Vrystaat Landbou Jongboer finalis - Senwes Tuisblad

64 64
64 ••• iN my viSiEr
Die haelgeweer-uitdaging
“Do you want to shoot pigeons
this Saturday,” vra die Ingelsman oor die foon.
“Jong ja, maar ek het nog nooit vlieënde voëls
geskiet nie,” het ek geantwoord. “Don’t worry old
chap, we’ll teach you a bit of culture,” groet die
rooinek...en dis die aanloop van hoe ek myself een
Saterdag, jare gelede, vir die eerste keer tussen
’n klomp engelse haelgeweerskuts bevind het. ek
het ’n Spaanse dubbelloop geleen en is ’n dik span
patrone in die hand gestop. ’n Ware “bekvelder” as
dit by haelgeweeretiek kom, bots ek toe dadelik met
tradisie, want ek gooi sommer die roer so safari-styl
oor my skouer met die trompe na voor terwyl my
regterhand die lope omklem.
Die Ingelsmanne het niks gesê nie, but if looks
could kill...Dus swaai ek toe die Spanjaard van my
skouer af om hom te knak en ook so windmakerig in
die waai van my arm te dra soos hulle. Ongelukkig
het ek die geweer met te veel entoesiasme geknak
en gevolglik neuk die ding vooroor grond toe. my
regterbeen het instinktief uitgeskiet om te keer, net
om ongenadiglik hard met die dubbellope kennis
te maak – hulle het met ’n dowwe “klonk” van my
maermerrie af gebons. ’n Duisend pynprikkels het
teen my skeen opgeskiet, reguit stembande toe,
maar gelukkig byt ek die, “eina bliks..!” stomp-af
voordat dit oor my tong kon glip. terselfdertyd het
ek die kolf beetgekry, net voordat die lope twee
nulle in die sand kon druk.
toe die Ingelsmanne, wat intussen weggedraai
het om die duiwe se vluglyne te bespreek, terugdraai,
staan ek heel nonchalant, hoewel effens
onstabiel, met die roer swierig oor my arm gedrapeer.
my plek in die mielieland is aangewys en ek
het begin aanstryk soontoe.
met die geweer so mooi oor my arm gebalanseer,
voel my been sommer beter en ek het aan
lords en engelse moors beginne dink. maar voor
my gedagtes die engelse kanaal kon oorsteek, val
my oë op my kaal knieë, ou vellies en kort sokkies.
nee, as lid van die afrikaner-bourgeoisie sou
ek nooit as engelse lord deurgaan nie: die flat
cap, tweed baadjie, landgoed en jaghonde kort.
>
Koos Barnard
Die enigste retriever byderhand was Dandrej, my
agtjarige, speekbeen-haasbek klong. moet sê, aan
entoesiasme gemeet was hy moontlik een van die
beste pointers en potensiële retrievers in die land
– sy haasbek het wyd gelag en hy het kort-kort
opgewonde na stippeltjies in die verte gepoint met
’n skril: Daar’s een, Pappa, skiet!”
By my staanplek aangekom, oefen ek windmakerig
my deurswaai-tegniek op denkbeeldige
duiwe voordat ek die Spanjaard laai. terwyl ek
daarmee besig was, gil die pointertjie skielik agter
my: “Daar, Pappa!” Boeglam geskrik slaan ek die
geweer toe en pirouette lomp in ’n stofwolk, maar
toe ek aangooi, was die lug reeds skoon. later kry
ek vier skote weg, maar die blêrrie duiwe vlieg die
hael skoon mis.
Weer laai...“Pappa, daar!” ek ruk die geweer
op en sien hoe ’n duif kamakazi-styl reg op ons
afduik. Benoud bewus daarvan dat hy teen my
voorkop gaan vasvlieg, pluk ek aan die sneller en
sluit my oë...maar daar’s geen impak nie en dan
sien ek hoe my pointertjie ’n retriever raak en die
duif skaars vyf tree voor ons optel. nog duiwe
swiep oor en ek skiet sonder om te dink. twee val
en skielik voel ek breëbors. In my geestesoog sien
ek hoe Dandrej aanmekaar gaan speekbeen agter
dooie duiwe aan.
aangevuur deur my sukses, point hy in ’n
crescendo van klank wat later vir my soos ’n
loeiende sirene klink, maar dit het niks gehelp nie.
Selfs duiwe, wat met swaargelaaide kroppe soos
zeppelins moeisaam windop beur, het moeiteloos
deur die vlae haelkorrels na veiligheid genavigeer.
later het Dandrej se geloei stil geraak en toe
ek afkyk, sien ek hom gedweë sit en speel met
die leë patroondoppe. “help jy dan nie meer nie,”
vra ek toe. “nee, Pappa,” het hy moedeloos gesê,
en my aangekyk soos ’n hond wat ’n skop gekry
het, “jy maak my moeg want jy skiet net rondom
die duiwe. nou wys ek niks, dan skiet jy minder so
mis.” S
>>
Koos Barnard is ’n voltydse jagskrywer.
www.senwes.co.za • Junie 2010