet op het daarmede 

gemoeide tijdsverloop, in redelijke verhouding moeten staan tot de daarvan te 

verwachten resultaten. Is dat niet het geval dan zal het onderzoek achterwege moeten 

worden gelaten dan wel op een minder belastende wijze moeten worden verricht (MvT, 

Parl. Gesch. Awb II, p. 418). (…) Gelet op de uiteenlopende visies van de door partijen 

geraadpleegde deskundigen ten aanzien van (de hoogte van) de geleden schade en de 

omstandigheid dat partijen ter zitting geen overeenstemming op de door hen betrokken 

standpunten hebben kunnen bereiken, is de Rb. van oordeel dat zij – ondanks de lange 

duur van de beroepszaak - in dit geval in redelijkheid van de bevoegdheid op grond van 

art. 8:47 Awb gebruik heeft kunnen maken. (…) De Rb. overweegt dat de StAB is te 

beschouwen als een onafhankelijke deskundige op het gebied van nadeelcompensatie 

waarvan de taak en onafhankelijke positie in de artikelen 8.5. t/m 8.8. van de Wro is 

neergelegd. Zoals ook ter zitting door de StAB is toegelicht is een algemene 

vraagstelling, waarbij – onder verwijzing naar de tegenstrijdige rapportages van beide 

partijen – het geschil in volle omvang aan de StAB ter advisering wordt voorgelegd, niet 

ongebruikelijk. De Rb. is van oordeel dat een dergelijke algemene vraagstelling, in de 

gerezen situatie adequaat was. (…) De Rb. is dan ook van oordeel dat zij in beginsel op 

het uitgebrachte deskundigenbericht van de StAB mag afgaan. Dat is slechts anders 

indien het deskundigenbericht onvoldoende zorgvuldig tot stand is gekomen of 

anderszins zodanige gebreken bevat dat het niet aan de oordeelsvorming ten grondslag 

mag worden gelegd. 

Eisers voeren daartoe aan dat aan hen de conceptrapportage had moeten worden 

voorgelegd, voordat de bevindingen van de StAB in het definitieve rapport van 28 maart 

2012 naar de Rb. waren gezonden. De Rb. overweegt dat eisers overeenkomstig art. 

8:47, lid 5 Awb in de gelegenheid zijn gesteld naar aanleiding van het verslag van de 

StAB schriftelijk hun zienswijze met betrekking tot het verslag naar voren te brengen. 

Ook het nader verslag van de StAB is overeenkomstig art. 15 van de Procesregeling 

bestuursrecht 2010 ter reactie voorgelegd aan partijen. De Rb. overweegt dat dit artikel 

de procedure rond deskundigenonderzoek regelt naar de maatstaven die voortvloeien uit 

het Mantovanelli-arrest (EHRM 18 maart 1997, LJN: AD4449). Uit dit arrest volgt dat elke 

partij in beginsel in de gelegenheid moet worden gesteld om niet alleen zelf bewijs te 

leveren, maar ook om kennis te nemen van, en commentaar te leveren op het bewijs (§ 

5

33). Deze eis is gerelateerd aan de gerechtelijke procedure zelf; hieruit mag niet in haar 

algemeenheid worden geconcludeerd dat indien een deskundige door een gerecht wordt 

benoemd, de partijen in alle instanties moet worden toegestaan de ondervragingen door 

de deskundige bij te wonen en de documenten waarop hij zich baseert in te zien. 

Essentieel is dat partijen adequaat kunnen participeren in de procedure voor het gerecht 

(§ 33). De Rb. is van oordeel dat de hiervoor beschreven gang van zaken in deze 

procedure aan deze eisen voldoet. De Rb. betrekt daarin mede dat eisers ter zitting 

vragen en bedenkingen aan de medewerkers van de StAB hebben kunnen voorleggen. 

De Rb. is dan ook van oordeel dat eisers in staat zijn geweest om effectief hun inbreng te 

leveren in het kader van het onderzoek door de StAB en dat zij op de resultaten van het 

onderzoek adequaat tegenspraak hebben kunnen leveren nadat het deskundigenbericht 

aan de Rb. was gezonden. De Rb. vindt voor die opvatting steun in de uitspraken van de 

ABRS van 9 mei 2007 (LJN: BA4711) en van 6 mei 2009 (LJN: BI2965). (…) De Rb. ziet 

geen aanleiding om het deskundigenbericht van de StAB niet bij de beoordeling te 

betrekken. Overigens is de Rb. bij de beoordeling van het bestreden besluit niet 

gebonden aan hetgeen in het deskundigenbericht is vermeld. 



CBb, 18-02-2013, AWB 12/1093 

college voor de toelating van gewasbeschermingsmiddelen en biociden, verweerder. 

Awb 6:2 aanhef en onder b, 6:12 lid 2, 7:10 lid 1, 8:55d lid 1 

WET DWANGSOM EN BEROEP. Op verweerder rust de verplichting om tijdig 

binnen de in art. 7:10, lid 1 Awb gestelde termijnen op het bezwaar te 

beslissen. Alleen indien is voldaan aan de voorwaarden uit art. 7:10, lid 4 Awb 

is verweerder bevoegd om het nemen van een beslissing op bezwaar verder uit 

te stellen. Deze voorwaarden doen zich hier niet voor. 



bestuursrecht - Wet dwangsom en beroep bij niet tijdig beslissen. 

Naar inhoudsopgave 

Omgevingsrecht 

Wabo 


Rb. Oost-Nederland, zittingsplaats Arnhem, 26-03-2013, 12/1041 

college van burgemeester en wethouders van Nijmegen, verweerder. 

Wabo 2.1 lid 1 aanhef en onder e, 2.33 lid 2 aanhef en onder a 

Invoeringswet Wabo 1.2 lid 1 

Wet milieubeheer (oud) 8.25 lid 1 aanhef en onder c 

OMGEVINGSRECHT. Wabo (milieu). In dit geval kan niet worden geoordeeld dat 

gedurende drie jaar geen handelingen zijn verricht met gebruikmaking van de 

omgevingsvergunning, als bedoeld in art. 2.33, lid 2, aanhef en onder a, van de 

Wabo. Deze bepaling kan daarom geen grondslag vormen voor de 

(gedeeltelijke) intrekking van de omgevingsvergunning. Verwijzing naar de 

uitspraak van de ABRS van 31 mei 2006 (LJN: AX6354), waarin op 

overeenkomstige wijze werd geoordeeld over de gedeeltelijke intrekking van 

een milieuvergunning op grond van art. 8.25, lid 1, aanhef en onder c, van de 

Wm. Geen aanknopingspunten voor het oordeel dat de wetgeving op dit punt 

door invoering van de Wabo inhoudelijk is gewijzigd. 

Besluit waarbij verweerder de milieu-, thans omgevingsvergunning, van eiseres voor het 

produceren, destilleren en bottelen van alcoholhoudende en niet-alcoholhoudende 

6

dranken, alsmede de verpakking daarvan, gedeeltelijk heeft ingetrokken. De Rb. 

overweegt dat in de drie jaar voorafgaand aan de intrekking van de 

omgevingsvergunning eiseres dranken heeft opgeslagen op het terrein. Deze opslag is 

eveneens voorzien in de verleende omgevingsvergunning. Dat betekent dat niet kan 

worden geoordeeld dat gedurende drie jaar geen handelingen zijn verricht met 

gebruikmaking van de vergunning, als bedoeld in art. 2.33, lid 2, aanhef en onder a, van 

de Wabo. Naar het oordeel van de Rb. kan deze bepaling daarom geen grondslag vormen 

voor de (gedeeltelijke) intrekking van de omgevingsvergunning. De Rb. verwijst in dit 

verband naar de uitspraak van de ABRS van 31 mei 2006 (LJN: AX6354), waarin op 

overeenkomstige wijze werd geoordeeld over de gedeeltelijke intrekking van een 

milieuvergunning op grond van art. 8.25, lid 1, aanhef en onder c, van de Wet 

milieubeheer, dat een vergelijkbare intrekkingsbevoegdheid regelde als thans art. 2.33, 

lid 2, aanhef en onder a, van de Wabo. De Rb. ziet geen aanknopingspunten voor het 

oordeel dat de wetgeving op dit punt door invoering van de Wabo inhoudelijk is 

gewijzigd. Uit het voorgaande volgt dat verweerder niet bevoegd was tot het intrekken 

van de omgevingsvergunning omdat daarvan gedurende drie jaar geen gebruik zou zijn 

gemaakt. 


Zie voor meer informatie en jurisprudentie de Wiki-pagina Home - Wabo 


ABRS, 27-03-2013, 201205601/1/A1 

college van burgemeester en wethouders van Hilvarenbeek. 

Wabo 2.1 lid 1 onderdeel a, onderdeel c, 2.12 lid 1 aanhef en onderdeel a onder 2º, 

Bor, bijlage II: 4 aanhef en lid 1, onderdeel a, 5 lid 1 

OMGEVINGSRECHT. Wabo. Zoals de Afdeling eerder met betrekking tot de 

krachtens art. 20, lid 1, aanhef en onder a, sub 1, van het Bro 1985 te verlenen 

vrijstelling, heeft overwogen, moet ter bepaling of het aantal woningen gelijk 

blijft, aansluiting worden gezocht niet bij de feitelijke situatie maar bij de 

bebouwingsmogelijkheden die het bestemmingsplan biedt. De tekst van de 

Wabo en het Bor noch de geschiedenis van totstandkoming daarvan, bieden 

grond om ten aanzien van een omgevingsvergunning die met toepassing van 

art. 2.12, lid 1, aanhef en onderdeel a, van de Wabo wordt verleend, anders te 

oordelen. Begrip bijzonder geluidgevoelige functie in planvoorschrift. 

Belangenafweging; geluidshinder. 

Verlenen omgevingsvergunning voor het verbouwen van een voormalig postkantoor. Niet 

in geschil is dat ten gevolge van het bouwplan feitelijk het aantal woningen toeneemt. 

Zoals de Afdeling eerder met betrekking tot de krachtens art. 20, lid 1, aanhef en onder 

a, sub 1, van het Bro 1985 te verlenen vrijstelling, heeft overwogen moet echter ter 

bepaling of het aantal woningen gelijk blijft, aansluiting worden gezocht niet bij de 

feitelijke situatie maar bij de bebouwingsmogelijkheden die het bestemmingsplan biedt. 

De tekst van de Wabo en het Bor noch de geschiedenis van totstandkoming daarvan, 

bieden grond om ten aanzien van een omgevingsvergunning die met toepassing van art. 

2.12, lid 1, aanhef en onderdeel a, van de Wabo wordt verleend, anders te oordelen. Een 

redelijke uitleg van het planvoorschrift in kwestie brengt met zich dat bij de uitleg van 

het begrip bijzondere geluidgevoelige functie dient te worden aangesloten bij de 

rechtspraktijk op grond van de Wet geluidhinder waarin objecten als deze als niet 

geluidgevoelig worden aangemerkt. Het college heeft zich in dit verband gelet op het 

voorgaande ten onrechte op het standpunt gesteld dat een postkantoor, waarbij de 

loketfunctie is verdwenen en slechts een sorteercentrum resteerde, geen bijzondere niet 

geluidgevoelige functie als bedoeld in art. 7, lid 1, sub 3, van de planvoorschriften is. 

