CLARENCE VERNON VISAGIE

’n Uitbreiding van die ‘nuwe’ sosiologie van die kurrikulum, moet in verband gebring
word met verwikkelinge in die postmodernisme en poststrukturalisme (Alvesson &
Sköldberg (2000:148). Die verwantskap tussen kennis en mag is hiermee onder die
71
vergrootglas (Apple, 1996:3). Die indiwiduele subjek vorm sy kennis binne ’n kulturele
praktyk waarin daar ‘eksterne invloede’ is wat impakteer op sy innerlike gevoelens
(Zembylas, 2003:226-227). Alvesson & Sköldberg (2000:148;161) beskryf hoedat die
postmodernisme teenkanting begin aanbied teen die inherente metafisiese idees soos
teenwoordig in Westerse tradisies. Volgens die metafisiese idees bestaan daar sekere
globale oplossings, verduidelikings of beginsels in die ontwikkeling van kennis.
Daarmee word die verval van groot verhale ingelei, aangesien daar binne ‘groot verhale’
mites en sages teenwoordig kan wees. Die suiwer aanwending van kennis in ‘groot
verhale’, kan maklik verval in absolute waarheid of dogmas. Die stem van die
onderwyser word in sulke empiriese data nie gehoor nie (Goodson, 1996:2; Hargreaves,
1994:4). Daar moet dus ’n alternatief bedink word vir ‘amptelike kennis’ van die staat
(Apple, 1996:4), aangebied as ‘groot verhale’. In sulke alternatiewe studies moet die
fokus gerig wees op ’n behoorliker verstaan van onderwyser-ontvang en implementering-
identiteite van K2005.
Alvesson & Sköldberg (2000:14) beskryf ‘poststrukturalisme’ as ’n geleidelike skuif na
linguistiese patrone, en hierdie patrone is sentraal in die produksie van subjektiwiteit en
identiteit. Daarmee verloor metafisiese denkrigtings met hul fokus op geskiedenis en
dominante idees, meer trefkrag. Hierdie veranderde benadering tot sosiologiese studies
van kennis, verskuif die fokus gaandeweg na die verstaan van onderwyser-
subjektiwiteite. Vervolgens is die onderskeid tussen postmodernisme en