CLARENCE VERNON VISAGIE

in dié verband as ’n komplekse stel gedeelde oortuigings, waardes en konsepte
gedefinieer. ’n Kultuur stel ’n groep dus in staat om sin van hul lewe te vorm, en om
77
rigtings te voorsien oor hoe om te lewe. Om lid te word van die besondere kultuur, is ’n
proses van kultivering en sosialisering binne die kultuur. Dit beteken om die basiese teks
van die kultuur aan te leer, te lees en jou eie te maak. Daardeur penetreer ’n kultuur sy
indiwiduele lede geestelik, fisies en sosiaal, en sodoende word die basiese oortuigings
van die indiwidu gevorm. Die implikasies van hierdie kultivering, is dat die mens binne
sy sosiale ruimte vasgevang is in wat Bourdieu (1990:128-130) noem ’n kulturele stryd
van ongelykhede. Soos Apple (1990:15) uitwys, kan die hegemonie van die dominante
agente deel word van die beredeneerde praktyke en taalinhoud van onderwysers in hul
kulturele praktyke en skole.
Young (2000:528) bring die ervaringsgeskiedenis waarin onderwysers gesosialiseer het,
in verband met hul sosiale status en stratifikasie. Onderwysers word hiervolgens nie
homogeen binne ’n samelewing geposisioneer en verteenwoordig nie. Die
gesagstratifikasie in terme van die posisioneringe van onderwysers binne ’n kultuur, is
gefundeer op heterogeniteite. Dié heterogeniteite (diversiteite) kan insluit verskille op
die basis van materiële belange, wat ’n historiese oorsprong besit. Die argument
ontwikkel dat die geskiedenis van die (kapitalistiese) wêreldstelsel is geneig om
‘kulturele heterogeniteit’ te bevorder, in plaas van ‘kulturele homogeniteit’ (Torres &
Mitchell,1998:9). ’n Heterogene leefwyse word eerder in publieke instellings bevorder.
Sodoende bestaan daar kulturele differensiasie en kompleksiteite in die kulture van streke
waar ’n hervormende kurrikulumprogram geïmplementeer moet word. Gevolglik is dit