Gelet hierop is van belang of de geluidbelasting aan de gevel meer dan 50 dB(A) 

bedraagt. De voorzieningenrechter heeft in dit verband niet onderkend dat het aan het 

college was onderzoek te verrichten naar de geluidbelasting. Nu dit onderzoek niet is 

verricht, is niet aannemelijk gemaakt dat zal worden voldaan aan een geluidbelasting van 

50 dB(A) aan de gevel en staat niet vast of het bestemmingsplan een woning ter plaatse 

7

toelaat. Gelet hierop heeft het college niet deugdelijk gemotiveerd dat het realiseren van 

woningen ter plaatse ingevolge het bestemmingsplan reeds is toegestaan, zodat met het 

verlenen van de omgevingsvergunning het aantal woningen gelijk blijft, als bedoeld in 

art. 5, lid 1 van Bijlage II bij het Bor, en het in zoverre bevoegd was met toepassing van 

art. 4, aanhef en eerste lid, onderdeel a, van Bijlage II bij het Bor af te wijken van het 

bestemmingsplan. De voorzieningenrechter heeft dat niet onderkend. 

Voorop staat dat, indien het college omgevingsvergunning wenst te verlenen, het bij een 

besluit omtrent afwijking van het bestemmingsplan alle daarbij betrokken belangen dient 

af te wegen, waaronder het belang van Centrumplan en anderen bij het voorkomen van 

de gevreesde geluidhinder. In dit verband heeft het college van belang kunnen achten 

dat het bestemmingsplan reeds bebouwing tot de perceelgrens toestaat. Het college 

heeft zich in redelijkheid op het standpunt kunnen stellen dat enige mate van 

geluidhinder derhalve al in de vaststelling van het ter plaatse geldende en thans niet ter 

beoordeling staande bestemmingsplan is verdisconteerd en dat voor zover daarvan wordt 

afgeweken, dit geen toename van de geluidhinder meebrengt die van dien aard is dat 

geen goed woon- en leefklimaat op de belendende percelen kan worden gegarandeerd. 

Ter zitting hebben Centrumplan en anderen de door hen gevreesde geluidhinder 

gerelateerd aan de op het gebouw te realiseren lucht- en koelinstallatie. Het college heeft 

in de belangenafweging in redelijkheid gewicht mogen toekennen aan de omstandigheid 

dat de lucht- en koelinstallatie op zichzelf vergunningvrij kan worden gerealiseerd en 

heeft in dit verband terecht geen aanleiding gezien voor de conclusie dat ernstig moet 

worden betwijfeld dat na realisering van het bouwplan aan de in het Barim opgenomen 

geluidgrenswaarden kan worden voldaan. Het heeft zich op het standpunt kunnen stellen 

dat daarom niet te verwachten valt dat de plaatsing van de lucht- en koelinstallatie 

zodanige gevolgen voor het woon- en leefklimaat heeft voor de omwonenden dat het niet 

in redelijkheid omgevingsvergunning heeft kunnen verlenen. Hierbij heeft de 

voorzieningenrechter terecht in aanmerking genomen dat de lucht- en koelinstallatie zo 

ver mogelijk van het dakraam van appellant A en appellant B is voorzien ter voorkoming 

van overlast. Dat de aangevraagde bekisting niet is gerealiseerd betekent niet dat de 

voorzieningenrechter ten onrechte de rechtsgevolgen van het besluit van 10 april 2012 in 

stand heeft gelaten, nu in de onderhavige procedure niet het bouwen in afwijking van 

hetgeen is vergund aan de orde is. Voorts hebben Centrumplan en anderen anderzijds op 

geen enkele wijze onderbouwd dat voor zodanige geluidshinder moet worden gevreesd 

dat het college niet in redelijkheid medewerking heeft kunnen verlenen aan het 

bouwplan. 

www.raadvanstate.nl (Deze uitspraak heeft nog geen LJN/ECLI) 

De Afdeling verwijst naar haar eerdere uitspraak van 03-12-2003 in zaak nr. 

200303114/1 LJN: AN9249 waarin zij met betrekking tot de krachtens art. 20, lid 1, 

aanhef en onder a, sub 1, van het Bro 1985 te verlenen vrijstelling heeft geoordeeld dat 

voor een antwoord op de vraag of sprake is van een gelijkblijvend aantal woningen 

aansluiting moet worden gezocht bij de bebouwingsmogelijkheden die het 

bestemmingsplan biedt. 


8.40- en 8.42-AMvB’s 



college van burgemeester en wethouders van Bergeijk, verweerder. 

Besluit landbouw milieubeheer (oud) 1 lid 1, 2 lid 1 aanhef en onder f, 3 lid 1 aanhef en 

onder a 

Richtlijn veehouderij en stankhinder bijlage 1 

OMGEVINGSRECHT. 8.40- en 8.42-AMvB’s. Voor het bepalen van het aantal 

mve’s dient, gelet op de definitie van mestvarkeneenheid in art. 1, lid 1 van het 

Besluit landbouw, de Richtlijn veehouderij en stankhinder te worden toegepast 

8

en niet de door de Rb. gehanteerde Regeling stankemissie veehouderijen in 

landbouwontwikkelings- en verwevingsgebieden. Daarbij dient het aantal 

dieren te worden gedeeld door de in bijlage 1 van de Richtlijn genoemde 

omrekenfactor. 

LJN: www.raadvanstate.nl (Deze uitspraak heeft nog geen LJN/ECLI) 

Zie voor meer informatie en jurisprudentie de Wiki-pagina Home - 8.40- en 8.42-AMvB's 


WRO/Wro/Woningwet 



college van burgemeester en wethouders van Goes. 

Woningwet 1 lid 1 onder a, 40 lid 1 aanhef en onder a 

OMGEVINGSRECHT. Woningwet. Procesbelang. Oordeel Afdeling over weigering 

milieuvergunning voor breken van puin betekent niet dat de appellant geen 

belang heeft bij inhoudelijke beoordeling van weigering verlenen 

bouwvergunning voor het bouwen van een puinbreker. Puinbreker is geen 

bouwwerk zodat voor het plaatsen geen bouwvergunning is vereist. 

Weigering bouwvergunning, projectbesluit en gebruik te maken van 

wijzigingsbevoegdheid voor het plaatsen van een puinbreker. 

De Rb. heeft geoordeeld dat appellant geen belang heeft bij de beoordeling van zijn 

beroep. Zij heeft daartoe overwogen dat nu de Afdeling bij uitspraak van 31 augustus 

2011 in zaak nr. 201012066/1/M1, LJN: BR6307 inzake de weigering van het college aan 

appellant een milieuvergunning te verlenen, heeft geoordeeld dat het breken van puin in 

strijd is met het ter plaatse geldende bestemmingsplan, appellant de puinbreker hoe dan 

ook niet mag gebruiken. 

Appellant betoogt terecht dat de Rb. heeft miskend dat hij belang heeft bij de 

beoordeling van zijn beroep. De Afdeling heeft in voornoemde uitspraak van 31 augustus 

2011 een oordeel gegeven over het breken van puin, terwijl in onderhavige procedure 

het bouwen van de puinbreker aan de orde is. De Rb. heeft niet onderkend dat reeds 

daarin het belang gelegen is voor een inhoudelijke beoordeling van het besluit van 29 

december 2011. 

Het hoger beroep is gegrond. De aangevallen uitspraak dient te worden vernietigd. 

Doende hetgeen de Rb. zou behoren te doen zal de Afdeling het beroep van appellant 

tegen het besluit van 29 december 2011 behandelen. 

Blijkens de bijlage behorende bij de aanvraag om bouwvergunning betreft het een 

mobiele puinbreker van circa 2 meter lang en 1,90 meter hoog, voorzien van een 

breekbek en rupsbanden. Ter zitting is door appellant toegelicht dat, wanneer de 

puinbreker nodig is ten behoeve van eigen gebruik, deze uit de loods wordt gereden en 

na gebruik weer in de loods wordt geplaatst en gestald. Daarnaast wordt de puinbreker 

incidenteel verhuurd. Voorts is ter zitting vast komen te staan dat de puinbreker wat 

betreft omvang en gebruik vergelijkbaar is met een graafmachine. Onder deze 

omstandigheden heeft de mobiele puinbreker geen plaatsgebonden karakter en wordt 

niet voldaan aan de definitie van bouwwerk dat de constructie direct of indirect met de 

grond verbonden dient te zijn bedoeld om ter plaatse te functioneren. Hierbij wordt mede 

in aanmerking genomen dat [appellant] een grondverzet- en verhuurbedrijf drijft, 

waarbij het gebruikelijk is dat machines worden verplaatst en niet uitsluitend op één plek 

worden ingezet. 

Nu de puinbreker geen bouwwerk is, is voor het plaatsen daarvan geen bouwvergunning 

vereist. 


Zie voor meer informatie over het begrip bouwwerk Wiki Juridica Bestuursrecht, 

WRO, Wro, Woningwet, Omgevingsrecht, Bouwen, Begrippen. 

9



college van burgemeester en wethouders van Eersel, appellant sub 1. 

OMGEVINGSRECHT. Functie. Hobbymatig houden van paarden kan worden 

aangemerkt als agrarisch gebruik als bedoeld in planvoorschrift en is 

toegestaan op gronden met de bestemming "Agrarisch met waarden - 

Landschap". 

Ter plaatse geldt de bestemming "Agrarisch met waarden - Landschap". 

Niet in geschil is dat het perceel hobbymatig agrarisch wordt gebruikt. Ingevolge art. 

4.1.1, aanhef en onder a, van de planvoorschriften is het perceel bestemd voor agrarisch 

gebruik. Bij de uitleg van dit begrip heeft het college terecht van belang geacht dat in de 

planvoorschriften agrarisch gebruik, anders dan agrarisch bedrijf, niet is gedefinieerd. In 

de uitspraak van de Afdeling van 18 november 2011 in zaak nr. 200908600/1/T1/R4, 

LJN: BU5399, inzake het bestemmingsplan, is overwogen dat het hobbymatig houden 

van paarden kan worden aangemerkt als agrarisch gebruik als bedoeld in die bepaling en 

is toegestaan op gronden met de bestemming "Agrarisch met waarden - Landschap". Dit 

betekent dat de Rb. ten onrechte heeft geoordeeld dat hobbymatig agrarisch gebruik van 

het perceel niet onder agrarisch gebruik, zoals bedoeld in art. 4.1.1, aanhef en onder a, 

van de planvoorschriften, kan worden begrepen. Het college was niet bevoegd 

handhavend op te treden tegen de verharding op het perceel. 




college van burgemeester en wethouders van Nuth. 

WRO 19 lid 2 

Bouwverordening Nuth 2008 2.1.5 lid 5 

OMGEVINGSRECHT. WRO. Bodemonderzoek ingevolge art. 2.1.5, lid 5 van de 

Bouwverordening Nuth 2008. In dit geval kon worden volstaan met het 

bodemonderzoek dat voorafgaand aan de sloop is verricht. 

Verlenen vrijstelling (19.2 WRO) en bouwvergunning voor het bouwen van vijf 

appartementen met parkeergarage, gemeenschappelijke verkeersruimten en bergingen. 

Appellant betoogt dat de Rb. ten onrechte heeft overwogen dat het college niet in strijd 

heeft gehandeld met art. 2.1.5, lid 5 van de Bouwverordening Nuth 2008. Ingevolge deze 

bepaling dient het bodemonderzoek, indien het bouwen pas kan plaatsvinden nadat de 

aanwezige bouwwerken zijn gesloopt, plaats te vinden nadat is gesloopt en voordat met 

de bouw wordt begonnen. In dit geval is het bodemonderzoek verricht voordat de op het 

perceel aanwezige schuur, ook aangeduid als stallingsruimte, is gesloopt. 

