CLARENCE VERNON VISAGIE

Die eerste stap in klaskamers van onderwysers wat ek betree het, was om myself aan
hulle bekend stel, en te noem dat ek in die klaskamer is vir observasies. Voorts sou ek
die onderwyser gerus stel dat ek nie na hul klaskamer kom om fout te soek met hul
onderrigprogram nie. Dit was vir my belangrik om vriendelik en ontspanne na die
56
onderwyser te gaan, sy selfvertroue te probeer wen, en dan so onopsigtelik as moontlik in
die klaskamer stelling in te neem. Ek sou dus aan die onderwyser versoek om so
natuurlik as moontlik aan te gaan met sy les, of sy lesse aan te bied asof ek nie in die
klaskamer is nie. Dit was vir my belangrik om ’n empatieke verhouding met my
respondente op te bou sodat hulle gemaklik met my teenwoordigheid kan wees. Sommige
onderwysers het my vriendelik versoek om voor of agter in die klaskamer my sitplek in te
neem. Gewoonlik het die meeste onderwysers vriendelik hul sitplekke by ’n tafel vir my
aangebied. Ander het spesiaal tafels ingebring. Sodra ek my sitplek ingeneem het, het
my observasie van ’n onderwyser in aanvang geneem.
In elke skool het ek observasies gedoen by drie tot ses onderwysers per skool, of selfs
meer as ses onderwysers. My keuse van onderwysers het afgehang van die grootte van
die skool. My observasie in klaskamers van elkeen van dié onderwysers, het hoofsaaklik
gefokus op hul implementering van ’n kurrikulum vernuwing, soos vergestalt in K2005.
Ek het dan begin met die skryf van veldnotas. My observasie-tegnieke sou daaruit
bestaan om te fokus op wat die onderwyser in die klaskamer tydens ’n les periode doen.
Wanneer ’n lesaanbieding nie aangebied is nie, sou ek neerskryf wat die leerders of
onderwyser doen, of belangrike gebeure of insidente wat ek in die skool waargeneem het.
Ander tegnieke met die skryf van my veldnotas, sou insluit waarnemings van die terrein,
klaskamer-atmosfeer, interaksie tussen onderwyser en leerder, leerders onderling, of