Nederland proeftuin voor slim verkeer

iets gebeuren met het treintje. ‘En de panelen
van Ertex hebben hun mechanische
stabiliteit de afgelopen jaren wel bewezen.’
Totaal vastgeroest
De geschiedenis van Soios gaat terug tot
2000. Van Haaren werkte toen als adviseur
in de toerismesector en steeds meer bedrijven
beklaagden zich bij hem over het gebrek
aan vervoer op maat, bijvoorbeeld van
de parkeerplaats naar het strand. Tijdens
een bezoekje aan Frankrijk zag hij de oplossing:
het prototype van een solar- powered
quad. Samen met de uitvinder heeft hij
toen besloten om dit voertuig door te ontwikkelen
en er een treintje naast te zetten
voor wat ruigere omgevingen. Dit heeft geresulteerd
in de Solarrolar respectievelijk
de Lightrider. Voortbordurend hierop heeft
Van Haaren het assortiment vervolgens
uitgebreid met een golfkarretje, de Solargolfer,
en een people mover voor stedelijke
omgevingen, de Sunshuttle.
Van Haaren heeft zich niet laten tegenhouden
door zijn gebrek aan ervaring in de techniek.
‘Als je als manager langs de zijlijn blijft
staan en anderen de opdracht geeft om het
maar op te lossen, dan ben je verkeerd bezig.
Door me kwetsbaar op te stellen, door mee
te doen en zelf de schroevendraaier ter hand
te nemen en de software in te regelen, heb ik
me technisch kunnen ontwikkelen.’
Ook het ontbreken van een achtergrond
in de auto-industrie bleek geen probleem,
eerder een voordeel. ‘Wij redeneren niet
vanuit de bestaande patronen waarin de automotivewereld
totaal is vastgeroest’, licht
Van Haaren toe. ‘Bovendien hechten we veel
waarde aan een goede relatie. Dat heb ik
meegenomen uit de zachte lieve wereld van
recreatie en toerisme. In de automotive katten
ze elkaar juist allemaal af. Het is een heel
ander slag mensen. Zelf de grapjes zijn anders.
Eigenlijk het enige dat we gemeen hebben
met die wereld is dat er wielen aan onze
producten zitten.’
Moeilijk verkoopargument
De Sunshuttle is nu zo’n beetje uitontwikkeld,
aldus Van Haaren. ‘Natuurlijk blijven
we innoveren. Bij elke klant, zoals in Nijmegen,
nemen we het treintje onder handen
en brengen we het op de laatste stand van
de techniek. Echt ontwikkelen doen we alleen
heel af en toe nog en dan huren we daar
mensen voor in. Ook de assemblage hebben
we uitbesteed.’
Hoofdactiviteit is de verkoop van de
treintjes en dat gaat goed. Er is veel buitenlandse
interesse, met name vanuit Duitsland,
Frankrijk en Mallorca. De jarenlange
inspanningen van Van Haren beginnen hun
vruchten af te werpen. Eindelijk. ‘Toen we
tien jaar geleden begonnen, zei iedereen:
‘Wat een goed idee. Dat heeft de toekomst.’
Nu zeggen ze dat nog steeds, maar beginnen
we ook echt tot de markt door te dringen.’
Duurzaamheid is nog wel een moeilijk
verkoopargument. ‘Het treintje kan op veel
fronten de concurrentie aan met diesel: het
stinkt niet, het is geruisloos en de onderhoudskosten
zijn laag. Het is echter vooral
het prijskaartje dat telt. Iedereen heeft de
mond vol van het milieu, maar het mag
niks kosten. Ik moet bij wijze van spreken
iedere euro verantwoorden die wij rekenen.
Ik moet keihard bewijzen dat de total cost of
ownership lager is.’
3 | 47