Uit de toelichting op de bouwverordening blijkt dat deze bepaling is bedoeld om te 

voorkomen dat een bodemonderzoek wordt uitgevoerd voordat de bestaande bebouwing 

wordt gesloopt en mogelijk ten gevolge van die sloopwerkzaamheden een 

bodemverontreiniging optreedt die vervolgens niet wordt gesignaleerd. De bepaling ziet 

aldus op de situatie dat het bouwen niet kan plaatsvinden zonder dat de bouwwerken die 

op de te bebouwen locatie aanwezig zijn, worden gesloopt. Zoals ter zitting aan de hand 

van foto's en tekeningen is duidelijk gemaakt, bevindt het op te richten 

appartementencomplex zich op het gedeelte van het perceel waar zich thans een tuin 

bevindt. Hierdoor behoeven geen sloopwerkzaamheden te worden verricht op de locatie 

waar het appartementencomplex is voorzien. In de omstandigheid dat de beeldbepalende 

voorgevel van de schuur zal worden gehandhaafd als onderdeel van de op te richten 

bebouwing, ziet de Afdeling geen grond voor het oordeel dat het college in strijd met art. 

2.1.5, lid 5 van de bouwverordening heeft gehandeld. Nu tevens is gebleken dat de 

bodem onder de te slopen schuur door middel van gerichte boringen in het 

bodemonderzoek is betrokken, en het college aannemelijk heeft gemaakt dat op grond 

van historische informatie geen aanleiding bestaat om enige vorm van 

bodemverontreiniging te verwachten, heeft de Rb. terecht overwogen dat kon worden 

volstaan met het bodemonderzoek dat voorafgaand aan de sloop is verricht. 

10




college van burgemeester en wethouders van Nuth. 

Bouwverordening Nuth 2008 8.1.1 lid 1, lid 3, 8.1.2 lid 3, 8.1.6 lid 1, lid 2 

OMGEVINGSRECHT. Woningwet. Art. 8.1.6, lid 2, van de bouwverordening Nuth 

2008 (weigeringsgrond ernstige schade aan stads- of dorpsbeeld) mist 

verbindende kracht. Nu het ten tijde van belang geldende art. 8 van de 

Woningwet wat het slopen betreft niet is gewijzigd ten opzichte van art. 8 van 

de Woningwet dat gold ten tijde van de uitspraak van de Afdeling van 3 maart 

1994, LJN: AQ0153 bestaat geen aanleiding thans anders te oordelen over de 

verbindendheid van art. 8.1.6, lid 2, van de bouwverordening. 


De relevante overwegingen uit de uitspraak LJN: AQ0153 luiden aldus: 

Uit de geschiedenis van totstandkoming van art. 8 van de herziene Woningwet blijkt naar 

Ons oordeel niet dat de wetgever, voor zover hier van belang, heeft beoogd op het 

gebied van het slopen een verruiming van de in de bouwverordening te regelen 

onderwerpen aan te brengen dan op grond van art. 9 van de Woningwet 1962 mogelijk 

was. 

In de memorie van toelichting op art. 8 van de wet (Tweede Kamer 1986-87, 20066, nr. 

3, blz. 41/42) wordt als op dit gebied nieuw te regelen onderwerp immers alleen 

genoemd het selectief slopen. (….) Naar Ons oordeel kan bescherming van het stads- en 

dorpsbeeld als beoogd in art. 8.6, lid 2 van de bouwverordening 1992 met deze 

uitwerking van het slopen niet in verband worden gebracht. 

Omtrent art. 9 van de Woningwet 1962 - heeft de Kroon, (…) het volgende overwogen. 

"Blijkens de geschiedenis van totstandkoming van de Woningwet is met art. 9 van die 

wet beoogd om in de bouwverordening voorschriften te doen opnemen in het belang van 

de veiligheid bij het slopen en dat derhalve op basis van dit artikel niet de mogelijkheid 

bestaat specifiek planologische belangen als stedebouwkundige en landschappelijke 

aspecten van het slopen in een in de bouwverordening opgenomen 

sloopvergunningenstelsel als toetsingscriterium op te nemen." Aangezien art. 8 van de 

herziene Woningwet, zoals Wij hiervoor al overwogen, met uitzondering van het selectief 

slopen geen verruiming beoogt van de reikwijdte van art. 9 van de voorheen geldende 

Woningwet 1962, zijn Wij op grond van dezelfde argumenten als de Kroon hanteert, van 

oordeel dat art. 8.6, lid 2, van de bouwverordening 1992 verbindende kracht mist. 


Waterwet 



algemeen bestuur van waterschap Brabantse Delta, verweerder. 

Waterwet 5.2 lid 1 t/m 3 

OMGEVINGSRECHT. Waterwet. Onderhavig peilbesluit is genomen krachtens art. 

5.2, ;lid 1 van de Waterwet en art. 5.4 van de Verordening water Noord- 

Brabant. Die bepalingen verschaffen verweerder beoordelingsvrijheid. Bij de 

uitoefening van die vrijheid hanteert het algemeen bestuur de Handleiding 

Peilbesluiten van het waterschap Brabantse Delta. (…) De Rb. heeft in het 

betoog van appellante terecht geen grond gezien voor het oordeel dat het 

algemeen bestuur een onevenwichtige belangenafweging heeft gemaakt en het 

peilbesluit niet in redelijkheid heeft kunnen nemen. 

Besluit waarbij verweerder een peilbesluit heeft vastgesteld. Appellante betoogt onder 

meer dat de Rb. heeft miskend dat het peilbesluit had moeten worden benut als 

instrument om de natuurdoelstellingen te bereiken. (…) In paragraaf 6.1 van het 

11

waterbeheerplan is als doelstelling optimaliseren van het peilbeheer vermeld. Daarbij is 

vermeld dat het waterschap en de provincie Noord-Brabant in 2015 de verdroging in 

NNP's hebben hersteld. Uit bijlage 2 bij het waterbeheerplan blijkt dat deze doelstelling 

voortvloeit uit de Kaderrichtlijn Water. (…) De Afdeling overweegt dat aannemelijk is dat 

verhogen van het peil een belangrijk instrument is om verdroging tegen te gaan, zij het 

niet het enige, gezien de in paragraaf 6.2.1 van het waterbeheerplan vermelde 

maatregelen. De verwijzing van appellante naar hoofdstuk 11 en bijlage 1 van dat plan 

leidt niet tot een ander oordeel, reeds omdat het aldaar genoemde optimaliseren van het 

peilbeheer meer behelst dan alleen het verhogen van het peil. Gelet hierop en in 

aanmerking genomen dat het peilbesluit volgend is aan de ontwikkelingen in een gebied 

en het peilbesluit reeds op 8 december 2010, derhalve ongeveer vijf jaar voor het einde 

van 2015, is genomen, heeft de Rb. terecht geen aanleiding gezien voor het oordeel dat 

het verhogen van het peil bij het hier aan de orde zijnde peilbesluit het enige instrument 

is om de natuurdoelstellingen, waaronder het uiterlijk in 2015 hebben hersteld van 

NNP's, te kunnen behalen. Anders dan waar appellante van uitgaat, staat het peil ter 

plaatse van de NNP's met het nemen van het peilbesluit niet zonder meer voor tien jaar 

vast, nu een wijzigingsbesluit kan worden genomen wanneer nieuwe ontwikkelingen 

daartoe aanleiding geven. (…) 

Appellante betoogt dat de Rb. ten onrechte heeft overwogen dat het algemeen bestuur 

bij het vaststellen van het peilbesluit heeft mogen uitgaan van het Gewenste Grond- en 

Oppervlaktewater Regime (hierna: GGOR). Volgens appellante had moeten worden 

uitgegaan van het Optimale Grond- en Oppervlaktewater Regime (hierna: OGOR) voor de 

functie natuur. Daartoe stelt zij dat dit OGOR het beste aansluit bij het provinciale doel 

voor de NNP's en gebieden in de Groene Hoofdstructuur met de functie GHS-natuur, te 

weten het verbeteren en herstellen van het natuurlijk watersysteem. (…) De Afdeling 

overweegt dat de verordening niet voorschrijft dat bij het vaststellen van een peilbesluit 

het OGOR als uitgangspunt moet worden genomen. Ook overigens bestaat er geen 

rechtsregel die daartoe strekt. Uit de toelichting op de verordening kan evenmin worden 

afgeleid dat het OGOR als uitgangspunt dient te gelden. In de toelichting op art. 5.5 van 

de verordening is slechts vermeld dat het peilbesluit inzicht dient te geven in de 

verhouding tussen de gekozen oppervlaktewaterstanden ten opzichte van het OGOR. In 

het waterbeheerplan is in paragraaf 6.1 vermeld dat het waterschap in alle delen van het 

beheergebied het GGOR wil realiseren en in paragraaf 6.2 dat het GGOR nadere 

uitwerking krijgt in peilbesluiten. Het waterbeheerplan gaat er derhalve van uit dat bij 

het vaststellen van een peilbesluit het GGOR als uitgangspunt wordt genomen. Dit ligt 

ook meer voor de hand dan de door appellante gewenste werkwijze, nu in veel gebieden 

verschillende functies aanwezig zijn, die in meer of mindere mate met elkaar op 

gespannen voet staan. Indien bij het vaststellen van het peilbesluit zou moeten worden 

uitgegaan van het OGOR voor de functie natuur, zou op voorhand worden voorbijgegaan 

aan de belangen van eventueel andere aanwezige functies. Gelet hierop en in 

aanmerking genomen dat het hanteren van het GGOR er op zichzelf niet aan in de weg 

staat dat, indien daartoe aanleiding bestaat, doorslaggevend gewicht wordt toegekend 

aan natuurbelangen, heeft de Rb. terecht overwogen dat het algemeen bestuur bij het 

vaststellen van het peilbesluit heeft mogen uitgaan van het GGOR. Het betoog faalt. (…) 

Appellante betoogt dat de Rb. heeft miskend dat het algemeen bestuur in de 

belangenafweging die aan het peilbesluit ten grondslag ligt, onvoldoende gewicht heeft 

toegekend aan het belang van het realiseren van natuurdoelen. De Afdeling overweegt 

dat het peilbesluit krachtens art. 5.2, lid 1 van de Waterwet en art. 5.4 van de 

verordening is genomen. Die bepalingen verschaffen het algemeen bestuur 

beoordelingsvrijheid. Bij de uitoefening van die vrijheid hanteert het algemeen bestuur 

de Handleiding Peilbesluiten van het waterschap Brabantse Delta (hierna: de 

Handleiding). Hoofdstuk 5 van de Handleiding bevat een afwegingskader, bestaande uit 

een overzicht van uitgangspunten, in volgorde van prioriteit. Daarbij is vermeld dat de 

uitgangspunten niet allemaal glashard zijn, maar een richting geven voor de te maken 

afwegingen, en dat alleen de eerste vijf uitgangspunten in meer of mindere mate hard 

zijn. Het algemeen bestuur is derhalve, anders dan appellante stelt, niet gehouden om 

doorslaggevend gewicht toe te kennen aan natuurbelangen, maar kan, mits deugdelijk 

12

gemotiveerd, ook gewicht toekennen aan andere belangen. Hierbij neemt de Afdeling in 

aanmerking dat in de prioritering niet uitsluitend natuurbelangen voorop worden gesteld. 

