Kenmerke van die Vernuwing soos gevind in Andre P Brink se ...

Ons kry ook ’n baie goeie voorbeeld op bl. 144 – “As die laaste basuin blaas en God my kom soek,
dan wil ek vir Hom sê: ‘Nee!’ Ek is nie gemaak om goed te wees en ja te sê nie. Júlle kan maar hemel
toe gaan , almal van julle. Maar los my hier! Los my hier en laat my lewe!”
Die kritiek teen godsdiens en die navolging van die Eksistensialisme loop eintlik hand-aan-hand in
hierdie roman en daar is baie voorbeelde hiervan oral in die roman.
Wat die gebruik van nuwe temas verder betref, benut Brink die tema van armoede en die stad, baie
goed in hierdie roman. Hy beeld, myns insiens, die armoede situasie in sommige dele van Parys baie
goed uit. Die beskrywings wat gegee word van die stad, is baie goed en dit is amper asof die leser die
tonele voor hom kan sien afspeel. Goeie voorbeeld is op bl. 65 – Die stad sélf was nog altyd beperk
tot ’n gedreun agter geboue, ’n bewussyn van mense en verkeer, en hoogstens die sien van die
ligtentakels waarmee die Eiffeltoring snags lug-in tas.
Op bl. 77 kry ons die beskrywing van ’n tipiese kantoor in die stad – Die Ambassadeur keer terug na
die ordelike sekerheid van sy ruim kantoor. Die groot persiese mat wat alle geluid eerbiedig
absorbeer. Die skilderye teen die kleurlose mure: ’n Pierneef; ’n Maggie Laubscher; ’n akwarel van
Wenning […] Die groot swaar stinkhoutlessenaar met die Van Wouw-beeldjie op een van die verste
hoeke. Die boekrak met glasdeure. Die paar swaar leunstoele met donker leerbekleedsel […].
Wat armoede betref, kry ons beskrywing op onder andere bl. 115 – “Só soos ’n boemelaar maak,
doodtevrede daar in my kol son, vir daardie kort rukkie. Ek het geweet die aand is naby en ek was nie
seker waar ek kos sou kry nie […]”.
Op bl. 126 word daar weer ’n baie goeie uitbeelding gemaak van mense wat die produk van hul
omstandighede is. Op bl. 109 word daar ook ’n baie mooi beskrywing gemaak van die sukkelbestaan
van sommige van die individue in Parys en daar kan amper gesê word dat Brink hier ’n “persoonlike
hel” uitbeeld – Dis seker g’n ‘volle’ of ‘volkome’ lewe wat hy lei nie: maar dis al wat hy het.
Op bl. 110 bring Brink ’n baie goeie voorbeeld van individualisme na vore. Dit is amper asof die
werklikheid hier simbolies uitgebeeld word, want die paartjie wat sukkel met die bromponie, is
volkome afgesonder van die ganse wêreld in hulle klein krisis. Dit is ’n bewys dat die individualisme
’n baie groot rol speel in die stadslewe en dat elkeen vasgevang is in sy eie krisis en onbewus is van dit
wat om hul gebeur.
Ons kry ook tekens van die mitologie in die roman. Dit is ook ’n hele nuwe tema wat deur die
Sestigers ingebring word. Ons kry dit veral in die werke van Etienne Leroux, maar in hierdie roman
praat Brink byvoorbeeld van ’n “Succubus” (bl. 83). Volgens die mitologie, is ’n Succubus ’n
10