CLARENCE VERNON VISAGIE

moet word na hoër-vlakke van kennis en verstaan, is die suiwer aanwending van die
konstruktivistiese benaderinge in die spervuur. Gevolglik impliseer dat dat die
konstruktivisme in verhouding met die realisme, ‘gebalanseer’ moet word (Delanty,
2001:1-3).
51
Willmott (2002:339-340) pleit dat ‘waarheid’ dien as ’n transendentale voorvereiste vir ’n
ondersoek in die onderwys, wat formele en regulatiewe norme en teorieë beoort in te
sluit. Dit is ’n pleit vir die ernstige oorweging van die realisme in die sosiale wêreld
waar wetenskap beoefen word, of waar die positivisme onder-beklemtoon word. Die
wêreld bestaan vir die realisme eerder onafhanklik van die ondersoeker. Daarenteen
veronderstel radikale konstruktivisme dat alle verstaan en kommunikasie tussen mense ’n
aangeleentheid is van interpretiewe konstruksies deur die subjek (Olssen, 1996:276-277).
Beide debate van die konstruktiewe en realisme, het betekenisse vir my empiriese
ondersoek, en die kwessie van subjektiwiteite wat daarin opgesluit lê.
In my studie het ek daarop gefokus om die konstruktivistiese filosofie en kwalitatiewe
metodes van data-insameling en die verwerking daarvan, te ‘balanseer’ met normatiewe
kriteria van die realisme (positivisme). Daardeur het ek die subjektiwiteite van my
deelnemers en myself, vergelyk met ’n normatiewe kriteria. Hierdie normatiewe kriteria
het in my studies het behels om my empiriese data te vergelyk met teoretiese raamwerke,
standpunte of lense. Die konstruktiewe en realisme moet dus in sosiale wetenskappe met
mekaar versoenbaar wees, en nie as afsonderlike entiteite aangewend word nie (Delanty,
2001:1-5).