Dit wordt bevestigd in paragraaf 3.2.2 van de Handleiding, waarin is vermeld dat het 

uitgangspunt bij het vaststellen van nieuwe peilen in beginsel de bestaande functies en 

de vastgestelde nieuwe functies zijn, maar dat dit niet betekent dat het te voeren 

peilregime per definitie altijd ondergeschikt is aan de functies in het gebied. Volgens de 

Handleiding moet door een belangenafweging een zo gunstig mogelijk peil voor soms 

tegenstrijdige belangen worden vastgesteld, wat betekent dat er een compromis moet 

worden gezocht. (…) De Afdeling stelt vast dat het peilenplan voor elk peilvak een 

motivering van de in het peilbesluit vastgestelde peilen bevat, die in het verweerschrift in 

beroep en hoger beroep en ter zitting voor elk van de door appellante vermelde 

peilvakken nader is uitgewerkt. Gelet hierop en in aanmerking genomen de 

beoordelingsvrijheid van het algemeen bestuur, heeft de Rb. in het betoog van 

appellante terecht geen grond gezien voor het oordeel dat het algemeen bestuur een 

onevenwichtige belangenafweging heeft gemaakt en het peilbesluit niet in redelijkheid 

heeft kunnen nemen. Daarbij wordt in aanmerking genomen dat appellante in hoger 

beroep slechts de in beroep naar voren gebrachte gronden ten aanzien van de 

afzonderlijke peilvakken heeft herhaald, zonder daarbij in te gaan op het verweer in 

beroep van het algemeen bestuur. (…) 

LJN: www.raadvanstate.nl (Deze uitspraak heeft nog geen LJN/ECLI) 

Zie in dit verband ook de uitspraken van de Afdeling van dezelfde datum met 

zaaksnummer 201108064/1/A4 (onderstaande uitspraak) en 201107909/1/A4. 



algemeen bestuur van waterschap Brabantse Delta, verweerder. 

Waterwet 5.2 lid 1 t/m 3 

Natuurbeschermingswet 1998 19j lid 1, 2 

OMGEVINGSRECHT. Waterwet. Het peilbesluit is terecht aangemerkt als een 

plan als bedoeld in art. 19j, lid 1 van de Nbw 1998. Voor de beantwoording van 

de vraag of een passende beoordeling moet worden gemaakt, dient ingevolge 

het tweede lid te worden beoordeeld of het peilbesluit significante gevolgen kan 

hebben voor een Natura 2000-gebied. (…) Terecht is aannemelijk geacht dat 

het peilbesluit geen significante gevolgen kan hebben voor een Natura 2000gebied 

en derhalve behoeft er geen passende beoordeling te maken. 

Besluit waarbij verweerder een peilbesluit heeft vastgesteld. Appellanten betogen onder 

meer dat de Rb. heeft miskend dat het algemeen bestuur ten onrechte heeft 

geconcludeerd dat geen passende beoordeling in de zin van art. 19j, lid 2 van de Nbw 

1998) is vereist. (…) De Afdeling overweegt dat de Rb. het peilbesluit terecht heeft 

aangemerkt als een plan als bedoeld in art. 19j, lid 1 van de Nbw 1998. Voor de 

beantwoording van de vraag of een passende beoordeling moet worden gemaakt, dient 

ingevolge het tweede lid te worden beoordeeld of het peilbesluit significante gevolgen 

kan hebben voor een Natura 2000-gebied. In de voortoets is geconcludeerd dat het 

peilbesluit geen effect heeft op de instandhoudingsdoelen van de vier nabijgelegen 

Natura 2000-gebieden Brabantse Wal, Zoommeer, Markiezaat en Krammer-Volkerak. 

Omdat effecten op de instandhoudingsdoelstellingen van de aangewezen habitattypen, 

habitatrichtlijnsoorten en vogelrichtlijnsoorten zijn uitgesloten, ontstaat er volgens de 

voortoets met zekerheid geen significant negatief effect op de geformuleerde 

instandhoudingsdoelstellingen voor deze soorten. Anders dan appellanten stellen, is 

zowel in de inventarisatie als in de voortoets uitdrukkelijk het Natura 2000-gebied 

Brabantse Wal betrokken. Het peilbesluit voorziet verder niet in het realiseren van 

civieltechnische werken. Derhalve behoefden deze in de voortoets niet te worden 

meegenomen. Ter zitting is voorts gebleken dat het ook door appellanten genoemde 

bemalingsgebied Driepolders in de voortoets is betrokken. Gelet hierop en in aanmerking 

genomen dat appellanten voor het overige geen concrete aanknopingspunten voor twijfel 

aan de juistheid van de voortoets naar voren hebben gebracht, heeft de Rb. het terecht 

13

aannemelijk geacht dat het peilbesluit geen significante gevolgen kan hebben voor een 

Natura 2000-gebied. Verweerder behoefde derhalve geen passende beoordeling te 

maken. (…) 



ABRS, 27-03-2013, 201201417/1/A4 

college van dijkgraaf en hoogheemraden van het Hoogheemraadschap van Delfland, 

verweerder. 

Waterwet 6.2 lid 1 aanhef en onder a 

OMGEVINGSRECHT. Waterwet. Spoedeisende bestuursdwang. Bij een 

overtreding van art. 6.2, lid 1, aanhef en onder a, van de Waterwet, is de 

overtreder degene die het desbetreffende wettelijke voorschrift daadwerkelijk 

schendt. In de eerste plaats is dat degene die de verboden handeling fysiek 

verricht. Daarnaast kan in bepaalde gevallen degene die de overtreding niet zelf 

feitelijk begaat, maar aan wie de handeling is toe te rekenen, voor de 

overtreding verantwoordelijk worden gehouden en derhalve overtreder zijn. 

Verwijzing naar de uitspraak van de Afdeling van 15 oktober 2008 (LJN: 

BF8999). 

Besluit waarbij het college zijn beslissing om op eerdere datum spoedeisende 

bestuursdwang toe te passen bestaande uit het treffen van maatregelen ter voorkoming 

van verdere verspreiding en tot opruiming van de verontreiniging van het 

oppervlaktewater, op schrift heeft gesteld. De Afdeling stelt vast dat voor het in het 

oppervlaktewaterlichaam brengen van een olieachtige substantie een vergunning 

ingevolge art. 6.2, lid 1, aanhef en onder a, van de Waterwet is vereist en dat deze niet 

is verleend. Appellant betoogt dat de Rb. ten onrechte heeft overwogen dat hij als 

overtreder van art. 6.2, lid 1, aanhef en onder a, van de Waterwet kan worden 

aangemerkt, nu hij niet degene is die feitelijk verontreinigende stoffen in het 

oppervlaktewater heeft gebracht en de verontreiniging hem evenmin kan worden 

toegerekend. Hij wijst erop dat derden zich onbevoegd toegang tot zijn vaartuig hebben 

verschaft en een slang hebben doorgesneden, waardoor het vaartuig is gezonken. De 

Afdeling overweegt onder verwijzing naar de uitspraak van 15 oktober 2008 (LJN: 

BF8999) dat wat betreft de overtreding van art. 6.2, lid 1, aanhef en onder a, van de 

Waterwet, overtreder is degene die het desbetreffende wettelijke voorschrift 

daadwerkelijk schendt. In de eerste plaats is dat degene die de verboden handeling 

fysiek verricht. Daarnaast kan in bepaalde gevallen degene die de overtreding niet zelf 

feitelijk begaat, maar aan wie de handeling is toe te rekenen, voor de overtreding 

verantwoordelijk worden gehouden en derhalve overtreder zijn. Vaststaat dat het 

vaartuig van appellant door handelingen van derden is gezonken en dat appellant 

derhalve niet fysiek de handelingen heeft verricht waardoor verontreinigende stoffen in 

het oppervlaktewater terecht zijn gekomen. Niet gebleken is dat appellant opdracht heeft 

gegeven tot het verrichten van deze handelingen dan wel dat deze hem anderszins 

kunnen worden toegerekend. De enkele omstandigheid dat het zijn vaartuig betreft is 

daartoe onvoldoende. De Rb. heeft dan ook niet onderkend dat appellant geen overtreder 

is en dat het college ten onrechte ten laste van hem spoedeisende bestuursdwang heeft 

toegepast. 


Zie voor meer informatie en jurisprudentie de Wiki-pagina Home - Waterwet 


Ambtenarenrecht 


Rb Den Haag, 20-02-2013, AWB 12/2257 en AWB 12/2271 

De Minister van Defensie, verweerder. 

14

AMAR 

Besluit aanvullende arbeidsongeschiktheids- en invaliditeitsvoorzieningen militairen 

(Besluit AO/IV) 2 lid 3, sub a, b en c, 2 lid 6 

De Rb. is van oordeel dat sprake is geweest van een situatie als bedoeld in art. 

2 lid 6, aanhef en onder a van het Besluit AO/IV. Derhalve is sprake van een 

dienstongeval en niet van een bedrijfsongeval. 



Ziekte en arbeidsongeschiktheid 


CRvB, 15-03-2013, 11/4976 WIA, 11/4977 WIA, 11/4978 WIA 

De gemeente Midden-Drenthe, appellante. 

De Raad van bestuur van het Uwv. 

Wet WIA 23 

Loongerelateerde WGA-uitkering. Werkneemster behoort tot de kring van 

verzekerden van de Wet WIA. Het Uwv heeft de eerste ongeschiktheidsdag juist 

vastgesteld. De enkele omstandigheid dat werkneemster zich enkele malen 

werkwillig heeft opgesteld, is niet voldoende om haar als arbeidsgeschikt aan te 

merken. 



Bijstand 


CRvB, 19-03-2013, 11/4044 WWB, 11/4045 WWB 

Het college van burgemeester en wethouders van Eindhoven. 

WWB 3 lid 4 aanhef en onder b 

Appellant en betrokkene zijn samen ouders van een kind. Daarom is voor de 

vaststelling of zij een gezamenlijke huishouding voeren, gelet op het bepaalde 

in art. 3, lid 4, aanhef en onder b, van de WWB slechts van belang of sprake was 

van gezamenlijk hoofdverblijf. I.c. is gebleken dat appellant en betrokkene hun 

gezamenlijk hoofdverblijf hadden in de woning van betrokkene. Dat appellant 

en betrokkene buren waren, heeft de Rb. terecht niet meegewogen, nu voor de 

vraag of sprake is van gezamenlijk hoofdverblijf in één of beide woningen 

slechts het gebruik daarvan en niet de onderlinge afstand van de adressen 

waarop de betrokkenen zijn ingeschreven, van belang is. 



CRvB, 26-03-2013, 11/1029 WWB, 12/2286 WWB 

Het college van burgemeester en wethouders van Arnhem, appellant. 

WWB 15 lid 1 

Wet tegemoetkoming onderwijsbijdrage en schoolkosten (Wtos) 

De wetgever heeft beoogd dat voor de algemeen noodzakelijke kosten van het 

bestaan, waaronder de kosten van levensonderhoud zijn begrepen, de 

basistoelage op grond van de Wtos moet worden beschouwd als een 

toereikende en passende voorliggende voorziening. 

Betrokkene volgt voltijds VWO en woont bij haar moeder. Zij ontvangt een basistoelage 

o.g.v. de Wtos. Appellant heeft betrokkenes aanvraag om bijstandsuitkering afgewezen, 

omdat de basistoelage o.g.v. de Wtos voor de kosten van levensonderhoud moet worden 

aangemerkt als een passende en toereikende voorziening als bedoeld in art. 15 lid 1, 

eerste volzin WWB. 

