Peer - Koudecentraal

geschiedenis 02.
peer rassen 03-
2. GESCHIEDENIS
Al onze peren stammen af van de wilde peresoorten. Ze worden als kleine
tot matig grote bosbomen in Europa en Noordwest-Azië aangetroffen.
Wilde peren komen in ons land niet voor, wel verwilderde cultuurvormen.
Een deel van de ca. 30 wilde soorten hebben door kruising en selectie
tot het ontstaan van honderden rassen geleid.
Reeds in het stenen tijdperk zou de peer, evenals de appel, als voedsel
dienst hebben gedaan. De oude Grieken veredelden de peer reeds. Homerus
(850 voor Chr.) noemt de peer in zijn geschriften een gift van de goden.
De Romeinen zorgden later voor de verspreiding naar de andere delen van
hun rijk, o.a. naar Gallië (Frankrijk) en de Lage Landen. In de ruTnes
van de oudste dorpen in Zwitserland zijn perezaden gevonden, hetgeen
wijst op het voorkomen van deze vrucht in zeer oude tijden.
In de zeventiende eeuw is de peer door Engelsen, Nederlanders en Fransen
overgebracht naar Noord-Amerika. Zo wordt o.a. vermeld dat een boom die
'Stuyvesant tree' werd genoemd in 1647 in Nieuw-Amsterdam (= New York)
werd geplant. Aanvankelijk schijnen de peren meer de eigenschappen van
stoofperen te hebben gehad. Tenminste van Nicolas Hardenpont (1705-
1744), een pastoor uit het Belgische Mons (= Bergen), wordt verteld dat
hij de eerste peer met zacht smeltend vruchtvlees teelde. Men noemde
deze boterperen of 'beurrés'. Daarna legden ook andere tuinbouwkundigen,
voornamelijk in Frankrijk en België, zich toe op het kweken van zacht-
vlezige rassen. Veel pererassen dragen dan ook Franse namen waarin we
vaak de naam Beurré nog aantreffen (Beurré d'Anjou, Beurré Clairgeau,
Beurré de Merode, Beurré Hardy).
Voorheen heeft men bij de peer veel geleide boomvormen gekend, bijy.
zgn. palmetten, enkele en dubbele snoeren, geplaatst tegen muren of ge-
leid langs draadwerk. Door het steeds duurder worden van de arbeid en
het vercommercialiseren van de fruitteelt worden deze kunstmatige vor-
men, waaruit een groot vakmanschap sprak, niet meer toegepast.
Het klimaatgebied van de peer is beperkter dan dat van de appel. De peer
vraagt een milder klimaat. Koude nachten tijdens de bloei, ook als er
geen nachtvorst optreedt, leiden tot een slechte vruchtzetting. Ons
land ligt voor bepaalde rassen aan de noordgrens van de pereteelt; een
laatrijpende peer, zoals Comtesse de Paris, wordt in ongunstige jaren
zelfs niet rijp. De teelt slaagt het beste in het zuidwesten van ons
land omdat daar minder nachtvorst voorkomt. In die gebieden komt dan
ook de meeste pereteelt voor. Lit. 06 en 28.
3 . R A S S E N •
Bij de rassen is er een scherp onderscheid tussen handperen en stoofpe-
ren. In ons land worden handperen vrijwel uitsluitend als dessertfruit
gegeten. In andere landen, o.a. in de Verenigde Staten, worden veel hand-
peren ingeblikt. Men gebruikt hiervoor meestal de Bartlett, in Europa
bekend onder de juiste naam Williams Bon Chrétien (Engeland: Williams).
Deze peer heeft een muskussmaak en zou de meest geteelde ter wereld zijn.
In ons land is de rentabiliteit onvoldoende. Vandaar dat de Williams Bon
Chrétien hier slechts sporadisch wordt geteeld. Men beperkt zich meer en
meer tot slechts enkele rassen, die echter voor industriële verwerking
minder geschikt zijn. Stoofperen worden, zoals de naam reeds zegt, ge-
stoofd gebruikt. Men geeft daarbij de voorkeur aan peren die door het ko-
ken een frisrode kleur krijgen en niet uiteenvallen. De goede prijzen,
die de laatste jaren voor stoofperen zijn betaald, hebben de belangstel-
ling voor de teelt doen stijgen.