CLARENCE VERNON VISAGIE

in eie reg bestudeer moet word. Kulturele kennis van die mens word geproduseer,
70
gereproduseer en deur sosiale instellings bevorder (Apple, 1996:1). Klagtes van Goodson
(1996:1) oor die min empiriese navorsing wat gedoen is oor die lewe en werk van
onderwysers, verkry betekenis binne hierdie ‘nuwe’ kulturele studies. Onderwysers word
in hierdie kulturele studies geïnterpreteer as aktiewe agente wat hul eie geskiedenis in
mikro-skoolkontekste vorm. Daarom moet die stem-identiteite van onderwysers in die
pedagogiese praktyke gehoor word (Hargreaves, 1994:4).
Die interpretatiewe tradisie het volgens Shipman (1997:37-38) populêr geword in die
tweede helfte van die twintigste eeu. Die fokus hiervan is nou direk op die subjektiewe
interpretasies van onderwysers as ’n ‘objek van ondersoek’. Kelly (2001:398) verwys
hierna as die ‘interpretatiewe wending’ in die sosiaal wetenskaplike epistemologie,
waarvolgens daar ’n terugkeer is na ‘kontekstuele navorsing’. Hiervolgens is die
tegnieke van navorsing minder gemoeid met die ontdekking van universele waarhede en
wetmatige patrone van menslike gedrag, wat met die positivisme geasossieer word. Dié
tegnieke van die radikale sosiologiese-interpretatiewe, is eerder gemoeid met sinvorming
van menslike ervaring van binne die kulturele konteks en die ‘innerlike perspektief’ van
ervaring. Fay (1996:12-19) bring die interpretatiewe aanname in verband met die
ondervinding (ervaring) van mense. Hierdie ondervinding word gevorm deur die
verwagtinge, geheue, oortuigings en begeertes van mense in hul sosiale kontekste.
Ondervinding is dus deel van die ‘interpretatiewe aannames’ wat persone na die
onderneming van navorsing sal neem. Van belang in my studie, is om te fokus op hoe
mense hul konstruksies in sosiale kontekste formuleer en opbou, en die impak daarvan op
hul ontvang en implementering van K2005.