15

Raad: Uit de MvT bij de Wtos blijkt dat de basistoelage op grond van die wet niet beoogt 

alle kosten te dekken (TK 2000-2001, 27 414, nr. 3, blz. 42). Anders dan de Rb. heeft 

geoordeeld, kan daaruit niet de conclusie worden getrokken dat de basistoelage op grond 

van de Wtos slechts een toereikende en passende voorliggende voorziening is, voor zover 

daarmee voorzien wordt in de noodzakelijke kosten van het bestaan. De omstandigheid 

dat de basistoelage niet beoogt alle kosten te dekken laat de mogelijkheid open dat 

binnen de Wtos de bewuste keuze is gemaakt dat het niet noodzakelijk is de kosten te 

vergoeden die niet door de basistoelage worden gedekt. In dat geval dient in het kader 

van de toepassing van de WWB bij die keuze te worden aangesloten en kan voor die 

kosten in beginsel geen bijstand worden verleend. 

Voor de beantwoording van de vraag of de basistoelage op grond van de Wtos voor de 

kosten van levensonderhoud een voorliggende voorziening is, die geacht kan worden 

toereikend en passend te zijn, is van belang de geschiedenis van de totstandkoming van 

de Wet van 22 mei 2003 tot wijziging van onder andere de Abw met betrekking tot 

scholingsmogelijkheden voor uitkeringsgerechtigden (Stb. 2003, 298). Invoering van die 

wet heeft onder meer tot gevolg gehad dat art. 9, lid 2, onderdeel b, van de Abw, zoals 

dat artikel destijds luidde, kwam te vervallen. Op grond van die bepaling had degene die, 

zoals betrokkene, onderwijs volgt als bedoeld in hoofdstuk 4 van de Wtos geen recht op 

algemene bijstand. De MvT vermeldt dat het vervallen van die bepaling onverlet laat dat, 

indien een belanghebbende een beroep kan doen op de Wtos, geen recht op bijstand 

bestaat omdat sprake is van een voorliggende voorziening als bedoeld in art. 17, lid 1, 

van de Abw (TK 2001-2002, 28 193, nr. 3, blz. 4). Hieruit kan worden afgeleid dat de 

wetgever heeft beoogd dat voor de algemeen noodzakelijke kosten van het bestaan, 

waaronder de kosten van levensonderhoud zijn begrepen, de basistoelage op grond van 

de Wtos moet worden beschouwd als een toereikende en passende voorliggende 

voorziening als bedoeld in art. 17, lid 1 van de Abw. Geen aanleiding bestaat ten aanzien 

van art. 15, lid 1, eerste volzin, van de WWB anders te oordelen. Art. 17, lid 1 van de 

Abw en art. 15, lid 1 eerste volzin, van de WWB zijn immers identieke bepalingen. 

Wat betrokkene heeft aangevoerd over de inkomensachteruitgang waarmee zij en haar 

moeder werden geconfronteerd toen betrokkene de leeftijd van achttien jaar bereikte, 

leidt niet tot een ander oordeel. De wetgever heeft er immers bewust voor gekozen de 

kosten die niet door de basistoelage worden gedekt niet op enige wijze te compenseren 

of te vergoeden. (…) 

Voor zover het betoog van betrokkene dat de basistoelage voor thuiswonenden op grond 

van de Wtos veel lager is dan studiefinanciering voor thuiswonenden op grond van de 

Wsf 2000 moet worden opgevat als een beroep op een verdragsrechtelijk 

discriminatieverbod, slaagt dit beroep niet. Betrokkene is immers scholier en 

studiefinanciering is bedoeld voor degenen die hoger onderwijs of beroepsonderwijs 

volgen. Van gelijke gevallen die ongelijk worden behandeld is daarom geen sprake. 



CRvB, 19-03-2013, 11/5140 WWB 

Het college van burgemeester en wethouders van Amsterdam. 

WWB 

Verzoek vergoeding kosten grafsteen. Terecht is overwogen dat het hier niet 

gaat om noodzakelijke kosten van het bestaan. Daarbij is in aanmerking 

genomen dat het college aan appellante reeds op grond van zijn beleid een 

bedrag aan begrafeniskosten heeft vergoed, dat de kosten van het plaatsen van 

een grafsteen niet vallen onder de begrafeniskosten die volgens het beleid voor 

bijzondere bijstand in aanmerking komen en dat een grafsteen niet wettelijk 

verplicht is. Appellante heeft niet aannemelijk gemaakt dat zij in haar dagelijks 

functioneren wordt beperkt als zij het graf van haar moeder bezoekt zonder dat 

daar een grafsteen is geplaatst. 


JnB2013, 514 

16

Rb. Amsterdam, 06-12-2012, AWB 12/2471 WWB 

Het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Amstelveen, verweerder. 

WWB 48, 51 

Beleidsregels bijzondere bijstand gemeente Amstelveen en Handboek van de gemeente 

Amstelveen (Beleidsregels) 8 

Art. 51 WWB maakt de verstrekking van bijzondere bijstand voor de kosten van 

noodzakelijke duurzame gebruiksgoederen in de vorm van een geldlening 

mogelijk. 

Met betrekking tot de verhuis- en inrichtingskosten, doet de uitzondering van 

art. 51 WWB zich niet voor. De hoofdregel van art. 48 WWB houdt in dat de 

bijstand om niet wordt verleend, tenzij de wet anders bepaalt. De 

uitzonderingen genoemd in het tweede lid van dit artikel doen zich niet voor. De 

WWB kent geen andere bepaling die het mogelijk maakt om bijzondere bijstand 

voor verhuis- en inrichtingskosten te verstrekken in de vorm van een 

geldlening. Verweerders beleid, waarin is bepaald dat voor de verhuis- en 

inrichtingskosten – indien deze noodzakelijk zijn – bijzondere bijstand wordt 

verleend in de vorm van een geldlening, tenzij er sprake is van dringende 

redenen, is strijdig met het bepaalde in de WWB. 


JnB2013, 514 

CRvB, 26-03-2013, 11/7502 WIJ 

Het college van burgemeester en wethouders van Haarlemmermeer. 

WIJ 32, 33 

Toeslagenverordening Wet investeren in jongeren Haarlemmermeer 2010 6 

Ratio schoolverlaterskorting. Terugkomen van eerder besluit. 

Werkleeraanbod en inkomensvoorziening. Appellante is meegedeeld dat verlaging van 

25% (schoolverlaterskorting) wordt toegepast. 

Raad: Appellantes opvatting dat zij geen schoolverlater is als bedoeld in art. 33 van de 

WIJ en art. 6 van de verordening omdat zij haar opleiding heeft afgerond en dus niet 

voortijdig heeft beëindigd kan niet worden gevolgd. Genoemde bepalingen zien wel 

degelijk - ook - op personen die een studie of opleiding hebben voltooid. Anders dan 

appellante veronderstelt, is de ratio van de schoolverlaterskorting niet zo zeer gelegen in 

de wens voortijdige schooluitval te voorkomen, maar veeleer in de gedachte dat 

personen die recent het onderwijs of een beroepsopleiding hebben beëindigd voor wat 

betreft de algemeen noodzakelijke bestaanskosten nog verkeren in een situatie die niet 

substantieel verschilt van studerenden met studiefinanciering ingevolge de WSF. 

Appellante heeft voorts aangevoerd dat sprake is van zodanige bijzondere 

omstandigheden dat afwijking van de artt. 33 WIJ en 6 Verordening is gerechtvaardigd. 

Zij heeft er in dat verband onder meer op gewezen dat zij het nodige heeft gedaan om 

de periode waarin een beroep op inkomensvoorziening wordt gedaan zo kort mogelijk te 

houden, dat zij er op eigen initiatief in is geslaagd een baan in het buitenland te 

verkrijgen, dat haar ten onrechte een voorschot ter overbrugging is onthouden en dat zij 

geld heeft moeten lenen van haar ouders. Daargelaten of en, zo ja, in hoeverre de WIJ 

en/of de verordening ruimte laten voor een dergelijke afwijking, acht de Raad de 

aangevoerde omstandigheden, mede gelet op de relatief korte duur van de in geding 

zijnde periode, niet zodanig bijzonder dat de schoolverlaterskorting op die grond 

achterwege zou dienen te worden gelaten. 

Appellante heeft tot slot betoogd dat het college ten onrechte is teruggekomen van 

eerdere besluitvorming in de bezwaarfase door de eerder toegepaste korting van 16% 

wegens ontbrekende woonkosten alsnog te vervangen door de schoolverlaterskorting van 

25%. 

Aan een bestuursorgaan kan niet de bevoegdheid worden ontzegd terug te komen van 

een eerder genomen besluit. Daarbij mogen de belangen van de betrokkene niet 

onevenredig worden geschaad. In dit geval is daarvan geen sprake. Van betekenis is dat 

het college nog vóór het verstrijken van de termijn om tegen het eerdere besluit beroep 

in te stellen van dat besluit is teruggekomen, dat de bij dat besluit alsnog toegekende 

17

inkomensvoorziening ten tijde van het bestreden besluit nog niet betaalbaar was gesteld 

en dat niet is gesteld of gebleken dat appellante ter zake schade heeft geleden. 

Aangevallen uitspraak bevestigd. 



Bestuursrecht overig 

Wet arbeid vreemdelingen 


ABRS, 27-03-2013, 201204763/1/V6 

minister van Sociale Zaken en Werkgelegenheid. 

Wet arbeid vreemdelingen 1 lid 1, onderdeel b, onder 1˚ , 2 lid 1, 15 lid 1, 18 lid 1 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wet arbeid vreemdelingen. Boeterapport voldoet 

niet. Niet kan worden uitgesloten dat het motortankschip zich gedurende die 

werkzaamheden op het Duitse gedeelte van de Rijn bevond en van arbeid door 

de vreemdeling op Nederlands grondgebied geen sprake was. 


Zie voor meer informatie en jurisprudentie over de Wav: Wiki Juridica Bestuursrecht, 

Bestuursrecht overig, Wet arbeid vreemdelingen. 


Wegenverkeerswet 



Stichting Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (thans: de directie van het Centraal 

Bureau Rijvaardigheidsbewijzen; hierna: het CBR). 

Wegenverkeerswet 1994 130 lid 1, 131 lid 1 

Regeling maatregelen rijvaardigheid en geschiktheid 2 lid 1, lid 2, 6 lid 1 aanhef en onder 

b 

Verplichting mee te werken aan een onderzoek naar de geschiktheid. 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wegenverkeerswet. In aansluiting op het arrest van 

de Hoge Raad van 17 september 2002 (LJN: AE3382) is Afdeling van oordeel dat 

het bestuurdersbegrip in art.2, lid 2 van de Regeling maatregelen rijvaardigheid 

en geschiktheid (oud) mede ziet op degene ten aanzien van wie aannemelijk is 

dat hij voornemens was een motorrijtuig te gaan besturen, welk voornemen 

zich door een begin van uitvoering heeft geopenbaard, en door niet van zijn wil 

afhankelijke omstandigheden ervan is weerhouden om te gaan rijden. Daarbij 

wordt tevens in aanmerking genomen dat, zoals eerder overwogen, het in deze 

zaak gaat om een bestuursrechtelijke maatregel, die erop gericht is de ter 

bevordering van de verkeersveiligheid noodzakelijk geachte deelname aan een 

onderzoek naar de geschiktheid voor het besturen van een motorrijtuig af te 

dwingen. 



Wet particuliere beveiligingsorganisaties en recherchebureaus 


ABRS, 27-03-2013, 201208814/1/A3 

18

korpschef van de politieregio Amsterdam-Amstelland (thans: de korpschef van de 

nationale politie). 

