CLARENCE VERNON VISAGIE

76
McCarthy, 2000:17; Wetherell, 2001:25-26). Die betoog hiervolgens is dat indiwiduele
vorming in kulturele praktyke kan plaasvind deur middel van ‘identiteite met kulturele
simbole enersyds, of substantief reflekteer oor hul ‘self’(Giddens,1991:35-36). Daardeur
word die indiwiduele mens met twee breë uiteenlopende keuses in hul kulturele praktyke
gelaat. Aan die een kant behels onderwyser-keuses om hul ‘praktiese bewussyn’ in
‘beredeneerde praktyke’ te gebruik, en aan die ander kant om hul ‘refleksiewe bewussyn’
te gebruik.
In die eerste geval word ‘simboliese kennis’ van die staat uitgedruk in terme van
kwessies soos ideologie en mag, en dit kan in skole uitvloei tot ras, klas en
geslagsongelykhede (Apple,1990:vii). Daarmee word die lewe en werk van onderwysers
op grondvlak deur agente in hoër hiërargiese vlakke beheer (Sien hoofstuk twee, afdeling
2.1.1). Dit is omdat die ideologie van ’n staat, die populêre bewussyn van mense kan
binnedring en deel word van hul ‘bewussyn’ (Apple,1993:15). Giddens (1991:181-278)
bring die internalisering van ’n ideologie in die populêre bewussyn van die mens, in
verband met ’n ‘onderdrukking van die self’. Dit kan ook met die idee van die indiwidu
as ’n ‘slagoffer’ geassosieer word (Wetherell, 2001:23). Die indiwiduele mens in hierdie
vorm van verteenwoordiging, sal in sy polities-sosiale posisioneringe in skoolpraktyke,
nie altyd in beheer van sy ‘self’ (subjektiwiteite) wees nie. Hiervolgens kan die
identiteite van onderwysers deur agente in dominante posisies benadeel word, veral
wanneer die selfbegrip van onderwysers as implementeringsagente nie verstaan word nie.
Die definisie wat Fay (1996:55) aan die konsep ‘kultuur’ toedig, verwys meer spesifiek
na die manier waarvolgens menslike kultivering binne ’n groep plaasvind. ‘Kultuur’ word