CLARENCE VERNON VISAGIE

50
vanuit bepaalde voorveronderstellings, wat verbonde is aan ’n spesifieke konteks van ’n
indiwidu. Die standpunt of perspektief van ’n akteur in sy eiesoortige konteks kan navore
tree as draer van spesifieke standpunte, waarin die gevaar van kulturele geslotenheid van
sy standpunt kan ontstaan. Die relativistiese argument berus gevolglik op aannames dat
geen rasionele argumente bestaan waarvolgens een perspektief beter as ’n ander
perspektief kan wees nie. Alle perspektiewe is derhalwe gelykwaardig, omdat
meervoudige perspektiewe ‘gelyktydig’ bestaan. Hierdie argumente het implikasies vir
my empiriese ondersoek in terme van die subjektiwiteite waarin deelnemers in my
ondersoek vasgevang is, en my subjektiewe reaksie daarop.
Die relativistiese gelykstelling van alle perspektiewe, impliseer dat daar
intersubjektiwiteite bestaan, waarin sosiale konstruksies van betekenis en kennis deur
deelnemers meegedeel word (Lincoln en Guba, 2000:13-14). In my studies kan hierdie
‘intersubjektiewe gesprekke’ plaasvind binne ’n ‘beredeneerde praktyk’. Binne hierdie
beredeneerde praktyk, kan deelnemers ’n ‘taalgesprek’ aanvoer wat eiesoortig is aan hul
‘konteks’ en betekenisvorming wat daaruit ontwikkel. Die resultaat hiervan vir my
ondersoek, is dat ek deelnemers in my ondersoek as ‘gelykwaardige deelnemers’ in
skoolkonteks moes hanteer. Dit impliseer egter dat ek die ‘idiosinkratiese gedrag’ en
‘relativisme’ van indiwidue in hul eiesoortige konteks, moes verreken.
Die ‘konstruktivistiese paradigma’ aanvaar ’n relativistiese ontologie (meervoudige
realiteite), subjektivistiese epistemologie (kenner en subjek skep begrip), naturalistiese
wêreld (natuur) en ’n stel metodologiese prosedure (Lincoln en Guba, 2000:13-14).
Sodra die idiosinkratiese kennis van respondente egter deur die navorser getransendeer