Wet particuliere beveiligingsorganisaties en recherchebureaus (hierna: de Wpbr) 7 lid 2, 

lid 6 

Circulaire particuliere beveiligingsorganisaties en recherchebureaus (hierna: de 

Circulaire). par.2.1 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wet particuliere beveiligingsorganisaties en 

recherchebureaus. Intrekking van de aan (X) verleende toestemming om 

appellant beveiligingswerkzaamheden te laten verrichten. Niet voldaan aan 

betrouwbaarheidseis. Aangiftes wegens vernieling, mishandeling, 

huisvredebreuk, bedreiging, huiselijk geweld en stalking. Korpschef heeft 

doorslaggevend gewicht kunnen toekennen aan verklaringen ex-vriendinnen. In 

het feit dat appellant naar aanleiding van de aangiftes van de ex-vriendinnen 

nooit is veroordeeld, heeft de voorzieningenrechter terecht geen grond 

gevonden voor het oordeel dat de korpschef zich over de hem bekende feiten 

geen zelfstandig oordeel mocht vellen. Paragraaf 2.1, aanhef en onder c, van de 

Circulaire laat de korpschef ruimte om de intrekking te baseren op feiten en 

omstandigheden die niet hebben geleid tot een strafrechtelijke veroordeling. 

Art. 7, lid 6, Wpbr laat ruimte voor belangenafweging. Vaste gedragslijn volgens 

welke ook incidenten in de privésfeer worden betrokken bij de beoordeling 

omdat ook deze gedragingen zich naar hun aard niet verdragen met 

beveiligingswerkzaamheden. Belang dat is gediend met de betrouwbaarheid 

moet prevaleren. 



Wet schadefonds geweldsmisdrijven 


Rb. Zeeland-West-Brabant, 04-04-3013 (publ. 25-03-2013) AWB 12/1524 WSG 

Commissie schadefonds geweldsmisdrijven, verweerder. 

Wet schadefonds geweldsmisdrijven 3 lid 1 aanhef en onder a 

BESTUURSRECHT OVERIG. Wet schadefonds geweldsmisdrijven art. 3 lid 1 

aanhef en onder a. Bewijslastverdeling ten aanzien van de vraag of sprake was 

van opzet. 

Weigering van een uitkering uit het schadefonds geweldsmisdrijven. 

In geschil is de vraag of het schadefonds terecht heeft geconcludeerd dat eiser niet 

voldoet aan de voorwaarden om in aanmerking te komen voor een uitkering uit het 

schadefonds. 

Het schadefonds heeft zich op het standpunt gesteld dat, nu de toedracht van het 

misdrijf niet duidelijk is, niet aannemelijk is geworden dat sprake is van een opzettelijk 

tegen eiser gepleegd geweldsmisdrijf als bedoeld in art. 3, lid 1, aanhef en onder a van 

de Wet. 

De Rb. constateert dat, aangezien beide strafzaken nog lopen, het schadefonds zijn 

standpunt heeft gebaseerd op de twee verklaringen die er liggen, die van eiser en die 

van de verdachte. Die twee verklaringen bevatten tegenstrijdige verklaringen over wat er 

precies heeft plaatsgevonden tussen eiser en de verdachte. Gelet op deze gegevens heeft 

verweerder tot het oordeel kunnen komen dat de toedracht van het misdrijf onduidelijk 

is. Het ligt dan vervolgens op de weg van eiser om aan te tonen dat er aan de kant van 

de verdachte sprake was van opzet. Daarin is eiser niet geslaagd. Eiser heeft alleen zijn 

eigen verklaring over wat er is gebeurd, herhaald. Hij heeft zijn verklaring niet 

onderbouwd met objectieve bewijsmiddelen zoals verklaringen van getuigen. De Rb. 

volgt eiser niet in zijn stelling dat het schadefonds de verklaring van de verdachte meer 

geloofwaardig acht dan die van hem. Gelet op hetgeen aan het schadefonds bekend was, 

heeft zij op goede gronden kunnen concluderen dat eiser niet in aanmerking komt voor 

een uitkering op grond van de Wet. 

19


Zie voor verdere informatie Wiki Juridica Bestuursrecht, Wet schadefonds 

geweldsmisdrijven. 


Vreemdelingenrecht 

Regulier 



de staatssecretaris van Veiligheid en Justitie. 

Vw 2000 47 lid 1 

EVRM 8 

Awbi 1 

REGULIER. Intrekking verblijfsvergunning regulier. Informatie uit huisbezoek 

niet onrechtmatig verkregen, geen strijd met art. 8 EVRM. Beoordelingskader 

CRvB over huisbezoeken niet van toepassing in vreemdelingenzaken. 

De door de Rb. aangehaalde CRvB-jurisprudentie betreft niet het vreemdelingenrecht. In 

de context van het vreemdelingenrecht dient te worden beoordeeld of, in aanmerking 

genomen alle daarbij betrokken relevante feiten en omstandigheden, de staatssecretaris 

inbreuk heeft gemaakt op het huisrecht, bedoeld in art. 8 EVRM. Uit het op 5 oktober 

2009 op ambtsbelofte opgemaakte proces-verbaal van bevindingen (…) blijkt dat de 

betrokken verbalisanten, ambtenaren als bedoeld in art. 47, lid 1 van de Vw 2000, zich 

voorafgaand aan het binnentreden van de woning hebben gelegitimeerd en het doel van 

het binnentreden hebben medegedeeld. Voorts blijkt uit dat proces-verbaal dat de 

betrokken verbalisanten met toestemming van de partner de woning zijn 

binnengetreden. Aldus is voldaan aan de in art. 1, lid 1 en 4 van de Awbi neergelegde 

vereisten voor het binnentreden. Voorts bestond gelet op de bij de IND ingekomen 

schriftelijke, anonieme tip, bezien in verbinding met de uit de op 16 augustus 2009 en 

26 augustus 2009 verrichte onderzoeken verkregen informatie (…) voldoende aanleiding 

om op 14 september 2009 een huisbezoek af te leggen. Gezien het voorgaande heeft de 

Rb. ten onrechte overwogen dat de informatie uit dat huisbezoek in strijd met art. 8 

EVRM is verkregen en niet aan de intrekking van de verblijfsvergunning ten grondslag 

mocht worden gelegd. 



Rb. Den Haag, zittingsplaats Haarlem, 25-03-2013, 12/30731 en 12/30733 


Vw 2000 

REGULIER. Medische behandeling. Art. 64 Vw 2000. Beleid BMA ten aanzien van 

resistentietesten. 

De Rb. is van oordeel dat niet is gebleken dat het BMA-advies, gelet op de daaraan ten 

grondslag gelegde landeninformatie, niet op een onpartijdige, objectieve en inzichtelijke 

wijze tot stand is gekomen. Gelet op het door BMA gehanteerde beleid ten aanzien van 

resistentietesten levert het gegeven dat niet is beoordeeld of in Nigeria bij hivbehandeling 

resistentiebepaling plaatsvindt, geen concreet aanknopingspunt op voor 

twijfel aan de juistheid en volledigheid van het BMA-advies van 7 augustus 2012. 



Ongewenstverklaring 

20


MK Rb. Den Haag, zittingsplaats Amsterdam, 01-02-2013, 11/16296 


Vw 2000 67 lid 1 e, 68 lid 1, lid 2 

EVRM 3 

Richtlijn 2008/115/EG 2 lid 1, 3 lid 6, 11 lid 2, lid 6 

ONGEWENSTVERKLARING. Verzoek om opheffing. Geen “St Kitts-situatie”, geen 

schending art. 3 EVRM. Verweerder had echter rechtswaarborgen uit Tri moeten 

meenemen in besluit. 

In geschil is of verweerder de ongewenstverklaring van eiser had moeten opheffen in 

verband met art. 3 van het EVRM of in verband met de inwerkingtreding en 

implementatie van de Terugkeerrichtlijn. Eiser lijdt aan HIV en in Sierra Leone zijn geen 

afdoende behandelmogelijkheden. Verwijzing naar rechtspraak van het EHRM in de zaak 

St. Kitts. Eiser bevindt zich niet in een vergevorderd of terminaal stadium van een ziekte. 

Ook indien eiser bij terugkeer naar Sierra Leone, bij gebrek aan adequate behandeling, in 

bedoeld vergevorderd of terminaal stadium zou komen te verkeren, valt uit de 

jurisprudentie van het EHRM niet af te leiden dat reeds daarom een risico op schending 

van art. 3 van het EVRM moet worden aangenomen. Daarbij is van belang dat de in de 

jurisprudentie van het EHRM genoemde omstandigheden, te weten het stadium waarin 

de ziekte zich bevindt, het uitzicht op medische zorg in het land van herkomst en op 

steun van zijn familie aldaar, in onderlinge samenhang dienen te worden beoordeeld. Uit 

de jurisprudentie van het EHRM is niet af te leiden dat (reeds) sprake is van schending 

van art. 3 van het EVRM indien één van die elementen aanwezig is. Eiser heeft familie in 

Sierra Leone en zal niet verstoken zijn van sociale opvang. De door eiser genoemde 

overweging van het EHRM in rechtsoverweging 43 van het arrest N. tegen het Verenigd 

Koninkrijk leidt niet tot een ander oordeel. Het EHRM oordeelde dat er andere “very 

exceptional cases” denkbaar zijn, maar dat het de hoge drempel die is opgeworpen in St. 

Kitts, handhaaft. Nu ten tijde van het bestreden besluit de implementatiewetgeving nog 

niet in werking was getreden, kwam verweerder niet de bevoegdheid toe jegens eiser 

een inreisverbod uit te vaardigen. De Rb. is evenwel van oordeel dat, om de volle 

werking van de Terugkeerrichtlijn te verzekeren, de in de genoemde bepalingen van de 

Terugkeerrichtlijn neergelegde rechtswaarborgen van toepassing zijn, ook in het geval 

wordt verzocht om opheffing van de ongewenstverklaring. De Rb. acht daarbij van 

betekenis dat op grond van de Terugkeerrichtlijn een inreisverbod voor een bepaalde 

duur wordt opgelegd en dat het inreisverbod eindigt na deze duur, zonder dat de 

vreemdeling daarvoor een verzoek om opheffing moet indienen. Uit het bestreden besluit 

blijkt niet dat verweerder dat in zijn besluitvorming heeft betrokken. 



Asiel 




Vw 2000 29 

Vc 2000 C2/2.13 

ASIEL. Geen onderzoek verricht naar grond erkenning vluchteling door UNHCR. 

Nu uit het besluit van 2 december 2010, het verweerschrift en hetgeen de 

staatssecretaris ter zitting heeft verklaard, niet volgt dat de staatssecretaris onderzoek 

heeft verricht naar de grond voor erkenning als vluchteling door de UNHCR en hij zijn 

bevindingen evenmin gemotiveerd bij de beoordeling van de asielaanvraag heeft 

betrokken, is het bestreden besluit in strijd met de artikelen 3:2 en 3:46 van de Awb 

genomen. De Rb. is gelet daarop op een onjuiste wijze in een beoordeling van het 

standpunt van de staatssecretaris omtrent de geloofwaardigheid van het asielrelaas 

21

getreden en heeft bovendien de rechtsgevolgen van het bestreden besluit ten onrechte in 

stand gelaten. 





Vluchtelingenverdrag 1(F) 

Richtlijn 2004/38/EG 27 lid 1, lid 2 

ASIEL. Art. 1 (F). Deelname aan marteling blijft lang actueel. 

