Die Kerkblad Junie 2011.indd - CJBF

Dr. CN (Nico) van der Merwe (emeritus, Klerksdorp)
Johannes 20:22
Vanweë die onsekere en verwarrende
omstandighede ná die kruisiging en opstanding
van Chris tus kon die dissipels en die gelowiges
in Je ru salem nie tot die besef kom van die werklikheid
van alles wat gebeur het nie. Dit het vir hulle dalk soos
’n nare droom gevoel. Veral die moontlikhede van groot
gevaar van die kant van die vyande van Christus het groot
onsekerheid gebring – sodanig dat die dissipels hulle
daardie Sondagaand van Christus se opstanding toegesluit
het agter slot en grendel “omdat hulle bang was
vir die Jode” (vs 19).
Jesus meteens in hulle midde
Meteens staan Jesus in hulle midde en begin met sy
groot taak om hulle tot die betekenis van sy kruisiging en
die werklikheid van sy opstanding te lei. Hulle staan op
die vooraand om sy groot opdrag as apostels uit te voer,
naamlik om die evangelie van verlossing en oorwinning
oor die sonde aan die wêreld te gaan verkondig (Mark.
16:14-18; Joh. 20:21). Hulle moet nou uitgaan en gaan
preek van die Seun van God wat Satan aan die kruis oorwin
het en opgestaan het uit die dood. Die kruis én die
graf is leeg. Hulle moet die evangelie van versoening en
die ewige lewe in die wêreld aan mense gaan bedien ... en
hoe kan hulle dit doen as hulle nie werklik glo in dit wat
met Christus gebeur het nie? Hulle moet die werklikheid
daarvan beleef (Mark. 16:14; Luk. 24:38).
Christus los hulle probleem op ’n besondere wyse op!
Christus blaas oor hulle
Wat doen Christus? Hy blaas oor hulle en sê: “Ontvang
die Heilige Gees” (vs 22). Skrifverklaarders verskil oor wat
presies hier gebeur. Sommige verklaar dat hierdie spesifi
eke toesegging van die Heilige Gees eintlik pinkster in
die kleine genoem kan word, waardeur die dissipels vir
hulle opdrag toegerus word. Met pinksterdag, 50 dae
daarna, word die Heilige Gees dan in sy volheid in die
harte van al die gelowiges uitgestort.
uit die Woord
Bewuste opstandingsgeloof
Tog is wat Jesus hier doen, nie heeltemal vreemd in die
Skrif nie! Dit het tweemaal voorheen al gebeur:
God het dieselfde gedoen toe hy die man geskep
het:
“Die Here God het toe die mens gevorm uit stof van
die aarde en lewensasem in sy neus geblaas, sodat die
mens ’n lewende wese geword het” (Gen. 2:7).
In Esegiël 37 wys God aan die profeet Esegiël in
’n
droomgesig ’n laagte vol menslike doodsbene. Die
laagte met doodsbene is ’n voorstelling, ’n uitbeelding
van Israel wat in ballingskap verkeer in Babel en
twyfel of hulle weer as volk sal lewe. Alhoewel selfs
Esegiël gewanhoop het aan die lewendmaking van
die volk, moet hy God se opdrag uitvoer: “Tree op
as profeet vir hierdie bene en sê vir hulle: Hoor die
woord van die Here, droë bene! Ek gaan gees in julle
laat kom sodat julle kan lewe” (Eseg. 37:4-5).
Dis ’n wonder: die doodsbene begin beweeg totdat
hulle been by been pas en volledige geraamtes
vorm. Dan kom daar senings en vleis aan die geraam
tes en uiteindelik ontvang elkeen ’n vel bo-oor
(Eseg. 37:7-8). In plaas van dorre doodsbene lê daar
nou volledige liggame. Dit was egter net lyke, want
daar was geen lewe in nie. Toe beveel God: “Praat
nou as profeet met die gees, tree op as profeet, mens,
sê vir die gees: So sê die Here my God: Kom uit die
vier windstreke, gees, blaas in hierdie dooies in dat
hulle kan lewe” (Eseg. 37:9). Wat gebeur toe? “En
hulle lewe en gaan staan regop” (Eseg. 37:10). In
hier die gesig wat Esegiël sien, blaas die gees in die
dorre volksbestaan van Israel, waardeur Hy vir hulle
lewendmaking bewerk.
Drie geleenthede waar lewe in die mens of op die
mens geblaas word
By die skepping van die mens blaas God Self
lewensasem
in die mens se neus en hy word ’n lewende wese
(Gen. 2:7).
Esegiël sien in ’n visioen hoe die gees in die lyke
blaas
en hulle lewe (Eseg. 37:9).
Christus blaas oor sy dissipels en sê: “Ontvang
die
Hei lige Gees” (Joh. 20:22).
Junie 2011 DIE KERKBLAD 3