In het licht van de nationaal- en internationaalrechtelijke erkenning van de uitzonderlijke 

ernst van marteling en de noodzaak om een ieder daartegen te beschermen, wordt in 

aanmerking genomen dat, evenals bij terroristische daden, de bedreiging die van 

deelname aan marteling uitgaat lang tot zeer lang actueel blijft. De staatssecretaris heeft 

zijn standpunt dat de bedreiging die van het gedrag van de vreemdeling uitgaat nog 

steeds actueel is niet alleen gebaseerd op diens deelname aan martelingen in de periode 

1994-1998, maar eveneens op de omstandigheid dat de vreemdeling blijkens het 

ambtsbericht als arts daaraan heeft deelgenomen, deze deelname blijft ontkennen en 

hier te lande in de gezondheidszorg werkzaam is. Gelet op voormeld samenstel van 

omstandigheden, in welk samenstel de omstandigheid dat art. 1(F) van het 

Vluchtelingenverdrag op de vreemdeling van toepassing is wegens zijn deelname als arts 

aan martelingen zwaar weegt, bestaat geen grond voor het oordeel dat de 

staatssecretaris zich ten onrechte op het standpunt heeft gesteld dat het gedrag van de 

vreemdeling nog steeds een actuele, werkelijke en voldoende ernstige bedreiging voor 

een fundamenteel belang van de samenleving vormt. Het tijdsverloop sedert de periode 

waarin de vreemdeling aan martelingen in Irak heeft deelgenomen, de context van deze 

deelname en het ontbreken van klachten over de door de vreemdeling in Nederland 

verrichte werkzaamheden in de gezondheidszorg zijn in het licht van voormeld samenstel 

van omstandigheden van onvoldoende gewicht om te oordelen dat een bedreiging als 

vorenbedoeld niet langer aan de orde is. Dat de Inspectie voor de Gezondheidszorg geen 

maatregelen tegen de vreemdeling heeft getroffen, doet daar niet af aan. 



Rb. Den Haag, zittingsplaats Amsterdam, 12-02-2013, 12/11491 


Vw 2000 31 lid 1 

EVRM 5 

ASIEL. Geloofwaardigheid asielrelaas. Veroordeling in Turkije voor deelname 

Hezbollah. Schending art. 5 EVRM, arrest EHRM Otman (Abu Qatada). 

Eisers asielaanvraag is afgewezen op grond van art. 31, lid 1 Vw 2000. Verweerder vindt 

het asielrelaas deels geloofwaardig, maar vindt het niet geloofwaardig dat eiser in Turkije 

onschuldig is veroordeeld voor betrokkenheid bij Hezbollah en dat eiser helemaal geen 

banden heeft met Hezbollah. De Rb. is van oordeel dat de motivering van verweerder dit 

standpunt in redelijkheid niet kan dragen. Het beroep is hierom al gegrond. Eiser heeft 

verder aangevoerd dat als hij terugmoet naar Turkije hij daar een gevangenisstraf moet 

uitzitten, die is gebaseerd op een oneerlijk proces, omdat bij dat proces zijn verklaringen 

zijn betrokken die na marteling zijn verkregen. Door eiser uit te zetten handelt 

verweerder dan in strijd met art. 5 van het EVRM. Eiser doet daarbij een beroep op het 

arrest van het EHRM in de zaak Otman (Abu Qatada) tegen het VK van 17 januari 2012. 

De Rb. is van oordeel dat een gevangenisstraf van drie jaar, een maand en vijftien dagen 

waartoe eiser is veroordeeld, is aan te merken als een ‘substantial period’, zoals bedoeld 

in het arrest Abu Qatada. Nu bovendien niet in geschil is dat de veroordeling door de 

Hoge Raad in Turkije mede is gebaseerd op verklaringen die onder marteling zijn 

afgelegd, is de Rb. van oordeel dat verweerder onvoldoende heeft gemotiveerd dat het 

proces niet in strijd is geweest met art. 6 van het EVRM en dat uitzetting geen strijd met 

art. 5 van het EVRM zou opleveren. 

22



Gemeenschapsonderdaan 




Richtlijn 2004/38/EG 2 lid 2, 3 lid 1, 9 lid 1 

Vb 2000 8.7 lid 1, lid 2 a 

GEMEENSCHAPSONDERDAAN. Referente die voor toetreding Bulgarije tot de EU 

is genaturaliseerd kan rechten ontlenen aan haar Bulgaarse nationaliteit en 

daarmee aan de Verblijfsrichtlijn. 

Sinds de toetreding van haar land van herkomst Bulgarije tot de Europese Unie op 1 

januari 2007 oefent de referente op grond van haar Bulgaarse nationaliteit hier te lande 

haar recht op vrij verblijf uit. Het standpunt van de minister dat de referente is 

genaturaliseerd voordat Bulgarije tot de Europese Unie toetrad en zij om die reden geen 

rechten kan ontlenen aan haar Bulgaarse nationaliteit, veronderstelt dat het bezitten van 

de Nederlandse nationaliteit kan afdoen aan de rechten die referente aan haar 

hoedanigheid van burger van een andere lidstaat aan het Unierecht ontleent. Voor die 

veronderstelling bestaat, gelet op jurisprudentie van het Hof, geen grond (zie onder meer 

het arrest van 7 juli 1992, C-369/90, Micheletti, punten 10 en 11, het arrest van 2 

oktober 2003, C-148/02, Garcia Avello, punt 28, en - in het kader van het besluit nr. 

1/80 van de Associatieraad EEG Turkije van 19 september 1980 betreffende de 

ontwikkeling van de Associatie - het arrest van 29 maart 2012 in gevoegde zaken C-7/10 

en C-9/10, Kahveci en Inan, punt 41; www.curia.europa.eu). 

Gelet op het voorgaande is de referente mitsdien aan te merken als begunstigde in de zin 

van art. 3, lid 1, van de [Verblijfs]richtlijn en is de vreemdeling als haar echtgenoot als 

begunstigde aan te merken in de zin van art. 3, lid 1, in samenhang met art. 2, lid 2, 

aanhef en onder a, van de richtlijn. 


Zie in dit verband ook de uitspraken van de Afdeling van 20 november 2012 (LJN: 

BY4031) en 3 december 2012 (LJN: BY5575) waarin is overwogen dat het bezitten van 

de Nederlandse nationaliteit niet kan afdoen aan de rechten die referent aan zijn 

hoedanigheid van burger van een andere lidstaat aan het Unierecht ontleent. 


Opvang 


MK Rb. Den Haag, zittingsplaats Amsterdam, 31-01-2013, 12/17524 

het Centraal Orgaan opvang asielzoekers. 

Rva 2005 4 lid 2 

Vw 2000 67 lid 3 

2005/85/EG 2 c d, 7 lid 1 

OPVANG. Verzoek om opvang ongewenstverklaarde vreemdeling. 

Procedurerichtlijn en Opvangrichtlijn nopen niet tot verlenen van opvang. 

Niet in geschil is dat eiser op het moment van het bestreden besluit tot ongewenst 

vreemdeling was verklaard. Hoewel eiser nog asielzoeker is, als bedoeld in art. 2, aanhef 

en onder c, van zowel de Opvangrichtlijn als de Procedurerichtlijn, is de Rb. van oordeel 

dat ten tijde van het bestreden besluit geen sprake was van de situatie dat nog niet in 

eerste aanleg een beslissing op eisers asielaanvraag was genomen als bedoeld in art. 7, 

lid 1 van de Procedurerichtlijn. Bij besluit van 30 november 2009 is de asielaanvraag van 

23

eiser immers afgewezen. Wanneer sprake is van de situatie dat nog geen beslissing in 

eerste aanleg is genomen op de asielaanvraag en de vreemdeling aldus valt onder de 

reikwijdte van art. 8, aanhef en onder f, van de Vw 2000, dient art. 67, lid 3 van de Vw 

2000 buiten toepassing te worden gelaten, aldus de Afdeling in zijn uitspraak van 25 juni 

2012 (LJN: BX0050). Zoals hiervoor is overwogen is op de asielaanvraag van eiser wél 

een beslissing in eerste aanleg genomen. Eiser bevindt zich daarom niet in een situatie 

als bedoeld in art. 7, lid 1 van de Procedurerichtlijn, zodat art. 67, lid 3 van de Vw 2000 

wel op eiser van toepassing is en hij derhalve geen rechtmatig verblijf heeft. Gelet hierop 

was verweerder noch op grond van de Rva 2005, noch op grond van de Opvangrichtlijn - 

voor zover eiser daar tevens een beroep op heeft willen doen - gehouden om eiser 

opvang te verlenen. 



Terugkeerbesluit 




Vw 2000 61 lid 1, 62 lid 3 

Verordening (EG) nr. 343/2003 

Richtlijn 2008/115/EG 6 

TERUGKEERBESLUIT. Dublinclaim, maar wel terugkeerbesluit genomen. Ten 

onrechte geen procesbelang aangenomen bij beroep tegen terugkeerbesluit. 

Door aldus te overwegen heeft de Rb. niet onderkend dat het belang bij de beoordeling 

van het terugkeerbesluit niet louter is gelegen in de mogelijkheid de vreemdeling in 

bewaring te stellen, maar tevens kan zijn gelegen in bijvoorbeeld het aanvechten van het 

aan dat besluit verbonden rechtsgevolg dat de vreemdeling Nederland, dan wel de 

Europese Unie onmiddellijk moet verlaten, of in de mogelijkheid dat het terugkeerbesluit 

in de toekomst ingevolge art. 6.5a, lid 4, aanhef en onder c, van het 

Vreemdelingenbesluit 2000 mede ten grondslag zal worden gelegd aan een inreisverbod 

voor de duur van vijf jaar. Reeds hierom heeft de Rb. het beroep ten onrechte nietontvankelijk 

verklaard. 



Vreemdelingenbewaring 


ABRS, 22-03-2013, 201302307/1/V3 


Vw 2000 59, 62a 

VREEMDELINGENBEWARING. Terugkeerbesluit na inbewaringstelling, maatregel 

van meet af aan onrechtmatig. Uitspraak 10 mei 2011 in zaak nr. 

201101126/1/V3 niet van toepassing. 

De vreemdeling klaagt terecht dat de Rb., door aldus te overwegen, niet heeft onderkend 

dat de voormelde uitspraak van 10 mei 2011 uitsluitend ziet op de situatie kort na het 

verstrijken van de implementatietermijn van de Terugkeerrichtlijn waarin de 

staatssecretaris nog enige tijd werd gegund de uitvoeringspraktijk in overeenstemming 

te brengen met de desbetreffende voorschriften van de Terugkeerrichtlijn. Nu van de 

staatssecretaris verwacht mag worden dat hij thans zijn uitvoeringspraktijk op orde 

heeft, leidt de omstandigheid dat het terugkeerbesluit eerst is genomen nadat de 

vreemdeling in bewaring is gesteld er toe dat de maatregel van bewaring van meet af 

aan onrechtmatig is. 

24



ABRS, 21-03-2013, 201301262/1/V3 


Vw 2000 59 

VREEMDELINGENBEWARING. In dit geval zicht op uitzetting naar Algerije. 

[U]it de stukken [blijkt] niet dat de vreemdeling na zijn poging om via het Rode Kruis het 

contact met zijn familie in Algerije te herstellen, andere controleerbare inspanningen 

heeft verricht om aan concrete en verifieerbare gegevens te komen die nodig zijn om de 

beoogde uitzetting te bewerkstelligen. Gelet op het voorgaande heeft de vreemdeling 

niet de [vereiste] medewerking verleend. Hij heeft evenmin bijzondere omstandigheden 

aangevoerd op grond waarvan geoordeeld dient te worden dat hij niet in staat kan 

worden geacht concrete en verifieerbare gegevens over zijn identiteit te verschaffen en 

zijn identiteit met bewijsstukken te staven. De Rb. heeft derhalve terecht geoordeeld dat 

in dit geval het zicht op uitzetting binnen een redelijke termijn naar Algerije niet 

ontbreekt. 



Procesrecht 




Vw 2000 72 lid 3 

PROCESRECHT. Rechtsmiddelen tegen feitelijke uitzetting. Het rechtsmiddel van 

art. 72 lid 3 Vw 2000 staat open tegen de rechtmatigheid van de uitzetting en 

de wijze van effectueren van uitzetting. 

Uit de geschiedenis van de totstandkoming van art. 72, lid 3 Vw 2000 (Kamerstukken II 

1998/99, 26 732, nr. 3, blz. 35 en 71) kan worden afgeleid dat de wetgever gezien deze 

strekking van de meeromvattende beschikking niet heeft beoogd zonder meer bezwaar 

tegen de feitelijke uitzetting mogelijk te maken. De mogelijkheid tot het maken van 

bezwaar krachtens art. 72, lid 3 Vw 2000 is beperkt tot een bezwaar over de wijze 

waarop de staatssecretaris van de bevoegdheid tot uitzetting gebruik maakt. Daarnaast 

is het maken van bezwaar krachtens die bepaling bij uitzondering mogelijk indien de 

situatie ten tijde van de feitelijke uitzetting dusdanig verschilt van die ten tijde van het 

besluit tot afwijzing, buitenbehandelingstelling of intrekking, dat niet langer onverkort 

van de rechtmatigheid van de feitelijke uitzetting kan worden uitgegaan. Nu de Afdeling 

in hoger beroep uitspraak heeft gedaan over de rechtmatigheid van de besluiten tot 

afwijzing van de asielaanvragen en de vreemdelingen zowel bezwaar maken tegen de 

wijze waarop de staatssecretaris van zijn bevoegdheid tot uitzetting gebruik maakt als 

aanvoeren dat de situatie ten tijde van de feitelijke uitzetting dusdanig verschilt van de 

situatie ten tijde van de besluiten dat niet langer kan worden uitgegaan van de 

rechtmatigheid van de uitzetting moest de staatssecretaris, gelet op hetgeen onder 2.3. 

is overwogen en omdat het bezwaarschrift voldoet aan de eisen van art. 6:5 Awb, het 

bezwaarschrift ontvangen en inhoudelijk beoordelen. De overweging van de Rb., zoals 

weergegeven in 2.1. en die strookt met de uitspraak van de Afdeling van 2 juli 2004 in 

zaak nr. 200400554/1 (LJN: AQ3671) kan daarom in zoverre niet langer worden gevolgd. 

Het hoger beroep is reeds hierom kennelijk gegrond. De aangevallen uitspraak moet 

worden vernietigd. De grieven behoeven geen bespreking. Doende hetgeen de Rb. zou 

behoren te doen, wordt als volgt overwogen. 

Om aannemelijk te maken dat niet langer van de rechtmatigheid van de uitzetting kan 

worden uitgegaan, als hiervoor onder 2.3. bedoeld, moet de vreemdeling in het kader 

van zijn bezwaar tegen de feitelijke uitzetting nieuwe feiten en omstandigheden 

aanvoeren ten opzichte van hetgeen hij tegen het besluit tot afwijzing, 

25

uitenbehandelingstelling of intrekking heeft aangevoerd, en hij, gelet op art. 4:2, lid 2 

Awb en art. 31, lid 1 Vw 2000, behoorde aan te voeren. Is hetgeen de vreemdeling 

aanvoert niet nieuw dan wel niet relevant voor de beoordeling van de rechtmatigheid van 

de uitzetting, dan kan dit niet tot een geslaagd rechtsmiddel tegen de feitelijke uitzetting 

leiden, tenzij de vreemdeling aantoont dat het gaat om een geval als omschreven in 

rechtsoverweging 45 van het arrest van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, 

Bahaddar tegen Nederland, van 19 februari 1998, nr. 145/1996/764/965, JV 1998/45 

(hierna: het arrest Bahaddar). Vorenstaande vereisten gelden niet in het geval de 

vreemdeling de wijze waarop de staatssecretaris feitelijk zijn bevoegdheid tot uitzetting 

aanwendt en effectueert als hiervoor onder 2.3 bedoeld niet aan de orde had kunnen en 

derhalve had moeten stellen in het kader van een besluit als vorenbedoeld, bijvoorbeeld 

omdat de herkomst van de vreemdeling niet bekend is (uitspraak van de Afdeling van 9 

juni 2011 in zaak nr. 201010753/1/V2; LJN: BQ7947). 


Het rechtsmiddel van bezwaar stond in dit geval wel open omdat de Afdeling in hoger 

beroep uitspraak heeft gedaan over de rechtmatigheid van de besluiten tot afwijzing van 

de asielaanvragen. 

In het geval de vreemdelingenrechter in beroep, dan wel in hoger beroep nog geen 

uitspraak heeft gedaan over de rechtmatigheid van een besluit tot afwijzing, 

buitenbehandelingstelling of intrekking is, gelet op het doel van art. 72, lid 3 Vw 2000, 

voor toepassing van die bepaling geen plaats en moet een vreemdeling uit een oogpunt 

van concentratie van rechtsbescherming de rechtmatigheid van de feitelijke uitzetting 

aan de orde stellen in de procedure over zodanig besluit, door het indienen van een 

verzoek tot het treffen van een voorlopige voorziening. Indien gelijktijdig in beroep bij de 

Rb. en in hoger beroep bij de Afdeling een procedure over een besluit tot afwijzing, 

buitenbehandelingstelling of intrekking aanhangig is, de voorzitter van de Afdeling bij 

uitsluiting bevoegd is om vorenbedoeld verzoek tot het treffen van een voorlopige 

voorziening in behandeling te nemen, Afdeling 21 februari 2013, LJN: BZ2788. Zie in dit 

verband ook LJN: BZ5378. 


Europees recht 


HvJEU, 26 februari 2013, C-617/10 (Akerberg) 

Handvest grondrechten EU 50, 51) 

Zesde richtlijn 77/288/EEG 

Richtlijn 2006/112/EG 

Het Handvest van de Grondrechten EU is van toepassing wanneer een nationale 

regeling binnen het toepassingsgebied van het EU-recht valt. 

Het Hof verduidelijkt het toepassingsgebied van het Handvest van de grondrechten en 

legt het ne-bis-in-idembeginsel uit. Dit beginsel staat er niet aan in de weg dat een 

lidstaat voor dezelfde feiten, te weten belastingfraude, achtereenvolgens een fiscale 

sanctie en een strafrechtelijke sanctie oplegt voor zover de eerste sanctie geen 

strafrechtelijke sanctie is. Uit vaste rechtspraak van het Hof volgt dat in de rechtsorde 

van de Unie gewaarborgde grondrechten toepassing kunnen vinden in alle situaties die 

door het Unierecht worden beheerst, maar niet daarbuiten. Volgens de toelichting bij art. 

51, lid 1 Handvest geldt “de verplichting tot eerbiediging van de in het kader van de Unie 

vastgestelde grondrechten alleen voor de lidstaten wanneer deze optreden binnen het 

toepassingsgebied van het recht van de Unie”. Dat de nationale regelingen die als 

grondslag dienen voor die belastingboetes en strafvervolgingen niet zijn vastgesteld om 

uitvoering te geven aan richtlijn 2006/112, doet niet af aan die vaststelling, aangezien 

met de toepassing van deze regelingen wordt beoogd schending van de bepalingen van 

deze richtlijn te bestraffen en dus uitvoering te geven aan de door het Verdrag aan de 

26

lidstaten opgelegde verplichting om gedragingen waarmee de financiële belangen van de 

Unie worden geschaad, effectief te bestraffen. 


Op grond van art. 51, lid 1, van het EU Handvest zijn de bepalingen van het Handvest 

gericht tot de lidstaten voor zover zij het recht van de Unie ten uitvoer brengen. Daarvan 

is in elk geval sprake bij implementatie of tenuitvoerlegging van EU regelgeving. In het 

Akerberg-arrest is het Hof verder gegaan. Daar ging het om een nationale regeling met 

het oog op bestrijding van belastingfraude die niet was vastgesteld om uitvoering te 

geven aan richtlijn 2006/112/EG. Toch achtte het EU Hof art. 50 EU Handvest (ne bis in 

idem-beginsel) van toepassing omdat de lidstaat in dit geval handelde binnen het 

toepassingsgebied van het recht van de Unie. 


HvJEU, 26 maart 2013, C-399/11 (Melloni) 

Handvest grondrechten EU 47, 48, 52, 53 

Kaderbesluit 2002/584/JBZ 

Kaderbesluit 2009/299 

Extra eisen stellen aan een Europees aanhoudingsbevel met een beroep op 

nationale hogere grondrechtenbescherming is in strijd met het beginsel van 

voorrang van EU recht. 

Op grond van art. 53 EU Handvest staat het de nationale autoriteiten en rechterlijke 

instanties vrij de nationale grondrechtenbescherming toe te passen, mits daardoor het 

beschermingsniveau van het Handvest, zoals door het Hof uitgelegd, en de voorrang, 

eenheid en werking van het recht van de Unie niet in het gedrang komen. In dit arrest 

ging het om een Europees aanhoudingsbevel. Spanje wilde daar op grond van nationale 

hogere grondrechtenbescherming extra eisen aan stellen. Dit is volgens het Hof niet 

toegestaan omdat daarmee afbreuk zou worden gedaan aan het beginsel van voorrang 

van EU-recht. Tevens moet erop worden gewezen dat met de vaststelling van 

kaderbesluit 2009/299, waarbij die bepaling in kaderbesluit 2002/584 is ingevoegd, 

wordt getracht een oplossing te vinden voor de problemen bij de wederzijdse erkenning 

van buiten de aanwezigheid van de verdachte in persoon gegeven beslissingen doordat 

er tussen de lidstaten verschillen bestaan op het gebied van de 

grondrechtenbescherming. Daartoe voorziet dit kaderbesluit in een harmonisatie van de 

tenuitvoerleggingsvoorwaarden van een bij een veroordeling bij verstek uitgevaardigd 

Europees aanhoudingsbevel, die een weerspiegeling is van de door alle lidstaten bereikte 

consensus over de reikwijdte die krachtens het recht van de Unie moet worden verleend 

aan de procedurele rechten van bij verstek veroordeelden tegen wie een Europees 

aanhoudingsbevel is uitgevaardigd. Indien een lidstaat zich op art. 53 van het Handvest 

zou kunnen beroepen zou afbreuk worden gedaan aan de beginselen van wederzijds 

vertrouwen en wederzijdse erkenning, die het kaderbesluit beoogt te versterken, en zou 

de doelmatigheid van dit kaderbesluit dus in het gedrang komen doordat de uniformiteit 

van de in dit kaderbesluit vastgestelde grondrechtenbescherming ter discussie wordt 

gesteld. 


Het Melloni-arrest is van belang vanwege de uitleg die wordt gegeven aan art. 53 EU 

Handvest en de betekenis van nationale grondrechtenbescherming in verhouding tot het 

EU Handvest. 

Zie voor meer informatie en jurisprudentie de Wiki-pagina Handvest van de grondrechten 

van de EU. 


27

Jurisprudentienieuwsbrief Bestuursrecht 2013, afl. 14 - Rechtspraak.nl

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?